سنڌي سٻاجهڙو
سنڌي سٻاجهڙي ڏکڻ وارو رستو ڇڏي اتر طرف هلڻ لڳوته واٽ تي کيس هڪ جهانديده راهبر ملي ويو. تنهن سندس ارادا معلوم ڪري کيس سمجهايو ته اتر طرف هرگز هرگز نه وڃي، جو اتر طرف وڃڻ، موت کي دعوت ڏيڻ جي برابر آهي. ڇو ته اتان جو ماحول ظالم ۽ هوائون بي رحم آهي.سنڌي سٻاجهڙي اتر جي واٽ ڇڏي، پورب جو گس ورتو، ته کيس ساڃاهوند سونهون ملي ويو. تنهن ٻڌايس، ته هو جنهن راهه جو راهي آهي، اُهو رڃ ۽ ريگستان جو سفر آهي. هو هلندي مرگهه ترشنا جو شڪار ٿي ويندو. سنڌي سٻاجهڙو پورب جو پنڌ ڇڏي، اولهه طرف رخ رکيو. اڃا هو پهاڙن جي دامن ۾ پهتو، ته سندس ملاقات هڪ مهان ڏاهي سان ٿي. جڏهن هن پنهنجي دل کولي اُن جي سامهون رکي ته هن ٻڌايس ته اڳتي آڏ تراڇا آهڙا ڏونگر کي ڏاڪا ٿي جيڪڏهن سندس پير ٿڙڪيو ته ڳاٽي ڀر لڳندو ۽ سندس مڻڪو ڀڃي پوندو.
سنڌي سٻاجهڙي اِهو ٻڌي، پنهنجي دل دٻلي ۾ رکي ٿڙڪندو واپس موٽيو ۽ زندگيءَ جي چؤواٽي تي لت ڏئي سمهي پيو.
*