مان توکي چانهه پياريندس
”تون هر ڳالهه ۾ اسان کان وڌيڪ ڦٽ آهين... پر تو ۾ عشق ڪرڻ واريون خوبيون ڪو نه آهن، اهي پيدا ڪر ففٽي هڻڻ ۾ دير نه ڪندين...!“
”مونکي ففٽي جي نه پر هن وقت هڪ رنس جي سخت ضرورت آهي...!“ چيو هيومانَ:
”اوهان مهرباني ڪري ڪجهه خوبيون مون کي به ٻڌايو...!“
”رستي ۾ هوشيار ٿي هلندو ڪر...!“
”هوشيار ته آهيان...! ضرف انٽر ڊي ٽاپ ۾ پاس ڪئي اٿم...!“
”مذاق ڇڏ...!“ فياضو ٽيڏي چيو
”ڪٿي به رستي ۾ ڪا به ڇوڪري هڪ پل لاءِ ڏسئي ته سمجهه ان ڇوڪريءَ جي دل ۾ تولاءِ محبت آهي...!“
”رستي ۾ ڇوڪرين کي چادريون پاتل هونديون آهن...!“ چيم
”پوءِ مون کي ڪيئن خبر پوي ته ڪنهن نظر مون تي وڌي آهي...؟“
”ڄٽ...!“ ناصر رڙ ڪئي هئي
”اڙي عشق آڏو چادر ڇا چارديواري به رڪاوٽ نه ٿي بڻجي سگهي...! منهنجو مثال وٺ، اَٺ ڦُٽ اونچي ڀت تان ٽپو ڏيندي دير ئي نه ڪئي هيم... ’محبوبه جا مالڪ جو اچي ويا هئا...!‘ منڊو ٿيندي ٿيندي بچي ويو هيم، شايد هُن جي دعائن جو اثر هو... پر تون ڪڏهن به عشق نه ڪري سگهندين...!“ ناصر نڀاڳي جو آخري جملو بلڪل نه وڻيو هو، ڇڙٻ ڏيندي چيو هيومانس:
”تون وچ ۾ نه ڳالهاءِ... مان فياضو ٽيڏي سان آهيان...!“
”ڏس يار...!“ فياضو ٽيڏي انتهائي ادب مان چيو:
”مون کي ٻيهر ٽيڏو نه چئجانءِ...! مان ڪو اصلي ٽيڏو ٿورئي آهيان، هڪ محبوبه کي شاپنگ ڪرائيندي ٻي محبوبه ڪامياب ڇاپو هنيو هو... جيستائين مان پنهنجي صفائي پيش ڪريان تيستائين هڪ وڏي کڙيءَ وارو سينڊل اک کان ٿورڙو هيٺ اچي لڳو هو...! شڪر آهي اک بچي وئي هئي... پر ان ڏينهن کان وٺي ٿورو ٽيڏو محسوس ٿيندو آهيان... ٻي ڪا ڳالهه ڪونهين، سمجهين ٿو نه...!؟“
”سمجهي ويم...!“ وراڻيم
”پر ڇوڪري جي گُهوري ڏسي ته ان کانپوءِ مان ڇا ڪريان...؟“
”ٿورو مرڪي پئو...!“
”پوءِ؟“
”هوءَ به مرڪي پوندي...!“
”ان کان پوءِ ڇا ڪرڻو پوندو ...؟“
”اک هڻينس...!“
”اها وري ڪيئن هڻانس...!؟“
”اک پڻهين جي پستول ۾ وجهي ٺڪاءَ ڪڍائينس...!“
ناصر صفا چڙي ويو هو.
”اٿ فياض ڀاءُ ...! هل نه ته پاڻ به هن جيان پاڳل ٿي وينداسين...!“
هو ٻئي ڪاوڙ ۾ هليا ويا هئا، دل ئي دل ۾ پڪو پهه ڪيو هيم ته انهن جي ڳالهين کي ضرور آزمائبو...! پر آزمائڻ واري نه ٿي ملي... سخت ذهني مونجهاري جو شڪار هئس...گهر واريءَ جون فرمائشون وڌنديون ٿي ويون... مان ها ۾ ها ملائڻ وارو... ڪڏهن ڪڏهن مونکي ٿڪل ۽ بور ڏسي ڏاڍي پيار سان چوندي هئي:
”ڏس مان توکان گهر جو ڪم ڪار اجايو نه ٿي وٺان... تون نه نماز پڙهين نه روزا رکين... نه ئي توکان ٻيو ڪو خير جو ڪم ٿئي... تنهنجي ڪم ڪري ڏيڻ سان جيڪو ٽائيم مون کي ملندو آهي... مان الله سائين جي عبادت ڪندي آهيان... پنج وقت نماز به پابنديءَ سان پڙهندي آهيان... رمضان شريف جا روزا به ڪڏهن نه گسايا اٿم...!“
”پر...!“ اعتراض ڪيو هيم...!
”گذريل رمضان جي سترهين تاريخ تي ٽاڪ مجهند جو تون منهنجي حصي جو سمبوسو ڳڙڪائي وئي هئين...!“
”تون چپ ڪر...!“ ڇڙٻ ڏني هئائين:
”ان ڏينهن بک تي روزو رکيو هيم ٽوڙڻو پيو...!“
”چڱو ...!“ نماڻائي سان چيم..تون ڳالهه ڪر...!“
”ها... مون چيو ٿي ته الله سائين جي عبادت ٿي ڪريان...اميد اٿم جنت ۾ وينديس... پر ايئن نه وينديس... توکي ساڻ ڪري پوءِ ئي بهشت ۾ داخل ٿينديس ...!“
”تنهنجي خيال ۾ مان دوزخ ۾ هوندس...؟“
”الله نه ڪري...! ڀلا جنتيءَ هجڻ جي ڪنهن کي پڪ آ...!؟“
”پر تون ته ايئن پئي ڳالهائين ڄڻ جنت ۾ داخل ٿي چڪي آهين، صرف مرڻ جي دير اٿئي...!“
”خيرگُهر مئا...!هي ڇا ٿو چوين؟منهنجي اڃان عمر ئي ڇا آهي؟
”چڱو ڀلا هڪ ڳالهه ته ٻڌاءِ...!؟“ ڳالهه جو رُخ بدلائيندي چيم
”پُڇ...!“
”ڀلا جنت ۾ چانهه ملندي...؟“ منهنجي ان بي ڍنگي سوال تي هوءَ مڇرجي پئي هئي چيائين:
”جنت ۾ چانهه نه، چانهه جا وڻ هوندا...! جن ۾ چانهه جا ڪوپ پيا لڙڪندا...! تون پٽيندو ڏوگهيندو وڃجانءِ...!“
جنهن کان پوءِ اڪثر مون سان ناراض رهندي هئي پرچائڻ منهنجي فرضن ۾ شامل هو. مڃائي ورتو هيومانس هاڻي ان سان بحث به ڪرڻ ڇڏي ڏنو اٿم.
”تون الله واري آهين...!“ ڪجهه ڏينهن پهريان چيوهيومانس:
”دعا ڪر هڪ ڪم ٿئي...!“
”پهرين ڪم ته ٻڌاءِ...!؟“ ڪرڙيون اکيون ڪري چيوهئائين،
”منهنجو ته اصل ساهه ئي سڪي ويو. ويچارو ٿيندي چيومانس:
”جان...! منهنجي نيّت تي شڪ ٿي ڪرين ...!؟“
”نه چريا...! تو ۾ ته منهنجو ساهه آهي...!“ شايد مون تي رحم اچي ويو هيس.
”منهنجون نيڪ تمنائون ۽ دعائون ته هميشه توسان گڏ هونديون آهن .“ ”انهن تو وارين گڏ رهڻ وارين تمنائن ۽ دعائن ته ماريو آهي...!“
”ڇا...؟“
اهڙي رڙ ڪيائين جو ڪرسيءَ تان ڪرندي ڪرندي بچيو هيس.
”نه نه ... مون کي توتي فخر آهي...!“ پاڻ سنڀاليندي چيوهيومانس.
”پر تو جهڙيون گهر واريون الله ڪنهن کي نه ڏي...!“
”واٽ...!“ هن ڀيري انگريزي ۾ ڦوڪٽ ڪيو هئائين مون مولائي تي رعب ڄمائڻ لاءِ ستن ڏينهن جي سخت محنت کان پوءِ ان لفظ تي عبور حاصل ڪيو هئائين.
”ها ...! مان صحيح پيو چوان..! “وراڻيو هيم.
”مون ۾ ڀلا ڪهڙي خامي آهي...؟“ پڇيو هئائين.
”مون خامين جو ڪڏهن چيو...!؟“پڇيم.
”لڳي ٿو تنهنجو مٿو خراب ٿي ويو آهي...!“چيائين
”جيڪو درست ٿيڻ کپي...!“
ان خطرناڪ ڌمڪي تي عمل ٿيڻ کان اڳ وضاحت ڪندي چيوهيومانس:
”تون هروڀرو منهنجي ڳالهائڻ جو ابتو اثر ڇو ٿي وٺين...؟ جيڪڏهن سڀ عورتون تو جهڙيون ٿي وڃن ته پوءِ سڀ مرد جنت ۾ ويندا، رش ٿيڻ سبب پاڻ کي جڳهه به مشڪل سان ملندي...! يا وري ٻاهر پيا ڦيراٽيون کائينداسين...!“
ٽهڪ نڪري ويو هيس... سيني ۾ مُڪ هڻندي چيوهئائين:
”بس ڪر...!“ حڪم ملندي ئي گونگو ٿي ويو هيس پر ٻي ڏينهن تي گهر واريءَ جي شايد دعا جو ئي اثر هو جو رستي ۾ ٻه اکيون گهورڻ لڳيون هيون. مان به گهوري ڏٺومانس هن مرڪي ڏنو مان به مرڪي پيو هئس، ان کان پوءِ مون کي ’اک‘ هڻڻي هئي سو هڪ نه ٻئي اکيون هيون مانس، جيئن محبت جلدي ٿي وڃي...! منهنجي ان انداز تي هُن جي مُرڪ اڃان وڌيڪ گِهري ٿي وئي هئي . جنهن سبب همٿ وڌي، اڳتي وڌي پڇيومانس:
”اوهان جو نالو...؟“
”اوهان ڇو ٿا پُڇو...؟“ اعتراض ڪيو هئائين،
”واقعي مون کي پُڇڻ نه گهرجي...!“ پنهنجي غلطي جو اعتراف ڪندي چيومانس:
”اوهان پاڻ ئي ٻڌائيندو...؟“
”تون مون کي غلط سمجهيو آهي...!“ ڪاوڙ مان چيائين
”نه ڪڏهن به نه...! مان پنهنجن دوستن طرفان ٻڌايل اصولن تي عمل ڪندي تو تائين پهتو آهيان ...!“ اطمينان سان چيم:
” توکي مون سان محبت ٿي وئي آهي...!“
”بڪواس بند ڪر...!“
”ڪيئن بند ڪيان...؟ “وراڻيم : ”مون کي به توسان محبت آهي...!“
هوءَ منجهي پئي هئي، پريشانيءَ مان چيوهئائين:
” مان توکي ڏسنديس...!!؟“
”ڪٿي اچان ...؟“ لاپرواهي سان وراڻيم.
”بيوقوف...! ڇو پنهنجي جان جي پويان پيو آهين،کسڪي وڃ...!“
”يعني مون کي منهنجي دوستن غلط ڏس پنڌ ڪيو هو...!؟“
”کڏ ۾ پون تنهنجا دوست...! خدا جي واسطي کسڪي وڃ... هو سامهون...!“
سمجهي ويو هيم ته هاڻ ڇا ٿيڻ وارو آهي...! عشق کي اتي اڇلائي فرار ٿي ويو هئس، مون کي ناصر نڀاڳي ۽ فياضو ٽيڏي تي بي انتها ڪاوڙ اچڻ لڳي هئي، جن جي صلاحن تي عمل ڪندي ذري گهٽ سِر ويوهو...! سوچيم:
’رڳو اهي ٻئي هٿ اچن اُڦٽ ڪندومانَ...!‘ پر ان ڏينهن فياضو ٽيڏي جي ڪا قسمت چڱي هئي جو هٿ نه آيو...! البته ناصر نڀاڳو شهر جي هڪ روڊ تي ناسون هڻندي ملي ويو...! ٻانهن کان جهلي سڄي حقيقت ڪري سختيءَ سان چيومانس:
”اهو سڀ ڪجهه توهان جي ڪري ٿيو آهي...!“
”مون سان عشق جي معاملي تي گفتگو نه ڪندو ڪر.،.!“
ٻانهن ڇڏائيندي چيائين:
”اها تنهنجي وس جي ڳالهه ڪونهي، اجايو پاڻ کي به خوار ڪندين ۽ اسان کي به ڪنهن ڏچي ۾ وجهندين...!“ ايئن چئي هو هليو ويو، ’نه ته ڪٿي ڇڏيانس ها.‘
شايد ان ڏينهن کان عشق جي ديوي مون مٿان مهربان ٿي هئي. جو پنهنجي دل جي دريءَ مان مون مسڪين لاءِ محبت جي موسم کي آزاد ڪري ڇڏيو هئائين. ٻئي ڏينهن شهر جي سڀ کان وڏي شاپنگ سينٽر تي هوءَ نظر اچي وئي هئي، الاءِ جي ڇو ساڻس ڏانهن ڇڪجي ويو هيس، هن کان ٿورو پرڀرو بيهي خوامخواهه مختلف شين جا اگهه پڇڻ لڳو هيم. سيلز مين ويچارو حيرت مان مون ڏي ڏسي رهيو هو، هن مهل تائين ڪا به شيءِ جو نه ورتي هئي مانس. سامهون خوبصورت واٽر سيٽ پيو هو، سيلز مين کي اهو ڏيکارڻ لاءِ چيو هيم، جنهن کي کڻڻ لاءِ هو اڳتي وڌي ويو ته هوءَ منهنجي ويجهو سري آئي ۽ چيائين :
”هت به پهچي وئين...؟“ نظرون بدستور شوڪيس تي پکڙيل شين ۾ هيس.
”ها...!“ وراڻيم ”اهو سڄو خفو به تنهنجي ڪري ڪيو اٿم...!“
”چڱو تون سيلز مين کي گهڻو تنگ نه ڪر... ڪجهه وٺ ۽ کسڪي وڃ...!“ وراڻيو هئائين. ”مان سڀاڻي گرين پارڪ ۾ توسان ملنديس...! “
ايئن چئي هوءَ ڪجهه پري هلي وئي هئي. مان ڏاڍو خوش ٿيو هئس ته مس وڃي ڪا محبوبه ملي آهي. ’هاڻ گهرواريءَ جون زيادتيون برداشت نه ڪندس.‘ چيو ته آهستي هيم پر سيلز مين شايد ٻڌي ورتو هو. خونخوار نظرن سان واٽر سيٽ مون ڏانهن وڌائيندي چيائين:
”هاڻ مان به تنهنجي وڌيڪ زيادتي قطعي برداشت ڪرڻ لاءِ تيار نه آهيان...!“ همراهه صفا چڙي ويو هو...! واٽر سيٽ جي قيمت ادا ڪري آخري ڀيرو نظر هُن تي وڌي هيم، هن به چور نظرن سان مرڪي ڏنو هو. منهنجي لاءِ ته اهو ئي ڪافي هو. شاپنگ سينٽر تان لهي ويو هئس.
مان پنهنجي ان اوچتي عشق تي ڏاڍو خوش هئس، پنهنجي ان ٻن اکين هڻڻ واري ڪامياب فارمولي تي به ناز هو. هڪ اک هڻڻ جي آسري ڀلا ايڏو جلدي ڪم ٿورئي ٿئي ها...! سوچيم: ’پنهنجي ان ڪامياب فارمولي جو ڏس ڪنهن کي نه ڏيندس...!‘
ٻي ڏينهن گرين پارڪ ۾ هوءَ مونسان گڏ هئي، ڪافي ڪچهري ڪرڻ کانپوءِ چيائين:
”تون منهنجو ٽيون عشق آهين...!“
اندر ئي سڙي ويو... اٿندي چيم:
”آئون هلان ٿو...!“
پڇيائين ”ڇو...!؟“
”ٻه عاشق هار کائي ويا...!“وراڻيم”مان وري ڪهڙو توکي فتح ڪندس.!“ ”تون ويهه ته سهي...!“ ٻانهن کان ڇڪيندي چيائين
”ڀلا...!“ ويهندي رازداري واري انداز سان پڇيوهيومانس:
”اهي ٻئي عاشق صفا سڃا ڪري ڇڏيا هُئي ڇا...؟“
”ٽهڪ نڪري ويو هيس چيوهئائين:
”نه اهڙي ڳالهه ڪونهي...! اصل ۾ هڪ ٻِي ڪنهن ڏانهن ڇڪجي ويو هو...! ٻيو وري مونکي سُڃو ڪرڻ لاءِ سنجيده ٿي ويو هو. ٽڪيٽ وٺرائي مانس...!“
”مان انهن ٻنهي مان ناهيان...؟“ پڇيم ”نتيجو ڇا نڪرندو..؟“
”اهو في الحال نه ٿو چئي سگهجي...!“ وراڻيائين
” ڀلا تون به عشق ڪيو آهي...؟“
”نه...!“ وراڻيم
”هي پهرين عشق جي شروعات آهي...!“
”سچ ٿو چوين...؟“
”جيڪڏهن تو به مون سان سچ ڳالهايو آهي ته يقين ڪر مان به سچو آهيان...!“
”ڀلا...! مهناز جي باري ۾ تنهنجو ڇا خيال آهي..؟“
ڇرڪ نڪري ويو هو پڇيومانس:
” تون ان کي ڪيئن سڃاڻين...؟“
”هوءَ مون سان گڏ پڙهي آهي...!“ وراڻيائين
”هڪ ڀيرو ان مون سان تنهنجو ذڪر ڪيو هو...! شايد هوءَ تو کي بيوقوف سمجهندي هئي...!“
”سادگي ۽ سچائي ئي سڀ کان وڏي بيوقوفي آهي ته پوءِ بيشڪ مان به بيوقوف آهيان...!“
”نه...!“ منهنجو هٿ پڪڙيندي چيو هئائين:
”تون منهنجو ٽيون عشق آهين...!“
ان وقت خبر نه آهي سندس اکين ۾ ڪهڙي ڪشش اچي وئي هئي، جو مان ساڻس نظرون نه ملائي سگهيو هيم. ڪافي دير خاموش رهڻ کان پوءِ ڳالهايو هئائين:
”تون منهنجي گهر اچجانءِ...!“
”تنهنجي گهر جي ٻاهرين ڀِت ڪيتري اونچي آهي...؟“
”ڏهه فُٽ...!“ تعجب مان چيو هئائين:
”پر تون ڇو ٿو پڇين...؟“
”مان ناصر نڀاڳي جو رڪارڊ ٽوڙيندس...!“ وراڻيو هيم:
”هن اَٺ فُٽ جي ڀِت اُڪري هئي...! مان ڏهه فُٽ اونچي ڀِت چڙهڻ ۾ دير ئي نه ڪندس...! تون دعا ڪجانءِ...! باقي ڄنگهه ڀڄڻ جي مون کي به پرواهه ڪونهي...!“ ٽهڪ نڪري ويو هيس چيو هئائين:
”ڏاڍو صاف دل، سچو ۽ دلچسپ ماڻهو آهين پر ايئن نه ڪجانءِ...!“پڇيومانس:
”ڇو...؟“
”منهنجو ڀاءُ خطرناڪ کاتي ۾ آفيسر آهي...!“
”ڇا واقعي...!؟“ پريشان ٿي ويو هيم:
”ها... بلڪل...!“
”چڱو پوءِ مان هلان ٿو...!“ هڪ ڀيرو ٻيهر اٿي بيٺو هيم.
”ڇو...؟“
”مون توسان عشق ڪرڻ ٿي گهريو...! ’تيرنهن ڊي‘ ۾ چالان ٿيڻ جي ڪڏهن به تمنا نه ڪئي اٿم...!“
”تون ويهه ته سهي...!“ ٻيو ڀيرو ٻانهن کان ڇڪيندي چيو هئائين.
”ڏس...!“ ويهندي چيم:
”مون کي به خبر ڪو نه هئي ته تنهنجو ڀاءُ...!! نه ته مان ڪڏهن به توسان عشق جو نه سوچيان ها...!“
”تون هروڀرو پريشان نه ٿي...!“ مرڪ وڌيڪ گهري ٿي وئي هيس:
”منهنجو ڀاءُ کليل ذهن جو مالڪ آهي...!توکي ڪجهه ڪو نه چوندو...!“
”ڪجهه ڪندس ته چوندو نه ...!“وراڻيو هيم:
”مان عشق ئي نه ڪندس...!“
”توکي ڪرڻو پوندو...!“ چيو هئائين:
”ڇو ته مونکي توسان محبت آهي...!“
”سچ ٿي چوين...!“ واڇون وڌي ويون هنيون.
”ها ...!“
هوءِ اٿي بيٺي هئي، اسان ٻيهر ملنداسين، ايئن چئي هلي وئي .
ان ڏينهن کان پنهنجي پُر خلوص محبت جو آغاز ٿيو هو، جيڪا ڏينهون ڏينهن مضبوط ٿيندي ٿي وئي. مان کيس پنهنجو پهريون ۽ آخري عشق سمجهي سڀ ڪجهه ارپي ڇڏيو هو. دل جي دنيا بدلجي وئي هئي، هڪ ڀيري چيو هئائين:
”لڳي ٿو ته تون منهنجو آخري عشق آهين...! نه ئي ڪڏهن مون تي شڪ ڪجانءِ نه ئي ڪڏهن مون تي خرچ ڪجانءِ...! نه ته مان ناراض ٿي ويندي سانءِ...!“
”پر...!“ اعتراض ڪيو هيم:
”محبت ماڻڻ يا جاري رکڻ لاءِ پيسي جي پُل صراط تان گذرڻو ئي پوندو آهي...! ان ڪري ته ناصر نڀاڳو هڪ ئي وقت سترنهن عشق ڪندو آهي...!“
”پيسي سان پنجاهه عشق به ڪري سگهجن ٿا پر... پيسن کان پري صرف ۽ صرف هڪ ئي عشق ڪيو ويندو آهي...!“ اکين ۾ اکيون ملائيندي چيو هئائين: ”جيڪو مون توسان ڪيو آهي.“
”ٺيڪ آهي...!“ چيو هيم: ”پر جيڪڏهن تون مون تي خرچ ڪرڻ چاهين ته مون کي ڪو به اعتراض ڪونهي...!“ کلي پئي هئي ۽ چيوهئائين:
”الائي جي ڇو يقين ٿيندو ٿو وڃي ته تون ئي منهنجو آخري عشق آهين...!“
هن جي ملڻ کان پوءِ زندگي بليڪ اينڊ وائيٽ مان بدلجي رنگين ٿي پئي هئي. مان بدلجي ويو هيس،گهر واريءَ بدلجي وئي هئي، هاڻ مون تي دهمان ڪرڻ بجاءِ سڄو ڏينهن گهر ۾ پريشان رهندي هئي، هڪ ڀيري اکيون جو ڏيکاريون هيون مانس، چيائين ٿي:
”مٿي ۾ سور آهي چانهه ٺاهي وٺ...!“
شايد کيس خبر نه هئي ته مان هاڻ عشق ڪرڻ لڳو آهيان. چيو هيومانس: ”اهو تنهنجو ڪم آهي...!“
”چوين ڇا ٿو...؟“
”چوانءِ ٿو...!“ اطمينان سان وراڻيو هيم:
”اهو تنهنجو ڪم آهي... منهنجو نه ...!“
”جواب ٿو ڏين...؟“ ڪاوڙ مان چيو هئائين:
”جواب نه، حڪم ٿو ڏيانءِ...! جلدي چانهه ٺاهي وٺ...!“
”ڪڏهن کان وٺي ايڏو بهادر ٿيو آهي...؟“
”جڏهن کان وٺي عشق شروع ڪيو اٿم...!“
”واٽ...!!؟“ رڙ ڪئي هئائين.
”تون ڀلي رڙيون ڪر عشق انسان کي بهادر ٿو ڪري...! هاڻ تنهنجو دهمان نه هلندو...ڇو ته مان هاڻ ساڳيو ناهيان رهيو...! جنهن کان تون رڌپچاءُ ڪرائيندي هئين...!“
”ڪير آهي هوءَ...؟“
”تنهنجو ان ۾ ڇا...؟“ وراڻيم. ”تون چپ ڪري چانهه ٺاهه...!“
”تون هاڻ مٿي تي چڙهي ويو آهين...!“
”تنهنجو مٿو آهي يا ڪي. ٽو جي چوٽي، جو ان تي چڙهندس...؟“
هوءَ ڪاوڙ ۾ ڳاڙهي ٿي وئي هئي، اهڙي حالت ۾ ڪڏهن به ڪو نه ڏٺو هيو مانس، پر مون تي ان جو ڪو به اثر ڪو نه ٿيو، نظرون اخبار ۾ کُپائي ڇڏيون هيم، وقت گذرندو رهيو، پنهنجي عشق کي سال ٿي ويو هو. نه صرف گهر جي ڪمن مان پنهنجي جان آجي ڪرائي ورتي هيم، بلڪه حڪم به هاڻ منهنجو هلندو هو.گهر واري سڀ تلخيون ڇڏي مون کي چاهڻ لڳي هئي، پر هاڻ مان هن جي چاهت جو جواب بي رُخيءَ سان ڏيڻ لڳو هئس، ته به هوءَ مرڪندي هئي ڪڏهن شڪايت نه ڪئي هئائين، پر مان سڀ ڪجهه هُن جي نالي ڪري ڇڏيو هو.
اڄ ڪافي ڏينهن کان پوءِ هوءَ ملي هئي، چيائين:
”مون تو بابت ڀاءُ کي ٻڌايو هو...!“
”ماري ڇڏيئي هاڻ ڇا ٿيندو...؟“
”ٻيو ته ڪجهه ڪو نه ٿيندو...!“ وراڻيائين: ”بس منهنجي شادي ڪنهن شاهوڪار سان ٿيندي...!“
”ڪنگال مان به ته نه آهيان...!“ ڪن ۾ چنبڙايل ٺڪريءَ جا ٻه روپيا ڏيکاريندي چيومانس:
”هي ڏس صفا سڃو ٿورئي آهيان...!“
”بيشڪ تون مون لئه بي بها آهين...!“ چيائين:
”پر منهنجي گهر وارن جي نظر ۾ ته ڪجهه به نه آهين نه...! منهنجو رشتو اُتي ئي ٿيندو جتي سڄي عمر مان دولت سان کيڏنديس ۽ منهنجي ڀاءُ جي به ترقي ٿيندي...!“
”مطلب ته پاڻ وڇڙڻ لئه مليا هئاسين...!؟“
”ها...!“ چيوهئائين: ”اڳتي به وڇڙڻ لاءِ ملنداسين...!“
”پر هاڻ مان توسان نه ملندس...!“
”ڇو...؟“
”هاڻ ملڻ سونهين ڪو نه ٿو...!“
”نه تون ملندين ۽ ضرور ملندين...!“ چيائين:”ڇو ته تون منهنجو آخري عشق آهين...!“
”عشق ملڻ تائين محدود ناهي هوندو...!“ وراڻيو هيم: ”عشق ملڻ سان ته گهٽجي ويندو آهي، وڇڙڻ سان وڌي ويندو آهي، مان عشق کي وڌائڻ گهران ٿو، ان ڪري توسان نه ملندس. پر تون منهنجو پهريون ۽ آخري عشق آهين.ان ڪري مون کان ڪڏهن به نه وسرندينءِ...!“
” تون ڇا ٿو سمجهين... مان توکي وساري ڇڏينديس...!؟“
”نه...! ايڏو بي سمجهه نه آهيان... پر مون کي وسارڻ جي ڪوشش ڪجانءِ...! جيڪڏهن هرو ڀروياد به ڪرڻ چاهين ته صرف پنهنجي غمن ڏکن ۾ ئي سنڀالجانءِ...!“
”مان هلان ...؟“ پڇيائين
”تنهنجي مرضي...!“
”ايندڙ جمعي تي منهنجي مڱڻيءَ جي تقريب ٿيندي...!“ پڇيائين:
”تون ايندين نه ...!؟“
”ڪارڊ ڪٿي آهي...؟“
”دل جي ويجهن کي ڪارڊ ناهن ڏبا...!“
”اها سياڻپ نه ڪر...! ڪارڊ نه هوندو ته اندر ڪيئن ايندس...؟“
”جيئن ٻيا ايندا...!“
”ٻين وٽ گيٽ پاس (ڪارڊ) هوندا، ڇا تنهنجو ان ڀلاري ڏينهن تي مونکي بڇڙو ڪرائڻ جو ارادو آهي...؟“
”ڇا منهنجي لاءِ اها قرباني به نه ڏيندين...؟“
”نه ڪڏهن به نه...! مون مان اهڙي قرباني جي اميد نه رکجانءِ...! باقي جيڪڏهن تون چوين ته ان ڏينهن ڏهن فُٽن جي ڀِت اُڪرڻ جي ڪيان توڪل...!“
”تون ايئن نه ٿو ڪري سگهين...!“ مرڪندي چيو هئائين:
”تون صبح جو ڏهين وڳي اچجانءِ...! گيٽ تي توکي ڪوئي به نه روڪيندو...!“
ايئن چئي هوءَ اٿي هلي ويئي هئي. ڪڏهن به نه سوچيو هيم ته منهنجي پهرين ۽ آخري عشق جي پڄاڻي اهڙي ريت ٿيندي هوءَ ايئن مرڪندي هلي ويندي ۽ مان جيئن جو تيئن رهجي ويندس. پهريون ڀيرو سنجيدگي سان سوچ آئي هئي. ’پُر خلوص محبت به آخر ناڪام ڇو ٿيندي آهي.‘ ڇا محبت جي مٽيءَ کي اڻپوري پاڻي ۾ ڳوهيو ويو آهي...!؟ پر جيڪڏهن پنهنجي سوالن جو جواب پاڻ وٽ ئي هجي ها ته اهي اُڀرن ئي نه ها... اڄ پنهنجي جسم کي پاڻ کان وڌيڪ ڳرو محسوس ڪيو هيم... جبل جيڏي وجود کي گهليندو گهر پهتو هئس ته گهر واريءَ کي پنهنجو منتظر ڀانيو هيم:
”اڄ ايڏي دير ڇو ڪيئي...؟“ هلڪي مرڪ سان پڇيائين.
”مان ته روز هن مهل ئي ايندو آهيان...!“
”نه...!“چيائين: ”اڄ ڪجهه وڌيڪ دير ڪئي اٿئي...!“
ان مهل گهر واريءَ جي مرڪ ڏاڍو وڻي رهي هئي. مان هِن ۾ هُن کي ڳولڻ لڳو هئس، جلدي ئي مونکي اهو سڀ ڪجهه پنهنجي گهرواريءَ ۾ نظر اچڻ لڳو جيڪو هُن ۾ هو. چيومانس:
”تون ئي منهنجو پهريون ۽ آخري عشق آهين...! ٻيا سڀ عشق وقتي هوندا آهن...! عذاب هوندا آهن...! پريشانيون ڏيندا آهن...! مايوسين ۾ مبتلا ڪندا آهن...! ۽ اهو ڪجهه ارپيندا آهن جو جيئڻ جنجال ٿي پوندو آهي، زندگي ڏچو بڻجي ويندي آهي...! پر تون اهو عشق آهين جيڪو زندگي جي لاهن چاڙهن ۾ به ساٿ ٿو ڏي ته مرڻ کان پوءِ به مقبول هوندو آهي ۽ ان سان رشتو ڪڏهن به نه ٿو ٽُٽي...ان ڪري مان توکي چانهه پياريندس...!“
گهر واريءَ جي مرڪ اڃان گِهري ٿي وئي هئي پر الائي ڇو ٻه گرم لُڙڪ اکين مان ڪري پيا هيس، چيو هئائين:
”مونکي يقين هو ته تون ضرور موٽي ايندين...! ڇو ته تنهنجو منهنجو رشتو آسمان تي ٿيو هو...! عشق به ان تائين ڦهليل آهي... مون توکي لاشعوري يا شعوري طور تي تمام گهڻو تنگ ڪيو هيو...! جنهن ڪري تون مون کان گهڻو پري ٿي وئين هئين. پنهنجي ان بي رخي ۽ لاپرواهي تي ڏاڍو ارمان ٿيو هو...! ڇو ته غلطي به منهنجي هئي جو تنهنجو قدر نه ڪيو هيم...! پر هاڻ پنهنجي غلطيءَ جو احساس ٿيو آهي، ان ڪري مان ئي توکي چانهه پيارينديس...! ڇو ته تون منهنجو مجازي خدا آهين...!“
مان سندس جرڪندڙ چهري کي تڪڻ لڳو هئس، پر شايد هوءَ منهنجي نظرن جو تاب نه سهي سگهي هئي، جو تڪڙيون تڪڙيون ٻرانگهون کڻندي بورچيخاني ۾ هلي وئي هئي...!!!
***