پيار جي ڀاڪر ۾
فريڊ بهار جي منڌ ۾ ٿڪل ۽ بيمار حالت ۾ دير سان پهتو ۽ ائين نهارڻ لڳو، ڄڻ چاهيندو هجي ته، ڪوئي ته هجي جنهن کي هو پنهنجي چر ۾ وٺي وڃي ۽ ساڻس پنهنجا سور سلي. هو پنهنجن پيرن تي ٿوري دير اڳ پهتو هو ۽ گهڻي ٿڪاوٽ سبب ڪافي اُداس نظر اچي رهيو هو. هو پهريئين هفتي تائين هر شئي کان غافل رهيو. ان ۾ ڪو به شڪ نه هو ته، هن جو طئه ڪيل سفر انتهائي مشڪلاتن ۽ خطرن سان ڀريل هو ۽ هڪ ننڍڙي عمر جي تازي ڪُتي لاءِ اُن مان پار پوڻ ڪو آسان ڪم نه هو.
شروع ۾ ٻين ڪتن هن کي اهميت نه ڏني ۽ هن کان پري ڀڄندا هئا. پر جيئن ئي هن جي حالت سڌري ۽ زخم ڇٽڻ لڳا، هن اُنهن جي چؤگرد گهمريون پائي پاڻ ڏي مائل ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي. هو اڪثر ڏيڍي جي سامهون ويهي ائين نهاريندو رهندو هو، ڄڻ پنهنجا پراڻا ڏينهن ياد ڪري رهيو هجي.
پهرين ڏينهن ۾ هن نه ته مون تي ڪو ڌيان ڏنو ۽ نه ئي ٻئي ڪنهن گهر ڀاتيءَ جي ويجهو آيو. جڏهن اسان هن کي سڏيو ٿي، ته هن تازي ڪتي واري مخصوص ڪروڌ واري فطرت جو نماءُ ڪندي، اُن تي ڪو به ڌيان ڪو نه ٿي ڏنو. اسان سوچيو هاڻي يا پوءِ هڪ ڏينهن هو نيٺ اسان جي ماحول ۾ هري مري ويندو، ۽ اسان جي چئوڦير لاڏ ڪوڏ مان گهمريون پائيندو ۽ فريڊ ڪري سڏڻ تي ڊوڙندو ايندو. انهي ڪري اسان في الحال هن کي پنهنجي حال تي ڇڏي ڏنو.
جڏهن فريڊ کي اسان وٽ ٻه ٽي مهينا گذريا ته فريڊ جاسوسن جيان ڪم ڪرڻ شروع ڪيو. هن کي هڪڙي ننڍڙي راند ڏاڍي وڻندي هئي. يا ائين کڻي چئجي ته هن کي پنهنجي پسنديده رانديڪي سان کيڏندي ڏاڍو مزو ايندو هو. اُهو هو منهنجي باغيچي جو پراڻو چمڙي جو هٿ پوش. هو ڊوڙندي ۽ ڀئونڪندي اُن کي هوا ۾ اُڇليندو هو ۽ وري جهٽيندو هو. انهي اُميد سان ته ٻيا ڪتا به ساڻس ان راند ۾حصو وٺندا پر افسوس! ٻين ڪتن کي اُن ۾ دلچسپي ڪونه هئي. گهڙي کن کان پوءِ هو هٿ پوش واپس ڏيڍي وٽ کڻي ويندو هو.
فريڊ هفتي ۾ هڪ يا ٻه دفعا پنهنجي وندر سانگي گم ٿي ويندو هو ۽ اونده ٿيڻ تائين گم رهندو هو . اها تازي ڪتن جي مخصوص فطرت هئي. پر هڪ ڀيري جڏهن هو ڪافي ڏينهن تائين گهر نه پهتو ته مون کي پريشاني ٿيڻ لڳي. هڪ لڱان آءٌ رات جو ڊيوٽي تان واپس موٽي رهيو هوس ته مون هن جو اڇو بوٽ ڏٺو. هو واپس موٽي آيو هو. مون هن کي ڪجهه کاڌو ۽ پاڻي آڻي ڏنو ۽ آءٌ جڏهن هن کي ڏيڍي وٽ ڇڏي واپس ٿيڻ لڳس ته مون هن جي ڪنجهڻ جو آواز ٻڌو.
آءٌ واپس موٽيس ۽ هن کي ٻاهر ڪڍيم. ڏٺم ته هن کي ساڄي ٽنگ ۾ گولي لڳل هئي. اسان جي جانورن جي ڊاڪٽر جي راءِ هئي ته تڪليف پنهنجي جاءِ تي پر گولي بنا ڪنهن نقصان پهچائڻ جي نڪري ويئي هئي. اسان محسوس ڪيو ته هو ڪجهه ڏينهن ۾ صحت مند ٿي ويندو.
فريڊ جو گهڻو وقت ڏيڊي ڀرسان گذرڻ سبب هو تمام گهڻو پريشان رهڻ لڳو. چمڙي جو هٿ پوش هن جو اڪيلو دوست هو. هن کي ٻين ۾ اعتماد بحال ٿيڻ ۾ تمام گهڻو وقت لڳو. اُن لاءِ آءٌ هن کي ذميوار بنائي نٿو سگهان. جنهن به ڪتو خريد ڪيو آهي ۽ اُن جي سنڀال ۾ وقت ۽ موسم جي مناسبت سان کاڌو خوراڪ ۽ رهڻي ڪهڻي جو خيال نه رکيو آهي، ته ظاهر آهي هو اُن حالت ۾ سرد مهري جو انداز اپنائي سگهي ٿو. اسان جو ننڍڙو ڪتو فريڊ ان حالت ۾ به گذريل زندگي جيان گهارڻ جي ڪوشش ڪرڻ لڳو. هو هر لانگهائو کي اکين ۽ دل سان سلام ڪندي پڇ لوڏي سندس ڌيان پاڻ ڏي ڇڪائڻ لڳو. جيتوڻيڪ فريڊ گهايل هو پر ڪجهه ماڻهن وانگر هو وقت اچڻ تي حيرت ۾ وجهندڙ شان جو مظاهرو ڪندڙ لڳو ٿي.
جڏهن هن کي ڌڪ لڳو ۽ آءٌ هن کي ڊاڪٽر وٽ وٺي ويس ته مون ڏٺو ته هو منڊ ڪائي هلي رهيو هو ۽ پنهنجي ڦٽ کي آرام ڏيڻ جي ڪوشش ڪري رهيو هو. مون گهرائي سان جانچيو. هن جو رنگ ڪيترو نه گهرو خاڪي هو. هن جي کل نرم ۽ ملائم هئي پر هو ڪيترو نه بهادر هو. مون هن جي ننڍڙي دل کي پنهنجي ڪرائي تي ڌڙڪندي محسوس ڪيو. هن پنهنجو منهن پاسيرو ڪري ڇڏيو هو، ڄڻ ته هو مون کي پهتل تڪليف جي معافي وٺي رهيو هجي.
اونهاري جي آخر تائين فريڊ مون سان پڪو رشتو جوڙي ورتو هو. جڏهن آءٌ گهر وٽ پهچندو هوس، ته هو مون وٽ ڏيڍي وٽان ڀڄندو ايندو هو، صرف اهو ڄاڻائڻ لاءِ ته هن کي منهنجو ڪيترو نه اونو هو. اهو چوڻ بيڪار آهي ته مون هن جا سڀ انگل کنيا. مون ڏيڍي جي هيٺان ڪاٺين جا ٽڪرا هڻي اهڙي طريقي سان چر ٺاهي جيئن هن کي وڌ ۾ وڌ آرام ملي سگهي ۽ اُن جي نتيجي ۾ مون کي به سڪون محسوس ٿيڻ لڳو. آءٌ سوچيان ٿو ته اسين ڪيڏا نه خود غرض ٿي ويا آهيون. ڪتا اسان کي تمام گهڻو پيار ڏين ٿا ۽ اسان جي سنڀال ڪن ٿا ۽ اسان جو خيال رکن ٿا. پر اسين اُنهن جي کاڌ خوراڪ ۽ رهائش جو ذرو به خيال ڪو نه ٿا ڪريون.
فريڊ چر ۾ آرام ڪندو رهيو. هن جي اها عادت ته پنهنجي هر مشغلي کي روڪي، مون ڏانهن گهوري نهارڻ منهنجي دل کي ڪمزور ڪندي هئي، ۽ مون کي محسوس ٿيندو هو ته شايد هو ڪو راڪاس ڏسي رهيو هجي. هن مون کي ڪڏهن به ويساهه نه ڏياريو ته ڪو اسان جو رشتو فاني آهي. آءٌ اڪثر ڏسندو هوس ته هو منهنجي ڪار جي پاسي کان ٿورڙو آهستي آهستي هلندو هو، ۽ ڪنڌ کي هيٺ ڪري روڊ تي نهاريندو هو، ۽ پوءِ ڪنڌ کي لوڏي هو واپس پنهنجي چر ۾ اهو سوچيندي هليو ويندو هو: ”اڄ نه ته شايد سڀاڻي.“
۽ اُهو صبح نيٺ آيو. آءٌ گاڏي هلائيندي رستي ۾ ننڍين وڏين مصيبتن ۾ ڦاسي پيس، ۽ چاهيم ته ڪو منهنجي ڀر ۾ ويهي اُنهن کي اڄ نه پر سڀاڻي لاءِ جدا ڪري ڏي. فريڊ ان ڪم لاءِ موزون هو، جنهن لاءِ ساڻس راز ونڊي سگهيس ٿي. هو منهنجي لاءِ رستو هموار ڪندو ويو ۽ اڳتي وڌڻ جي همٿ پيدا ڪندو ويو ۽ منهنجي لاءِ ڪمن جي ورهاست ڪري اُنهن کي ترتيب ڏيندو ويو. هاڻي ننڍڙي مٽي واري سوراخ جي گهرائي خالي ٿي چڪي هئي. پراڻو هٿ پوش گم ٿي چڪو هو ۽ آئون آساني سان تصور ۾ آڻي سگهيس ٿي ته فريڊ هميشه جيان آهستي آهستي قدم کڻندو وڃي رهيو هو، ۽ وڃڻ جي ڪيل واعدي جي علامت بڻجي ويو هو.
پورو هفتو پنهنجو پاڻ کي ڏڍ ڏيڻ جي ڪوشش ڪيم. اُن کان پوءِ چر ڏي ويس منهنجي نظر ڪاٺ جي ڄاري جي فريم تي پيئي، جيڪو مون رنگ ڪرڻ لاءِ ڪڍيو هو اُن کي واپس چر ۾ رکي ڇڏيم. شام جو وري چر ڏي ويس ۽ من ئي من ۾ هن لاءِ خوشي جو خيال آيم نه ڪه رحم يا پريشاني جو. هو سٺي حال ۾ ڇڏي ويو ۽ گهاٽو سڀ چڱائيءَ ۾ تبديل ٿيو. هن جي لاءِ منهنجي اندر ۾ ڪوبه خود غرضي جو جذبو نه اُڀريو ۽ مون روحاني طور پاڻ کي پرسڪون محسوس ڪيو.
ڪجهه ڏينهن کان پوءِ رستي ويندي هڪ ٻهراڙي جو ماڻهو مليو، جيڪو مون کي ڏسي بيهي رهيو. ۽ مون کان پڇيائين:
”تو وٽ هڪڙو ڪتو هو جيڪو گم ٿي ويو هو؟“
مون چيو ”ها پر خبر ناهي هو ڪيڏانهن ويو؟“ هن تنهن کان پوءِ مون کي ٻڌايو ته، ”ڪنهن فريڊ کي گولي هنئي هئي ۽ هو روڊ جي پاسي کان پيو هو. مون اُن کي دفن ڪري ڇڏيو. اُن وقت مون کي خبر نه هئي ته اهو توهان جو ڪتو هو.“
مون وٽ چوڻ لاءِ ڪجهه نه رهيو. پر ڪجهه منٽن کان پوءِ مون سندس اُن ڪرم نوازي لاءِ ٿورا مڃيا. هن مون کان پڇيو ته:
”هو ڄاڻڻ چاهي ٿو ته اهو ڪم ڪنهن ڪيو؟“ ۽ مون اُن تي سوچيندي جواب ڏنو: ”مون کي خبر ڪو نهي.“ هن کي ٿورڙي حيرت ٿي پر مون اُن جو نوٽيس نه ورتو. هن مون کي سلام ڪيو ۽ واپس ٽرڪ ۾ چڙهيو. هن ٽرڪ جي دري جو شيشو هٽائي اُن مان چمڙي جو هٿ پوش اُڇليو،
” هي توهان جو آهي؟“ هن پڇيو. مون بنا ڪجهه چوڻ جي هٿ پوش کنيو ۽ هلڻ لڳس.
آءٌ گهر پهچي ماٺ ڪري ويهي رهيس منهنجي زال اندر آئي.
”تو کي ايڏي دير ڇو ٿي ويئي؟ رستي ۾ ڪنهن روڪي رکيو هو ڇا؟“ ۽ پوءِ منهنجي هٿ ۾ هٿ پوش ڏسي چيو ”مون کي ان کي ڏسي ڏاڍي خوشي ٿي.“ هن مون کان دستانو وٺي اُن کي ڪاٺ جي ڄاري جي فريم ۾ رکيو ۽ واپس اندر هلي ويئي. هوءَ هڪ يا ٻن منٽن ۾ وري واپس موٽي آئي ۽ مون کي هڪ ٻيو گلاس ڏيئي وري هلي ويئي. آءٌ اتي ئي ويهي رهيس ۽ سج کي لهندو ڏسندو رهيس. مون رات جو آسمان ۾ جيئن ئي تارا ڏٺا ته منهنجي من ۾ هڪ خواهش ڪرکڻي اُڀري، ان قسم جي خواهش تمام گهڻي وقت کان پوءِ منهنجي من ۾ اُڀري، جڏهن آءٌ ننڍڙو ٻارڙو هوس. مون سوچيو ۽ اندازو لڳايو ۽ جيتوڻيڪ هاڻي اُنهن خواهشن جو پورائو ممڪن هو به يا نه؟ پر تڏهن به منهنجي من ۾ خواهش اڀري ته جيڪر مان به...
***