غزل : پيش ڪردہ در مشاعره ناز
اي صبا ڇو ٿي وڌائين، پنھنجي تون رفتار کي
درد منھنجي جي خبر ڏي، ڪينڪي دلدار کي.
2
دل نٿي چاھي ته ٿئي، غم جو اثر دلدار تي
پنھنجي دل جي بيقراري، ڪيئن ٻڌايان يار کي.
3
منھنجي لئي غم آ خوشي، جي آھ دلبر يار خوش،
سا خوشي ڪاڏي ڪبي، جي آھ غم غمخوار کي.
4
آ تمنا دل سندي، دلبر رھي آباد خوش،
ڪين ڪوسو وا لڳي، سھڻي صنم جي وار کي.
5
زاھدا تون ٿو ڪرين، محراب کي سجدو مگر،
عاشقن جو آھ سجدو، يار جي رخسار کي.
6
ٿيا ھزارين قيس و صنعان، عشق تي ھردم فدا،
ٿا صرف عاشق سڃاڻن، عشق جي اسرار کي.
7
عشق پنھان جو ڪيان ”مشتاق“ قصو ڪنھن سان مان،
دل نٿي چاھي ڏيان، احوال ھي اغيار کي.
9- 8- 1948ع