ديسي گڏهه
پڇيومانس، ”رمضان خير ته آهي، ائين گمُ سمُ لڳو ويٺو آهين؟“
”اي سائين، ڳالهه نه پڇ ... ! اڄ ويو هيس اُن باغ ۾ جتي جانور ۽ پکي هوندا آهن“
”چڙيا گهر۾ ... پوءِ؟“ مون سمجھندي وراڻيو.
”اُتي بي انصافي ڏسي، ڏاڍو ارمان ٿيو“
”ڪهڙي بي انصافي!؟“
” اي سائين، هڪ پڃري ۾ ڏٺم ته آفريڪي پٽاپٽي گڏهه پيا ڊوڙين. ڇا چئبو آهي نڀاڳن کي؟“
”زيبرا“
”ها، اِهي ... جيبرا“
”پوءِ؟“
”غور سان ڏٺم، ته ٻئي ماديون!“
”پر اِن ۾ ناانصافي ڇاجي، نر زيبرا نه مليا هوندن!‘‘ مون کيس سمجهائيندي چيو
”اي سائين، نر زيبرا نه هيا، ته پنهنجا ديسي گڏهه ته موجود هيا. اُنهن کي ئي پڃري ۾ وجهن ها، ته جوڙ ٺهي وڃن ها.“رمضان وراڻيو.
” پوءِ تون اِها تجويز چڙيا گهر وارن کي ڇو نه ڏني؟“مون کائنس سوال ڪيو
”اي سائين، اِها ڳالهه منهنجي ذهن ۾ آئي ته سهي، پر پوءِ سوچيم، پنهنجا ديسي گڏهه ڪير ڏسڻ ايندو؟“ رمضان وراڻيو.
*