غزل : شعر پيش ڪرده در بزم ناز
الائي ڇو ويو دشمن ٿي آ دور- زمان پنھنجو
نٿو ڄاڻان الائي ڇو ڦريو آھي سمان پنھنجو.
2
نه آھي راز محرم ڪو، نه آ فرياد رس ڪوئي
ٻڌايان ڪنھنکي غم پنھنجو، الم پنھنجو بيان پنھنجو.
3
ستم گر ڇو ستائي ٿو، اڃان ڀي مون ستايل کي،
وٺڻ چرخ- ڪُھن چاھي، ٿو شايد امتحان پنھنجو.
4
ھيو جنھن باغ ۾ گل جو، سدائين راض بلبل تي،
اچي زاغن ڪيو آھي، اتي اڄ آشيان پنھنجو.
5
نه آھي ڏوھ گل ڏي ڪو، نه آھي چرخ ئي دشمن،
ڪيو باغ خوش- آھي، اسان وقفي خزان پنھنجو.
6
سڏائي عاشق- گل تون، رکين ٿي غير سان الفت،
اَٿي بھتر ته ان کان تون، مٽائي ڇڏ نشان پنھنجو.
7
نه سونھين زاغ سان گڏ ٿي، ھميشہ باغ ۾ بلبل،
اَٿئي گل سان اگر الفت، وسائج آستان پنھنجو.
8
اڳي غازي- بھادر ۽ مجاھد نام ھو پنھنجو،
مگر ھاڻي ڪٿي آھي، گذشتہ گز ڪمان پنھنجو.
9
نمازي ٿي، مجاھد ٿي، نه ٿي اغيار جو پيرو،
بنائي پيشوا ڇڏ جڳ ۾، شاھ- دوجھان پنھنجو.
10
نه ڪر ”مشتاق“ بلبل تون ڪو غم ويران گلشن جو،
مصيبت دور ٿي ويندي، جي آيو باغبان پنھنجو.
3- 1- 1949ع