بيورو ڪريڪ
”پُٽ هي ماني پنهنجي چاچا کي ڏئي اچ، سندس گهر ڀاتي سڀ مائٽن ڏانهن گهمڻ ويا آهن...!“
امان کان ٽفن باڪس وٺندي چيم:
”ناز ته گهر نه هوندي نه...!؟“
”نه چنڊا...!“ امان مرڪندي چيو:
”چيم نه ته ،گهر ۾ صرف ۽ صرف تنهنجو چاچو رهيل آهي...!“
اهو ٻڌي اطمينان ٿيو ۽ پوءِ منهنجا قدم چاچي وارن جي گهر طرف وڌڻ لڳا. موسم ڏاڍي وڻندڙ هئي، هلڪي برسات اڃان موسم کي وڌيڪ دلڪش ڪري ڇڏيو هو، چاچا جو گهر ته اسان جي گهر کان ڪافي پري هو پر پوءِ به سُٺي موسم جي ڪري مون کي ويجهو محسوس ٿي رهيو هو. ان ڪري آهستي آهستي وکون کڻندو، هلڪي هلڪي برسات مان لطف اندوز ٿيندو، اڳتي وڌڻ لڳو هئس. جو اوچتو نه چاهيندي به منهنجو ذهن ناز ڏانهن کڄي ويو هو، ’انتهائي شرارتيءَ ڇوڪريءَ هئي، ٿوري ٿوري ڳالهه تي به مون گهڻو تمام گهڻو تنگ ڪندي هئي. پوءِ چاهي اڪيلا هجون يا گهر ڀاتي گڏ هجن. هن جون شرارتون جيئن جو تيئن جاري رهنديون هيون. ڪافي ڀيرا بابا جهليو هئس چاچا به سمجهايو هئس پر پوءِ به هوءَ اهو چئي مون کي نه بخشيندي هئي ته هي اسان جو ذاتي مسئلو آهي، اوهان جو ان ۾ ڇا...!؟ موٽ ۾ بابا ۽ چاچا مرڪي پوندا هئا ۽ مان روئي پوندو هئس. منهنجي ان حالت تي چاچي کي هڪ ڀيرو رحم اچي ويو هو ۽ ناز کي ڏاڍي ڦيهه ڪڍي هئائين، مان ڏاڍو خوش ٿيو هئس، پهريون ڀيرو دل کي ڏاڍو سڪون مليو هو پر جڏهن امڙ کي ان قصي جي خبر پئي ته ناز کي منهنجي ڪري مار ملي آهي ته پوءِ گهٽ مونسان به نه ٿي هئي...! ان ڪري ان ڏينهن کان پوءِ ڪنهن سان به ناز جي شڪايت نه ڪئي اٿم. ان وقت ته منهنجي حالت رحم جوڳي ٿي ويندي هئي جڏهن موڪلن ۾ يونيورسٽي کان ڊگهو سفر ڪري گهر پهچندو ئي مس هئس، جو ناز اوچتو اچي نازل ٿيندي هئي، ان وقت مان پاڻ کي هڪ گگدام ڍور ۽ ناز کي ڪو بي رحم ڪاسائي محسوس ڪندو هيم، شايد ان ڪري جو مون ۾ هن سان ڳالهائڻ جي سگهه نه رهندي هئي. هوءَ جيڪو ڪجهه پڇندي هئي ته مان رڳو ”جي ها...!“ ”جي نه...!“ چئي سگهندو هيم ته وڌيڪ ٽِڙي پوندي هئي ۽ مان وڌيڪ پريشان ٿي ويندو هئس. جڏهن ته يونيورسٽي جهڙي وڏي تعليمي درسگاهه ۾ مون جهڙو ڌاڪو شايد ئي ڪنهن جو هوندو...! توڙي جو مان ڪو ڪامريڊ ناهيان پر ڪو ڪامريڊ مون سان ”ڪامريڊي“ ڪري نه سگهندو هو. بدمعاش به نه هئس، تنهن هوندي به يونيورسٽي جا نامي گرامي بدمعاش به چاهڻ جي باوجود منهنجو ڪجهه بگاڙي نه سگهيا هئا پر مان ناز آڏو ايندي ئي الاءِ ڇو بين الاقوامي بيوس ٿي پوندو هئس.‘
برسات اوچتو ئي اوچتو تيز ٿي وئي هئي، ان ڪري پنهنجي آهستي هلڻ واري غلطيءَ جو شدت سان احساس ٿيو ۽ پنهنجي ان بيوقوفي کي محسوس ڪندي تيز تيز وکون کڻندو چاچي جي گهر جي دروازي وٽ پهتس. دروازو اندران بند هو. جيڪو زور سان کڙڪايم، تيز برسات سچ پچ مون کي پريشان ڪري ڇڏيو هو، اندران آواز آيو :
”ڪير آهي...؟“
”مان آهيان...!“
”تون ڪير ...!؟“ وري آواز آيو، مان ڏڪي ويو هئس ڇو جو آواز مون سڃاڻي ورتو هو اها ناز هئي. امڙ مون سان دوکو ڪيو هو جنهن ڪري امڙ تي ڏاڍي ڪاوڙ آئي هئي، مون کي ناز جي گهر هجڻ جو جيڪڏهن ٿورو به شڪ هجي ها ته شايد مان ڪڏهن به چاچي جي گهر اچڻ جي غلطي نه ڪريان ها. ان ڪري سوچيم هتان ئي فرار ٿي وڃان پر برسات مون کي اهو موقعو فراهم نه ڪيو ۽ مان وڌيڪ مِينهن جي مار کائڻ بجاءِ ناز جي لفظن جو وڏ ڦڙو سهڻ جو سوچي رڙ ڪيم:
”مان آهيان مان ...! وارو ڪر دروازو کول...!“
”پر...پر....تون آهين ڪير...!؟“ اندران ٽهڪ ڏيندي چيائين، مون کي يقين ٿي ويو هو ته هن منهنجو آواز سڃاڻي ورتو آهي پر هوءَ مون مولائي کي مِينهن ۾ پسائي خوش ٿي رهي آهي. بهرحال مان في الحال واپس گهر وڃڻ جي غلطي نه ٿي ڪري سگهيس. ان ڪري پنهنجي صفائي پيش ڪندي چيم:
”مان آهيان تو وارو بدنصيب سوٽ احسن...!“
”او... بيوروڪريڪ...!!“ اندران مصنوعي تعجب مان رڙ ڪيائين. ”اف...! مصيبت مٿان مصيبت...!“ دل ئي دل ۾ چيم:”وري هي نئين مصيبت...!“
ڪجهه ڏينهن پهريان جڏهن ڪافي نارمل ٿي پڇيو هئائين:
”تنهنجو مستقبل ۾ ڇا ٿيڻ جو ارادو آهي...!؟“
وراڻيو هيم: ”بيورو ڪريٽ...!“
”بيورو ڪريڪ...!!!“ هوءَ کلي پئي هئي ۽ پوءِ ايترو کلي هئي جو مان روئي پيو هئس، هونئن به جڏهن هوءَ گهڻو کلندي هئي ته مان روئي پوندو هئس.
”تون بيورو ڪريٽ نه...! بيرو ڪريڪ ٿيندين...! بيورو ڪريڪ...!“ ٽهڪن تي ضابطو آڻيندي چيو هئائين:
”ان ڪري مان توکي ’بيورو ڪريڪ‘ سڏينديس... بيورو ڪريڪ...!“
هوءَ هڪ ڀيرو وري کلي پئي هئي ۽ اڄ ان تي عمل ڪري منهنجي لاءِ هڪ نئين مصيبت پيدا ڪري ڇڏي هئائين. يعني: ’احسن مان بيورو ڪريڪ...!‘
ڪجهه لمحن جي خاموشي کان پوءِ رڙ ڪيم:
”بيورو ڪريڪ ئي سمجهه...! پر دروازو کول...!“
اندران وري هڪ ڀيرو شاندار ٽهڪ ٻڌڻ ۾ آيو ۽ مان آپي مان ٻاهر نڪري ويو هئس.ڪاوڙ ۾ هڪ زوردار لت دروازي کي هيم پر لوهي دروازي کان وڏي رڙ مون کان نڪري وئي هئي، پير ۾ هوائي چپل هجڻ جي ڪري منهنجي پير جو مٿيون حصو زوردار نموني دروازي سان ٽڪرائجي ويو هو.
”مصيبت مٿان مصيبت ...! انهي مٿان وري هڪ نئين مصيبت...! آخر مان ڪيان ته ڪيان ڇا...!؟“
پنهنجي ساءِ بيوسي مان ڀڻڪيم، اندران ٽهڪن جو آواز وڌندو ٿي ويو ۽ محسوس ٿي ڪيم ته مون تي صرف ناز نه ٿي ٽهڪ ڏئي، پر برسات به کِلي ٿي... هوا به چيٻاڙا ٿي ڪڍيا... ڀِتين به نه ٿي بخشيو... مان ٻُڏتر جو شڪار ٿي ويو هئس... مسئلو اهو نه هو ته سڀ منهنجي حالت تي کِلي رهيا هئا پر مسئلو اهو هو ته ان وقت ڪو مون سان همدرديءَ ڪرڻ وارو ڪو نه هو. مِينهن پنهنجي شدت ۾ گهٽتائي آڻڻ لاءِ تيار نه هو. ان ڪري مون پنهنجي تڪليف وساري بيوسيءَ مان رڙ ڪئي:
”ناز...! مولا کي مڃ دروازو کول...! نه ته مان آندل ٽفن باڪس سان خودڪشيءَ ڪندس...!“
”ڀلا ماني آندي اٿئي ڇا...!؟“پڇيائين.
مان حيران ٿي ويو هئس، منهنجي خودڪشيءَ واري ڌمڪي مٿس ڪو اثر ڪو نه ڪيو هو. رهندو ئي اهڙو سوال ڪيائين جو مان به دل ئي دل ۾ مرڪي پيو هئس.
”هونئن ...!“ چيم: ”تنهنجي سڪ لڳي هئي ڇا...؟“
”پهريان ڇو نه ٻڌايئي...!؟“ دورازو کوليندي چيائين:
”سچ ڏاڍي بُک لڳي آهي...!“
گهر اندر داخل ٿيندي خيال آيو: ’ڏيانس گهٽو... ڪيانس پورو...!‘
پر ڏٺم ته مون وانگي مِينهن ۾ هُوءَ به سڄي پُسي وئي هئي، ته به چهري تي هلڪي مسڪراهٽ هيس، مان پنهنجو ارادو تبديل ڪري تير جيان تيز پنهنجي نشاني ڏي وڌڻ لڳس، ٻي لمحي مان چاچي جي ڪمري ۾ ٽيبل اڳيان رکيل ڪرسيءَ تي ويهي رهيو هئس ۽ ٽِفن باڪس ٽيبل تي رکي ٿڌا ساهه ڀري رهيو هئس جو ناز به ٻاهريون دروازو بند ڪري منهنجي سامهون رکيل ڪرسيءَ تي ويهي ٽِفن باڪس کي خطرناڪ نظرن سان گهورڻ لڳي هئي، مان سندس ارادو سمجهي ويو هئس، ان ڪري ٽِفن باڪس پنهنجي قبضي ۾ ڪندي چيم : ”چاچا ڪٿي آهي...؟ هن ۾ صرف ان جي ماني آهي...!“
”بابا ٻاهر نڪري ويو آهي...!“ وراڻيائين: ”ڄاڻ آيو پر مان ...!“
”توسان منهنجو ڪهڙو واسطو...!“
”واسطي جي ڳالهه نه ڪر بيورو ڪريڪ...!“ ( آخري لفظ ٻُڌي اندر ئي سڙي ويو هيم) ”اهو ٽفن باڪس منهنجي حوالي ڪر...!“
”نه بلڪل نه ...!“وراڻيم: ” اهو صرف چاچا جو آهي...!“
”تنهنجو چاچا، منهنجو بابا آهي، سمجهيئي...؟“
”پهريان منهنجي حالت ڏٺي اٿئي...؟“
”ها...!“ مسڪرائيندي وراڻيائين.
”ان ۾ گهڻو عمل دخل تنهنجو ئي آهي...!“چيم.
”مون ڏي ڏوهه نه ڏي بيورو ڪريڪ...!“ کلندي چيائين:
” اها قدرت ڪئي اٿئي...!“
”ٺيڪ آهي...!“ چيم: ”قدرت ئي سهي، پر هاڻ ته تون مهرباني ڪري، ڀاڻين جا ڪپڙا آڻي ڏي ڏاڍو سيءُ پيو ٿئي...!“
”هل...! ايڏو ڀلو آهين ڇا...؟“ڪرسيءَ تي ٽيڪ ڏيندي چيائين:
”جو منهنجي سونَ جهڙي ڀاءُ جا ڪپڙا پائيندين...؟“
ڏاڍو تعجب ٿيو هو: ’سونَ ۽ ناز جو ڀاءُ...!‘ جنهن کي ته هر ڪا ڇوڪريءَ پسند هئي پر ڪا اهڙي نه ٿي مليس جيڪا هُن کي به پسند ڪري ۽ ناز کي اهو سِهرو چوڻ جو موقعو ملي ته ادو منهنجو چوڏهين جو...!!“
بهرحال مون وري کيس منٿ ڪندي چيو :
”ڀلا چاچا جا ڪپڙا آڻي ڏي...!“
”بابا جا...! اهو ته بنهه نا ممڪن آهي...!“ وراڻيائين:
”باقي جيڪڏهن تون چوين ته مان پنهنجا ڪپڙا آڻي ڏيائين...!“
”اُف... خدايا...!“ پنهنجي ٻنهي هٿن سان منهن لڪائيندي چيم:
”مان ڪٿي اچي ڦاٿو آهيان...؟ مصيبت مٿان مصيبت... انهي مٿان مصيبت، وري هي نئين مصيبت...!!!“
مون کي ايئن ششدر، وائڙو ۽ وڦلجندو ڏسي هوءَ وڏا وڏا ٽهڪ ڏيڻ لڳي هئي ۽ مان روئڻ لڳو هئس. ان وقت مان پاڻ کي اهڙي ٽارچر سيل ۾ محسوس ڪيو جتي ڪنهن قيدي تي بي انتها تشدد ڪيو ويندو آهي فرق صرف ايترو هو جو ان قيدي کي جسماني عذاب ڏنو ويندو آهي، هتي مون روحاني عذاب ٿي ڀوڳيو، جيڪو جسماني عذاب کان گهڻو... تمام گهڻو هوندو آهي. ڪجهه دير کان پوءِ هُن ٽهڪ ڏيڻ بند ڪيا، پهريون ڀيرو همت کان ڪم وـندي ليس ڪاوڙ مان چيم:
”بس ڇو ڪيئي ڏي نه وڏا وڏا ٽهڪ...! اڄ جيڪا مون سان ويڌن ٿي آهي...! ممڪن آهي ان ۾ تنهنجو ڪو قصور ڪو نه هجي، باقي ان سازش ۾ امان جو سئو سيڪڙو هٿ آهي... رڳو پهچان... پوءِ ڏسجانءِ منهنجي خلاف سازش جو منصوبو ڪيئن جوڙبو آهي...!“
مون ڏٺو هوءَ وري کلڻ لڳي هئي، منهنجي ڪاوڙ مٿس ڪو اثر ڪو نه ڪيو هو... ان ڪري پهريون ڀيرو سنجيدگيءَ سان سوچڻ لڳو هئس ته: ’ڇا واقعي مان ڪو بيوقوف آهيان...؟يا ڪو ننڍڙو ٻار آهيان... جن جي ڳالهين تي ماڻهو ازخود کلي پوندو آهي...!‘
”چاچيءَ جو ڪو به قصور ڪونهي، بيورو ڪريڪ...!“
کلندي سهڪندي چيائين:
”مان به واقعي مائٽن ڏانهن وڃڻ لاءِ تيار هيس پر اتفاقن رهجي ويس...!“
”ان تو واري اتفاقن ته ماريو آهي...!“
”اڃان ته اهڙا گهڻا اتفاق ٿيندا بيوروڪريڪ...!“
”پنهنجي پيارن جي صدقي...!“ ٻانهون ٻڌي کيس چيم: ”مون کي ’بيرو ڪريڪ‘ نه چئو مان اَحسن آهيان...!“
”ٺيڪ آهي...!“ هلڪي مسڪراهٽ سان وراڻيائين:
”اڳتي مان توکي احسن سڏينديس بيورو ڪريڪ...!“
”بيورو ڪريڪ ...! بيورو ڪريڪ...!“ اٿندي چيم:
”مان هلان ٿو...!“
”ڪيڏانهن ...؟“
”پنهنجي گهر...!“
”هي ڪنهنجو گهر آهي...!؟“
”تنهنجو...!“ (مايوس ٿي وئي هئي)
”ٻاهر تيز برسات ٿي پئي...!“
”مون کي خبر آهي...!“ وراڻيم:
”مان اها سهي ويندس پر تو واري گفتگو مون کي ماري وجهندي...!“
”چڱو ماشاءَ الله...!“ ٽِفن باڪس کوليندي چيوهئائين.
”ناز...!“ ويندي ويندي کيس چيم:
”هاڻ تون جيئن وڻئي تيئن ڪر...! پر ياد رک هڪ ڏينهن تون مون وٽ ضرور ايندينءَ...!“
”پوءِ ته اُڦٽ مري ويندينءَ...!“ اکين ۾ اکيون ملائيندي چيو هئائين:
”نه ٿو ڄاڻين ته منهنجي زبان وانگر منهنجا هٿ به تيز... تمام گهڻو تيز هلندا آهن بيورو ڪريڪ...!!“
مون ۾ وڌيڪ اتي بيهڻ جي همٿ نه هئي،گهر پهچندي پهچندي برسات ڪافي جهڪي ٿي وئي هئي پر منهنجي حالت رحم جوڳي ٿي وئي هئي. امان سبب پڇيو سڄي حقيقت ڪري ٻڌائي مانس ته امان به کِلڻ لڳي، مون پهريون ڀيرو امان کي ايترو گهڻو کِلندي ڏٺو هو.
”ڏاڍي سٺي ڇوڪري آهي...! منهنجو ته ساهه اٿس... جڏهن هوءَ پنهنجي گهر ايندي آهي ته مان ان ڏينهن پنهنجي گهر کي دنيا جو خوشنصيب گهر سمجهندي آهيان...!“
”مون لاءِ مصيبت امان ۽ اوهان لاءِ خوشي...!؟“ ايئن چئي مان پنهنجي ڪمري ۾ هليو ويو هيم.
وقت اک ڇنڀ ۾ گذري ويو هو، يونيورسٽي مان فارغ ٿي مان عنقريب بيورو ڪريٽ ٿيڻ وارو هئس جو هڪ نئين مصيبت منهن ڪڍيو، امان چيو:
”پُٽ...! تون هاڻي تعليم مڪمل ڪري چڪو آهين، ان ڪري توکي موڙ ٻڌڻ ٿي گهران...!“
”ضرور امان...! چيو هيم: ”پر ٿورو صبر ڪريو...!“
”نه...! ڪڏهن به نه...!“ امان فيصلا ڪن لهجي ۾ چيو:
”مان هاڻ وڌيڪ صبر نه ٿي ڪري سگهان، تنهن ڪري اڄ ئي تنهنجي چاچي وارن سان ڳالهه پڪي ڪري ٿي اچان..!“
”چاچي وارن سان ڇو...؟“
”ڇوڪري جو انهن جي آهي...!“
”توهان جو اشارو ’ناز‘ طرف آهي امان...!“
”ها بلڪل...!“ امان چيو:
”ڇا تون ٻي ڪنهن ڇوڪريءَ کي پسند ٿو ڪرين...!؟“
”ڳالهه پسند يا نا پسند جي ناهي امان...!“وراڻيم:
”باقي مان ’ناز‘ سان شادي هرگز نه ڪندس... ڪڏهن به نه ڪندس...!“
”هي تون ڇا پيو چوين پُٽ...!!!؟“
”مان صحيح پيو چوين امان...!“
”تنهنجو دماغ ته ٺيڪ آهي...!؟“
”ها بلڪل...!“
”پوءِ ڪهڙي خرابي آهي ’ناز‘ ۾...!؟“
”ڳالهه خامي، خرابي جي به نه آهي امان...!“ چيم:
”اسان ٻنهي جون طبيعتون مختلف آهن ...! مان هن جي سامهون ڪجهه ڪڇي به نه سگهندو آهيان، پوءِ ان سان شادي ڪري مان سڄي عمر گونگو ٿي گذارڻ نه ٿو چاهيان...!“
”هوءَ توکي ڏاڍو چاهي ٿي پُٽ...!“ امان نرميءَ سان چيو:
”ٻيو ته اوهان ننڍي هوندي کان...!“
”ڪجهه به هجي امان...!“ امان جو جملو ڪٽيندي چيم:
” مان ايئن نه ڪندس...!“
”پوءِ سمجهي ڇڏ تنهنجي هن گهر ۾ ڪا به جاءِ ڪونهي...!
”ڪا ڳالهه ڪونهي امان...!“
”ڇا تون اسان کي وساري سگهندين...؟“
”قيس ته خدا کي به وساري ڇڏيو هو امان...!“
” تون انڌو ٿي ويو آهين...!“
”اکيون هاڻ کليون آهن امان...!“
”ناز ۾ منهنجو ساهه آهي اَحسن...!“
پهريون ڀيرو امان جي زبان مان پُٽ بدران ’احسن‘ جو لفظ ٻُڌي وائڙو ٿي ويو هيم. ڪجهه سمجهه ۾ نه ٿي آيو ته ڇا ڪيان جو اوچتو ’ناز‘ اچي وئي هئي ته مان هميشه جيان خاموش ٿي ويو هيم، ڪنهن گونگي جيان...! لفظ نڙيءَ ۾ اٽڪي پيا هئا،ڳيتون ڏيڻ لڳو هيم، جو ’ناز‘ امان کان پڇيو:
”ڇا ڳالهه آهي چاچي... تون پريشان نظر پئي اچين...!؟“
”ناز هن جو مٿو ڦري ويو آهي...!“
”اها ڪا نئين ڳالهه ناهي چاچي...!“ ناز مون ڏانهن شرارتي نظرن سان ڏسندي چيو:
”چئي پيو ناز...!“ امان وري ڳالهايو:
”ته مان ناز سان شادي نه ڪندس...!!“
مون ناز ڏي ڏٺو پهريون ڀيرو ڪنڌ جهڪي ويو هيس، خاموش ٿي وئي هئي، مون به ڪنڌ جهڪائي ڇڏيو هو. پاڻ کي ان وقت ڦاهي تي ڦتڪندو محسوس ڪيو هيم. ڪجهه لمحن کان پوءِ ’ناز‘ جو آواز ڪنن تي پيو هو:
”چاچي تون ڇالاءِ ٿي پريشان ٿئين...؟ هن چِٻي سان شادي ڪندو ڪير...! مان ته اڄ اوهان کي صرف اهو ٻڌائڻ آئي هيس ته اوهان کي ان خوشفهمي ۾ نه رکان ته ڪو مان هن چرٻٽ سان شادي ڪنديس...!“
اهو ٻڌي مان حيران ٿي ويو هئس. زندگي ۾ پهريون ڀيرو ايڏو وڏو تعجب ٿيو هيو. ان ڪري منهنجون اکيون پهريون ڀيرو ٽڪ ٻڌي ’ناز‘ جي چهري کي گهوري رهيون هيون سندس ڳالهائڻ وارو انداز ته ساڳيو هئس پر جملن ۾ اها جوت نه هئس، لفظن مان اها طاقت ڇڏائجي وئي هئس، جنهن جي سٽ مان نه سهي سگهندو هئس...!
”هي ڇا پئي چوين ناز...؟“
امان شايد پوري قوت گڏ ڪري ڳالهايو هو:
”مان صحيح پئي چوان چاچي، مان صحيح پئي چوان...!“
ناز امان کي ۽ امان ناز کي ڀاڪر ۾ ڀري ورتو هو. ناز سڏڪندي رهي هئي مان کلندو رهيو هئس، هن جي ويندي ئي مون امان کي چيو:
”ڏٺئي امان...! هن پاڻ ئي انڪار ڪري ڇڏيو...!“
”مان ڄاڻان ٿي احسن...! ته هوءَ توسان بي انتها محبت ڪري ٿي...!“ ”امان پنهنجا ڳوڙها اگهندي چيو هو:
”ناز توکي ايترو چاهي ٿي جو شايد ئي ڪنهن ڇوڪريءَ ڪنهن ڇوڪري کي ايترو چاهيو هجي...!“
”پوءِ هن انڪار ڇو ڪيو امان...!؟“ اٻهرائي مان پڇيو هيم.
”تون هن جي انڪار کي ڇا سمجهي سگهندين...!“ امان چيو هو: ”تون ته هڪ پٿر آهين...! اهڙو اڻ گهڙيو پٿر...! جيڪو ڌڪ هڻڻ سان به ناهي ٽٽندو... جيڪو به کيس کڻڻ، اپنائڻ يا گهڙڻ چاهيندو آهي ته هو ان جا به هٿ ٽُڪي وجهندو آهي ته پوءِ تون ڪنهن جي ڳالهه ڇا سمجهندين...؟ ۽ توکي ’ناز‘ جي پيار يا انڪار جو ڪهڙو قدر ٿيندو اَحسن...!!!“
ايئن چئي امان منهنجي ڪمري مان نڪري وئي هئي. مان هڪ ڀيرو وري پريشان ٿي ويو هئس ’ناز‘ جا جملا مون کي گُهٽي رهيا هئا ته امان جي لفظن منهنجي تڪليف ۾ اڃان به اضافو ڪري ڇڏيو هو، مان اهڙي ٻُڏتر جي ور چڙهي ويو هئس، جيڪا ٻُڏتر کي به ٻُڏتر ۾ وجهي ڇڏيندي آهي. مان پنهنجي ئي دل جي درياءَ ۾ ٻڏڻ لڳو هئس آخر غوطا کائي کائي ساڻو ٿي بستر تي ڪري پيو هيم، هوش تڏهن آيو جڏهن گهر ۾ گوڙ ٿي ويو هو. مان حيراني مان ڪمري مان نڪتس ئي مس جو امان جو ڪنن تي آواز پيم، ڪافي پريشان هئي:
”ناز کي اوچتو خبر نه آهي ڇا ٿي ويو آهي...! هوش ئي وڃائجي ويا اٿس...!“
امان خبر نه آهي ٻيو به الاءِ ڇاڇا چيو پر مان اهي پهريان جملا ٻُڌي، ٻيو ڪجهه ٻڌي نه سگهيو هئس.
اها حقيقت هئي ته’ ناز‘ کي مون شدت سان ڪڏهن به نه چاهيو هو پر اڄ ان لاءِ منهنجي دل بي ترتيب ڌڙڪي رهي هئي، تيز...تمام تيز... ۽ گهڻو تيز...! مون کي پهريون ڀيرو اهو شدت سان احساس ٿيڻ لڳو هو ته ’ناز‘ کي صرف مون نه چاهيو هو... منهنجي دماغ نه مڃيو هيو.... پر منهنجي دل ته شايد ازل کان هن کي چاهيندي آئي هئي...! ان جو سڀ کان وڏو ثبوت ان کان سواءِ ٻيو ڪهڙو ٿي سگهي ٿو، ته جڏهن هوءَ ايندي هئي ته منهنجي دل احترامن خاموش ٿي ويندي هئي، دل آڏو دماغ به بيوس ٿي پوندو هو، جو ڪجهه ڳالهائي به نه سگهندو هيم. جڏهن ته منهجي اڪثر دوستن کي اها شڪايت هئي ته مان گهڻو ڳالهائيندو آهيان. اڄ اهو به احساس ٿي رهيو هو جو ’ناز‘ جيترو مون کي تنگ ڪندي هئي ان کان گهڻو وڌيڪ هن مون لاءِ پيار گڏ ڪري رکيو هو. اها هن جي چاهت ئي هئي جو هن منهنجي خوشي خاطر مون سان شادي ڪرڻ کان انڪار ڪري گهاٽي محبت جو ثبوت ڏنو هو...! مان ڪافي وقت سوچيندو رهيس، هاڻ مون کي ’ناز‘ جو هر لفظ پاڻ کان وڌيڪ پيارو ٿي لڳو.
مون ڊوڙ پاتي هئي ’ناز‘ جي گهر ڏانهن...! زندگي ۾ ايترو تيز ڪڏهن به نه ڊوڙيو هيم، امان وارا ته پهريان ئي اوڏانهن وڃي چڪا هئا... مان به ڊوڙندو سهڪندو ناز جي گهر پهتو هئس... جتي ننڍڙي ڊرائينگ روم ۾ چاچا ۽ ڊاڪٽر پاڻ ۾ ڳالهائي رهيا هئا شايد ٻيا سڀ گهر ڀاتي ’ناز‘ جي ڪمري ۾ هئا.
”ڊاڪٽر خدا جي واسطي ڪجهه ڪريو...!“ چاچي وڏي مشڪل سان ڳالهايو هو: ”نه ته مان مري ويندس...!“
”حوصلو رک ادا، الله ڀلي ڪندو...!“
”ڇا هاڻ ناز هوش ۾ نه ايندي...!؟“
”مان ٻڌائي چڪو آهيان ته کيس شديد دل جو دورو پيو آهي، ٻيو ته سندس دل پهريائين ڏاڍي ڪمزور هئي...!“
”پر پهريان ته نه اوهان، نه ئي ناز اهڙي ڳالهه ڪئي هئي...!“
”اسان توهان کي پريشاني ۾ وجهڻ نه ٿي چاهيو...!“ ڊاڪٽر ڳالهائڻ لڳي ٿو: ”پر اها حقيقت آهي ته ناز هڪ عورت هوندي به بي انتها بهادر آهي... جڏهن مون کيس اعتماد ۾ وٺي پهريون ڀيرو سندس دل جي عارضي بابت ٻڌايو هو ته هوءَ ڪجهه پريشان ٿي وئي هئي ۽ پوءِ اطمينان سان پڇيو هئائين:’ان جو ڪو علاج...!‘ ته وراڻيو هيم بي بي ان جو علاج ته الله ئي ڪري سگهي ٿو... باقي ڪنهن انسان جي وس جي ڳالهه نه آهي...!البته تون پاڻ کي خوش رکڻ جي ڪوشش ڪر، مايوسين ۽ پريشانين کي ويجهو اچڻ نه ڏي... ٿوري ڳالهه تي به گهڻو خوش ٿيءُ....يعني ’تون جيترو عرصو خوش رهندينءَ اوترو عرصو زندهه...!!!‘ پوءِ هوءَ واقعي ئي خوش رهڻ لڳي هئي، ان ڪري محسوس ڪيو هيم ته هوءَ هڪ صحتمند انسان کان به گهڻو وقت زندهه رهندي پر اڄ يقينن کيس ڪو صدمو رسيو آهي...! هاڻ ڪا دوا نه... شايد دعا ئي اثر ڪري سگهي...! “
مان وڌيڪ ڪجهه نه ٻڌي سگهيو هيم، ڊوڙندو ’ناز‘ جي ڪمري ۾ پهتو هئس جيڪا پنهنجي بستر تي گهري ننڊ ۾ محو خواب ٿي لڳي، سندس چوڌاري سڀ گهر جا ڀاتي موجود هئا مان ڪنهن پاڳل جيان ’ناز‘ جو هٿ پنهنجي هٿن ۾ پڪڙي چيو هو:
”ناز...! ڏس مان اچي ويو آهيان... اکيون کول...!!“
هوءَ بدستور خاموش هئي مان وڦلجڻ لڳو هئس روئڻ پئي چاهيم پر ڳوڙهن ساٿ ڇڏي ڏنو هو. هونئن به جڏهن دل روئيندي آهي ته اکيون ان ڪم مان فارغ ٿي وينديون آهن... ڪافي وقت خاموشي هئي، سڀ چپ هئا ڄڻ سڀني کي سڪرات هجي، مون وري ڳالهايو هو پر اڳ کان ڪافي تيز...اصل ڄڻ بيوسيءَ مان رڙيون ٿي ڪيم جو سڀئي ’ناز‘ کي ڇڏي مون کي گهورڻ لڳا هئا، جو اوچتو ’ناز‘ جي چپن ۾ گردش اچي وئي حيرت ٿي ان جي لفظ ۾ ڪا به لرزش نه هئي .
”ڪير...!“ اکيون بدستور بند هيس.
”مان... مان...!!!“ وڏي مشڪل سان ڳالهايو هيم.
”تون ڪير...!؟“
”مان تنهنجو بدنصيب سؤٽ احسن...!“
”بيورو ڪريڪ...!!“
”ها.... ها...! تون اکيون ته کول...!“
هوءَ اکيون کولڻ لڳي هئي سڀ گهر جا ڀاتي ڪنهن گل جيان ٽڙي پيا هئا مون پنهنجون اکيون بند ڪري ڇڏيون هيون. مون ۾ ايتري جرئت ئي ڪا نه هئي جو ساڻس اکيون ملائي سگهان ها...!
”مون کي يقين هو تون ايندين ضرور ايندين...!“
”ناز ...! مون کي معاف ڪر...!“
”ناز کي... ناز آهي پنهنجي محبت تي...!“
”مان شرمندو آهيان...!“
”ايئن نه چئو بيورو ڪريڪ...!“
ناز اکيون کولي ڇڏيون هيون.
”مان اڄ دنيا جون سڀ چاهتون، سڀ خوشيون کڻي خلوصِ دل سان تو وٽ آيو آهيان...!“
”هڪ ڳالهه چوانءِ بيورو ڪريڪ...!؟“
”هڪ نه ... هزار چئو...!“
”جڏهن مان تو وٽ ايندي هيس ته تون هلڻ جي ڪندو هئين...! اڄ تون مون وٽ آيو آهين مان به وڃڻ واري آهيانءِ...!!!“
پويون جملو ٻڌي محسوس ڪيو هيم ته ڪنهن جيئري منهنجي دل منهنجي جسم مان ڪڍي ڦٽي ڪئي آهي ۽ مان ڪنهن ذبح ڪيل جانور جيان ڦٿڪي رهيو هئس پر خبر نه آهي پوءِ به ’زندهه‘ ڇو هئس...؟سموري قوت گڏ ڪري التجا ڪندي چيومانس:
”ناز...! ٻيهر ايئن نه چئجانءِ...!!“
”نه...ڪڏهن به نه...! مرڪندي چيو هئائين:
”خدا حافظ بيورو ڪريڪ...!!! خدا حافظ بيورو ڪري...!!!“
مون ڏٺو سندس نظرون مون مان نڪري ڇِت ۾ کُپي ويون هئس منهنجي هٿ ۾ پڪڙيل سندس هٿ ٿڌو ٿي چڪو هو...! ۽ مان سچ پچ بيورو ڪريڪ ٿي ويو هئس شايد....!!!
***