سنڌڙي
جيئي منھنجي سنڌ سدائين.
شال لڳئي نہ ڪوسو واءُ:
تو ۾ جيجل جھڙو ساءُ.
جنت کان وڌ هر ڪا وستي،
قرب ڪچھرين واري بستي.
ٻار ٻُڍو تو لئہ ٻاڏائي،
شال ڌڻي سڀ پاڻ اگهائي.
منھنجي گيتن جو تون مانُ،
منھنجي جِيوَن جو تون شانُ.
ساھہ ’وفا‘ جو توسان سِنڌڙي:
جان جگر ۽ توسان جِندڙي!