غزل : مشاعري ۾ ڏنل
زمانو يار فيشن سان ، ويو آ تار ٿي ھاڻي
نھاري ناز نخري سان، نوائي نار ٿي ھاڻي.
2
ٿيا چريا ادا ڪيئي، ڏسي پڪچر ۽ سئنيما
نصيحت پڻ ڪرڻ تن کي، پئي دشوار ٿي ھاڻي.
3
اڄوڪي عشق جي حالت، ڪيان تحرير ڪھڙي مان،
وڃي اڄ عشق جي سڌ آ، ڏھاڙا چار ٿي ھاڻي.
4
چمن ۾ چھچٽو ناھي، بھاري وئي خزان آئي،
قفس ۾ بند بلبل ڀي، پئي بيمار ٿي ھاڻي.
5
سٺو جو سوٽ ٿو پھري، ته يارو ان جي آ عزت،
عجب ھي دور آيو آ، شرم شلوار ٿي ھاڻي.
6
وئي ايجاد آ ھاڻي، ھتي ٿي سيفٽي ريزر،
نه رک ڏاڙھي مڇون ھرگز، نه شھپردار ٿي ھاڻي.
7
مسلمانن ۾ ناھي اتحاد و الفت و ھمت
وڃي قسمت اسان جي در ڪف- اغيار ٿي ھاڻي.
8
ڪيون نفرت ھنر کان ٿا، وڻي ٿي نوڪري ھاڻي،
تجارت عيب ٿي ھاڻي، پِنڻ پڻ ڪار ٿي ھاڻي.
9
ويو ھليو ادب آھي، رھيو اخلاق ناھي ڪو،
اسان ۾ پڻ حقارت جي، نظر نروار ٿي ھاڻي.
10
تعلق آھي مذھب جو، ٻڌل ھردم حڪومت ساڻ،
اسان جي قوم کي ان جي، وڏي درڪار ٿي ھاڻي.
11
ضرورت ناھ واعظ جي، کپي تلوار ٿي ھاڻي،
سپاھي قوم خفتہ جا، اٿي بيدار ٿي ھاڻي.
12
زمانو پڻ وڃي پھتو، ادا نازڪ ڪڙي تي آ،
سگھو تون نوجوانن جو، علم بردار ٿي ھاڻي.
13
خدايا ڪر ڪرم پنھنجو، اچي حامي اسان جو ٿي،
حجازي قوم کان يا رب، نه تون بيزار ٿي ھاڻي.
14
نه ڊڄ مشتاق“ جي ڀرپور، آھين تون گناھن ۾،
نه ھرگز پنجتن جي حُب کان، تون ڌار ٿي ھاڻي.
15
ڪرڻ ماتام آ آل- عبا جو تو مٿان واجب،
سوا ان غم جي دنيا ۾ ، نه تو بيڪار ٿي ھاڻي.
*