ڪلام : تقدير ۾ بندي جي اڄ باب ھي بڻي آ
غم ۾ رھڻ سدائين، قسمت کي ويو وڻي آ
1
سک ۾ سوين سلامي، ڏک جو ناھي ڪو حامي،
غمن جي ھيءَ غلامي، اي دل توکي ڏيڻي آ
2
ھڪ دل ھزار غم ھِن، بي انت تنھنجا ڪم ھن،
ڪنھن جي اندر غم ھن، سؤ سور ھن ڄڻي آ
3
سورن جو حال ڀائي، ان کان به ٿي جدائي،
دل ھئي اڳئي ستائي، صدمن ڪئي پڻي آ
4
دل ۾ ھيون اميدون، خوشيون ٿينديون ۽ شاديون،
ليڪن ٿيون برباديون، تن جي شرح گھڻي آ
5
مشتاق جي جدائي، دل کي ڪيو سودائي
سورن جي ڀيڙ لائي، تنھن دل اندر گھڻي آ
6
اھڙي نه ڪل ھئي ڪائي، جلدي ٿيندي جدائي،
ناگھ قضا جو آئي، تنھن ڪيو جدا کڻي آ
7
دردن فراق ان جي، ڪيا چاڪ سؤ جگر کي،
سورن کان دل ٿي ڦاٽي، گواھ ھڪ ڌڻي آ
8
صحبت کي دل ٿي ساري، وسرئي نٿي وساري،
محبت سڄڻ جي ماري، جنھن جي تات ۽ تڻي آ
9
فاني دنيا فنا ھي، ڪنھن کي نه ھت بقا ھي
جا چيز منجھ دنيا ھي، آخر فنا ٿيڻي آ
10
آيو به آ اڪيلو، ويندو به سو اڪيلو،
ڏينھن چئن جو ميلو، سؤ سال گر کڻي آ
11
اي دل نه ٿي مضطر تون، ڪر صبر ۽ شڪر تون،
رک غور جي نظر تون، ھر شئي فنا ٿيڻي آ.
20- 6- 1951ع