نذرانه عقيدت بحضور حضرت مولانا عبدالرحمان جمالي صاحب : سيف الله خالد يوسفائي
۽ ساقي ء ڪوثر جي محبت ۾ سو مدهوش،
طبيعت ۾ فقيري ۽ صفا ساده بدن پوش،
ٺوڪر ۾ سندس تاج، شهذشاهي ۽ طربوش،
مهتاب مشل ماهه جبين منهن ۾ آ مهروش
مالڪ آ مقدر ۾ ڏنس دين جي آغوش
بي شڪ سو ڀلو شخص آ انسان مثالي،
نالو آ سندس عبدالرحمان جمالي.
سيرت ۾ فرشتن جي مثل، صورت،
الله جي اسلام جو وارث ۽ نگهبان،
ٿر لاڙ اتر ڪاڇي تي مالڪ ٿيو مهربان،
ٿيو خاص عمرڪوٽ تي الله جو احسان
ساڪن ٿيو اچي سنڌ جي هن ڪنڊ ۾ سلطان
ساوا ٿيا سڪل پٽ جي ورهين کان هئا ويران.
آباد ڪيا علم جا ويڙها وري والي.
نالو آ سندس عبدالرحمان جمالي.
عالم آهي فاضل آهي فائق ۽ فهيم آ،
ٿر ناري جي لئه علم جي ڄڻ باد نسيم آ،
تفسير ڪندڙ شارح قرآن ڪريم آ،
گفتار گوهر بار مثل شام شميم آ،
راضي ٿيو مٿس خالق، رحمن و رحيم آ،
قادر ۽ ڪريم آهي سو قائم ۽ قديم آ،
تقدير سندس آهي ٿي تقدير بلالي
نالو آ سندس عبدالرحمان جمالي
تقرير ۽ تحرير ۾ درياهه جا ڌڌڪا،
ڇولي ٿي سمونڊن جي لڳي وير کان وڌڪا
گهونيء کي لڳو گهارو ٽٽي ريڻي جي ٻنڌ ڪا،
مهراڻ آهستي پئي پور ۾ پنڌ ڪا.
نيڻن ۾ رهي ڪانه انڌو ڪار ۽ انڌ ڪا ،
ساقي جو پياري کڻي عرفان جي مڌ ڪا،
معمور ڪري محب بنان گهرڻ سوالي،
نالو آ سندس عبدالرحمان جمالي.
طلبا کي مدرسن ۾ ٻچن جيئن سنڀالي،
مسڪين و يتيمن کي سو پڙهائي ۽ پالي،
هڪ اک سان ڏسي هر ڪنهن حالي ۽ بي حالي،
سڀني کي علم فهم جي سانچي ۾ سو ڍالي،
شاباس ! آهي شخص انهيءَ جيءُ جيالي،
ٻارن سان رکي آس ٿو الله جي نالي،
پارس ٿيا پڙهي جنهن کان ڪئين عالي معالي،
نالو آ سندس عبدالرحمان جمالي .
انسان سان الفت جو سدا درس ڏئي ٿو،
انسان جي خدمت کي سو اسلام سڏي ٿو،
فتنن کي ٿو ٽاري ۽ فسادين کي نندي ٿو،
هر دين جي ماڻهن جي هو تعظيم ڪري ٿو،
ڪنهن کي به عمل پنهنجي سان تڪليف نه ڏي ٿو،
اڀرن ۽ اٻوجهن کي گلي لائي ملي ٿو،
مسڪين ۽ مظلوم سان محبت آ سنوالي،
نالو آ سندس عبدالرحمان جمالي
محلات نڪو محل نڪو ٺاٺ ٺڪاڻو،
پينگــــــــهو نه پلنگ کٽ نه ئي طول وهاڻو،
سادو ۽ ســـــــٻاجهو آ سلڇڻو ۽ سياڻو،
وينحهار جو واري جي مٿان آهي وڇاڻو،
نازڪ ۽ نفيس آهي سو نرمل ۽ نماڻو،
سڏجي ٿو سڄي سنڌ ۾ سو راڄ جو راڻو،
رب پاڪ ڪيو کيس عطا رزق حلالي،
نالو آ سندس عبدالرحمان جمالي.
هڪ رهبر اسلام جا هن فرض ادا ڪيا،
فتنن ۽ فسادن کي فهم ساڻ فنا ڪيا،
دستور اخوت جا نئين طور روا ڪيا،
محمود ۽ اياز کي هڪ هنڌ کڙا ڪيا،
آڪڙ ۽ تڪبر ٻئي اڇلائي ڦٽا ڪيا،
مغرور ۽ حاسد کان ڇني ڌار ڇنا ڪيا،
سينو آ سندس ساڙ حسد ڪيني کان خالي،
نالو آ سندس عبدالرحمان جمالي
هن شخص کي جن جن ڏکويو سي ڏکيا ٿيا،
سورن ۾ سڙيا درد جي دونهيءَ ۾ دکيا ٿيا،
بدنام ٿيا بي زر ٿيا، بي گهر ۽ بکيا ٿيا،
ڪيني ۽ حسد ساڙ جي نانگن کان ڪکيا ٿيا،
پهتا نه پرينءَ پارسي راهن ۾ زکيا ٿيا،
هن شخص صفا قلب سان سرتا، نه سکيا ٿيا،
سينن ۾ سندن بخل بدي خام خيالي،
نالو آ سندس عبدالرحمان جمالي.
خالق آ ڏنو کيس وڏو ڪڙم قبيلو،
اولاد سندس آهي سلڇڻو ۽ سجيلو،
توڪل تي تري وير جو وچ سير بتيلو،
ڪمزو جو قيوم ۽ قادر آ ڪفيلو،
انسان جي وس آهي فقط هاج ۽ حيلو،
هر حال ۾ مخلوق جو واحد آ وسيلو،
سجدن ۾ ڪري شڪر ٿو اڀرو ۽ عيالي،
نالو آ سندس عبدالرحمان جمالي
الله رکج شاد ۽ آباد سڄڻ کي،
محبوب مڻيادار مٺي محب مکڻ کي،
آگا تون اگها ئيج سندم عرض ڪرڻ کي،
ڳٽ پائي وجهي پاند پليء جي تون پنڻ کي،
سڻ سيف جي سڪ سوز مان سڏڪڻ ۽ سڏڻ کي،
قادر تون قبو ليج سند ۾ شعر لکڻ کي،
ويڙها پيو وسائيج تون وينجهار جا والي،
نالو آ سندس عبدالرحمان جمالي.