زردار ۽ نادار
”او زردار! تون مونکي ايترو ته نادار ڪري ڇڏيو آهي. جو هاڻي منهنجي مٿان غربت جو ڪيئي لڪيرون گذري ويون آهن. ڪجهه مون تي رحم ڪر ۽ پنهنجي هوس کي گهٽاءِ!“
زردار وراڻيو، ”اي بيوقوف نادار، ناداري ته تنهنجي خوشقسمتي آهي ۽ زردار ٿيڻ منهنجي بدقسمتي آهي.“
نادار وراڻيو، ”مون نه سمجهيو ... وضاحت ڪر!“
زردار چيو، ”تون سنئون سڌو جنت جو حقدار آهين. جتي توکي ٻاهتر حورون ۽ ڪيئي غلمان ملندا. رهڻ لاءِ عاليشان سونا محل۽ کائڻ لاءِ هزارين قسمن جا ميوا ۽ پيئڻ لاءِ کير ۽ ماکي جون نهرون ۽ وڏي ڳالهه ته شرابن طهورا به توکي ئي ملندو. جڏهن ته مان دوزخ جي باهه ۾ سڙندس، ٽهڪايل ٿوهر جو پاڻي پيئندس ۽ بدترين شيون کائيندس.“
نادار وراڻيو، ”اِهو آسرو ته ضرور آهي. پر هن دنيا ۾ جيڪا هڪ هڪ گهڙي هزارن ۽ لکن سالن جي عذاب مثل گذري ٿي ... اُن جو ڇا ڪجي؟“
زردار وراڻيو، ”صبر ۽ مفاهمت سان سهندو رهه، جيستائين قيامت نه اچي.“
*