قاتل مسيحا
[/b]
طبي ماهرن جي گڏجاڻين ۾ اڪثر طب سان لاڳاپيل معجزن جو ذڪر نڪرندو رهندو آهي، جيڪي انساني ذهن کي ڇرڪائي ڇڏين ٿا ۽ انسان خود حيرت زده رهجي وڃي ٿو.
طب سان لاڳاپيل انهن عجيب گروپن مان اهڙو ئي هڪ گروپ نيويارڪ شهر جي نالي وارن ماهر ڊاڪٽرن تي ٻڌل هو، جيڪو ايڪس ڪلب جي نالي سان مشهور هو. گذريل ٽيهن سالن کان هر ٽين مهيني، انهي ڪلب جي ميمبرن جي گڏجاڻي والٽن هوٽل جي هڪ ننڍڙي ڪمري ۾ ٿيندي آئي هئي، جنهن ۾ هو سج اُڀرندي تائين اڄاتل بابت ڄاڻ حاصل ڪرڻ لاءِ، ڊگها بحث مباحثا ڪندي نظر ايندا هئا.
ايڪس ڪلب جي هاڻوڪي گڏجاڻي جنهنجو هن ڪهاڻي سان تعلق آهي، هڪ طوفاني بارش واري رات جو ٿي رهي هئي. خراب موسم هئڻ جي باوجود چوڏهن ئي پراڻا ميمبر ميٽنگ ۾ موجود هئا. اڄوڪي گڏجاڻي ۾ هڪ نئين ڳالهه اها به هئي ته، ان گڏجاڻي ۾ ميمبري حاصل ڪرڻ لاءِ هڪ نئون ڊاڪٽر سيموئل وارنر به شامل هو، جنهن ننڍي عمر ۾ طب جي دنيا ۾ غير معمولي ذهانت ۽ قابليت سبب خوب نالو ڪمايو هو. ڊاڪٽر سيموئل وارنر کي اڃان ايڪس ڪلب جي ميمبر شپ جو شرف حاصل نه ٿيو هو. چوڏهن ميمبرن جن کيس ڪلب ۾ اچي پنهنجي ذهانت ظاهر ڪرڻ جي دعوت ڏني هئي، اُهي سڀ جا سڀ پنهنجي پنهنجي فيلڊ جا ناليوارا ۽ مڃيل اسپيشلسٽ هئا. هن ڪلب جا اڌ کان مٿي ميمبر ڊاڪٽر وارنر جا حال حيات طب جا مشهور هيرو هئا.
ناميارن ڊاڪٽرن سان ملڻ کانپوءِ ڊاڪٽر سيموئل وارنر هڪ ڪنڊ ۾ ٿي ويٺو، ۽ اشار ئي اشارن ۾ برانڊي جو پيگ وٺڻ کان ڪنڌ لوڏي ناڪار ڪئي. هن جو سينو تاڻيل هو ۽ هو ڪرسي ۾ ائين سيٽجي ويٺل هو، جنهن مان اهو قطعي محسوس ڪونه ٿي ٿيو ته ڪو هو ميٽنگ ۾ ويٺل هو. پرائين ٿي محسوس ٿيو ته، هنجي اڳيان ڄڻ ڪوجن يا ڀوت جو ظهور ٿيڻ وارو هو.
رات جو ٺيڪ نائين وڳي نامياري ڊاڪٽر وليم ٽڪ ايڪس ڪلب جي ميٽنگ شروع ڪرڻ جو اعلان ڪيو.”ڊاڪٽر سيموئل وارنر!“ هن مخاطب ٿيندي چيو، ”ايڪس ڪلب جي قيام جو مقصد مختصر لفظن ۾ فقط اهو آهي ته هر ميمبر هر ٽين مهيني هتي گڏ ٿي، ان عرصي دوران سندس هٿان ٿيل خونن جو کلي دل سان اقرار ڪري. منهنجو اشارو طبي خون ڏانهن آهي. کلي دل سان خون جو اقرار ڪرڻ سان، بيشڪ دل کي سڪون پهچي ٿو ۽ دل مطمئن ٿئي ٿي ته، اهو خون جيڪو ٿي چڪو اُن جو ڪارڻ جوش نه پر بيوقوفي يا نا سمجهي هئي. اسانجي زير بحث اُهي ڪيس آهن جن ۾ اڪثر ڊاڪٽر، غلط تشخيص يا غلط دوائن يا آپريشن جي غلط طريقه ڪار سبب مريض کي ماريو ڇڏي، جيڪو هونئن زندهه رهي سگهي ها ۽ پنهنجي طور زندگي گهاري سگهي ها.“
”مونکي خوشي آهي ته هي منهنجي پهرين ميٽنگ آهي.“ نئين ميمبر شپ حاصل ڪرڻ لاءِ آيل ڊاڪٽر سيموئل وارنر بي صبري مان چپ چوريا ۽ پوءِ وڏي سڏ ڳالهايو، ”پر آءٌ هڪ اهم ڳالهه ڪرڻ چاهيان ٿو.“
”قتل بابت؟“
”ها“ ڊاڪٽر وارنر چيو.
”ڏاڍو سٺو!“ جهوني پروفيسر ڪنڌ لوڏيو. ”۽ اسانکي توکي ٻڌي ڏاڍي خوشي ٿيندي. پر اسانوٽ توکي ٻڌڻ کان اڳ ٻه قاتل ضمير جي ڪٽهڙي ۾ اچي پنهنجي روئداد ٻڌائيندا.“ ڪلب جي ميمبرن محسوس ڪيو ته نوجوان ڊاڪٽر جي دماغ تي ضرورت کان زياده خوف سوار هو ۽ ساڳئي وقت هنن کي پڪ هئي ته سيموئل وارنر پنهنجي پهرين ميٽنگ ۾ هڪ زبردست خوفناڪ ۽ روح کي گرمائيندڙ واقعي سميت موجود هو.
نامياري نيورولاجسٽ ڊاڪٽر فلپ ڪرتيف وارنر جي ڪلهي تي هٿ رکندي خاموشي سان چيو. ”اسان سڀني کان غلطيون ٿيون آهن. بهرحال جيڪي ڪجهه به آهي، اُهو سڀني جي اڳيان آهي.“
”جيڪڏهن تون ڊاڪٽر سيموئل وارنر جو هٿ جهلي پاڻ کي مطمئن ڪرڻ چاهين ٿو ته، مهرباني ڪري ائين خاموشي سان ڪر ۽ اجايو وقت نه وڃائي.“
پوڙهي پروفيسر ٽڪ ڊاڪٽر ڪرتيف کي تنبيهه ڪندي چيو، ”هي ڪو ضمير جي مجرمن جو شفاخانو ناهي. هي غلطين جي نشاندهين جي اسپتال آهي. اسان سڀني جو مقصد سائنسي ڄاڻ حاصل ڪرڻ آهي. اڄوڪي رات جو پهريون ڪيس.“ ڊاڪٽر ٽڪ ڳالهه کي جاري رکندي چيو ”ڊاڪٽر وينڊيل ڊئوس سڀني آڏو پيش ڪندو.“
جيئن ئي پيٽ جي بيمارين جو ماهر ڊاڪٽر اُٿي بيٺو ته ڪمري ۾ مڪمل خاموشي ٿي ويئي. “مونکي گذريل اونهاري ۾ دير سان هڪ گهر تي سڏايو ويو جيڪو هارويز نالي فٽر جو هو.“ هن ڳالهائڻ شروع ڪيو. ”سينيٽر بيل علائقي جي غريب عوام لاءِ مفت کاڌي جو اهتمام ڪيو هو. کاڌو زهريلو ٿيڻ (Food Poisoning)سبب ٽيئي ٻارڙا بيمار ٿي پيا هئا. سينيٽر غلطي کي محسوس ڪندي ازالي طور مونکي اچڻ لاءِ عرض ڪيو. آءٌ جڏهن هارويز جي گهر پهتس ته مون ڏٺو ته ٻه ٻارڙا، جن جي عمر ترتيب وار نو ۽ يارهن سال هئي لڳاتار اُلٽيون ڪري رهيا هئا. سندن ماءُ مونکي ٻارڙن جي واپرايل زهريلي کاڌي جا تفصيل ٻڌايا. اها هڪ منجهيل صورتحال هئي. مون اُنهن لاءِ هيرڻ جو تيل (Caster Oil) تجويز ڪيو. ٽيون ٻارڙو جنهنجي عمر لڳ ڀڳ ست سال هئي ايترو بيمار نظر نٿي آيو، جيترو هو ٻيئي ٻارڙا هئا. هو ڪمزوري سبب هيڊو نظر اچي رهيو هو ۽ هلڪو بخار به هئس. هن کي آت ضرور آيا ٿي پر اُلٽيون ڪونه هئس. هن کي ڏسي آءٌ ان نتيجي تي پهتس ته مٿس زهريلي کاڌي جو گهٽ اثر ٿيو هو. احتياطن مون هن لاءِ به هيرڻ جي تيل جو ساڳيو وزن تجويز ڪيو.
آڌي رات جو ٻارڙن جي پي اچانڪ در کڙڪايو ۽ ستن ورهين جي ٻارڙي جي تشويش ناڪ حالت جو ذڪر ڪيو. باقي ٻن ٻارن جي حالت ڪافي سڌري چڪي هئي. مون هن کي آٿت ڏيندي چيو ته پريشاني جي ڪا ڳالهه ناهي. ننڍڙي ٻارڙي کي وزن ڏيڻ ۾ دير سبب کاڌي جي زهر جو اثر اڃان باقي آهي، ۽ قوي اُميد آهي ته هو صبح تائين مڪمل صحتياب ٿي ويندو. مون وري به ٻارڙيءَ کي اونڌو ليٽائي چڪاس ڪيو ۽ اطمينان ٿيم ته، هن جي جسم ۾ ڦهليل زهريلي کاڌي جي اثر کي زائل ڪرڻ لاءِ مون صحيح دوا تجويز ڪئي هئي.
ٻئي ڏينهن مون ڏٺو ته ٻئي وڏا ٻارڙا مڪمل ٺيڪ ٿي چڪا هئا پر ستن سالن جو ننڍڙو ٻارڙو صفا ڪمزور ۽ هيڊو ٿي چڪو هو. ٻارڙي کي 105 ڊگريون بخار هو ۽ هنجي جسم مان پاڻي خارج (Dehydration) ٿي وڃڻ سبب، هنجون اکيون سڪڙجي ويون هيون، نڪ ٻاهر نڪري آيو هو، چپ خشڪ ٿي ويا هئا ۽ چمڙي ليڙي ٿي ويئي هئي.“
ڊاڪٽر ڊئوس گهڙي پل لاءِ خاموش ٿي ويو. ڦڦڙن جي بيماري جي نامياري ڊاڪٽر ملٽن مورس خاموشي کي ٽوڙيندي چيو ، ”۽ چند ڪلاڪن کانپوءِ ٻارڙو يقينن مري ويو هوندو؟“
ڊاڪٽر ڊئوس ڪنڌ لوڏي هائوڪار ڪئي. ”ٺيڪ آهي.“ ڊاڪٽر مورس سنجيدگي مان وراڻيو. ”جڏهن تو ننڍڙي ٻارڙي کي پهرئين ڀيري چڪاس ڪيو، تڏهن هن کي وڌيل آنڊي ۾ زخم (Appendicitis) هو. تنهنجي تجويز ڪيل هيرڻ جي تيل سبب وڌيل آنڊو(Appendix) ڦاٽي پيو. وري جڏهن تون ٻئي ڀيري ٻارڙي کي ڏسڻ وين ته اُن وقت هيرڻ جي تيل جي اثر سبب، پيٽ جي جهلي صحيح ٿي چڪي هئي ۽ زهريلي کاڌي جو اثر گهٽجي چڪو هو. تنهنڪري تنهنجو ڌيان ڪنهن ٻئي پاسي ڏانهن نه ويو ۽ تون پنهنجي تجويز ڪيل علاج تي مطمئن ٿي وئين.“
”ها“ ڊاڪٽر ڊئوس آهستي چيو، ”ها بلڪل ائين ئي ٿيو هو.“
”هيرڻ جي تيل (Castor Oil) سان خون!” پوڙهي پروفيسر ٽڪ ڀڻ ڀڻ ڪئي ”هاڻ ڊاڪٽر ڪنيٽ وڊ جو وارو آهي.“
اسڪاٽ لينڊ جو تعليم يافته ناميارو سرجن اُٿي بيٺو. هن پنهنجي اسپتال جي ساٿي ڊاڪٽرن ۽ نئين ميمبر ڏانهن نهاريندي چيو، ”ڊاڪٽر وارنر تون ته ڄاڻين ٿو ته پتي جي تڪليف ڇا ٿيندي آهي؟ مون وٽ مريضياڻي کي رات جو دير سان آندو ويو. مريضياڻي کي پيٽ جي ساڄي پاسي مٿئين حصي ۾ سخت سور هو، جيڪو پٺن ۽ ساڄي ڪلهي تائين ڦهليل هو. اها پتي جي سور جي واضح علامت هئي. مون مريضياڻي کي سور ختم ڪرڻ جون دوائون لکي ڏنيون. پر صبح جو به سورجي ساڳي شدت مان، مونکي محسوس ٿيو ته ڪٿي پتو ڦاٽي نه پيو هجي. ان ڪري مون هنجو فوري آپريشن ڪيو. پر هنجو پتو بلڪل صحيح سلامت هو. ۽ هوءَ اُن جي باوجود به ڪلاڪ کن کانپوءِ مري ويئي.“
”پوسٽ مارٽم جي رپورٽ ڇا ٿي ظاهر ڪري؟“ ڊاڪٽر سئني پڇيو.
”ٿورڙو سوچڻ ڏي.“ ڊاڪٽر وڊ جواب ڏنو. ”تنهنجي خيال ۾ مرض جي شناخت ٿي سگهي ٿي؟“
ڇا تو مريضياڻيءَ کان مرض بابت تفصيلي ڄاڻ (History) ورتي هئي؟“ ڪرتيف گهڙي رکي ڳالهايو.
”نه.“ وڊ جواب ڏنو. ”اُن وقت ايمرجنسي سبب مريضياڻي کان تفصيل وٺڻ ممڪن نه هو.“
”آهه“ ٽڪ ٿڌو شوڪارو ڀريو. ”ته تو انڌي اعتمادي جيان عمل ڪيو.“ هن ڪلب جي ڊاڪٽرن ڏانهن مخاطب ٿيندي چيو، ”ڊاڪٽر وڊ هٿان عورت جو خون انهي ڪري ٿيو جو هو سور جو ڪارڻ سمجهي نه سگهيو. پتي جي سور کانسواءِ ٻيو سور جو ڪهڙو ڪارڻ ٿي سگهيو ٿي، جيڪو اسانجو ناميارو ڊاڪٽر ڄاڻي نه سگهيو؟“
”دل“ڊاڪٽر مورس جلدي مان وراڻيو، ”تون صحيح رخ ۾ سوچي رهيو آهين.“ ووڊ وراڻيو.
”مريضياڻي جي پوسٽ مارٽم رپورٽ ٻڌائي ٿي ته هن جو، ساڄي ڪورونري شرياني جي هيٺئين حصي ۾ رت بلاڪ ٿيڻ سبب موت واقع ٿيو.“
”سورجي صحيح نشاندهي نه ٿيڻ سبب موت!“ پوڙهي ٽڪ ڪاوڙ مان چيو. ”محترم دوستو! اسان اڃان تائين انهن ٻاراڻين حرڪتن سبب ٿيل ڏوهن مان ڪجهه به پرايو ناهي، سواءِ انهي جي ته سائنس ۽ بيوقوفي ٻئي پاڻ ۾ هٿ سان هٿ ملائي گڏ هلي رهيون آهن. جڏهن ته اسانوٽ ميڊيڪل سائنس جي ڪافي جديد ڄاڻ موجود آهي. آءٌ وثوق سان چئي سگهانٿو ته، جيڪڏهن هو اهو خون ڪري ها، ته يقينن هنجي ڪا شاگردياڻي قسمت کي ئي جوابدار ٺهرائي ها. جڏهن ته اسانجو هي ڊاڪٽر اصل مجرم جيان ويٺو آهي، ۽ پگهر هن جي پيشاني تان ٽمي رهيو آهي ۽ اُهو سڀ ڪجهه بنا هٻڪ جي ٻڌائڻ چاهي پيو ته،جيئن هنجي من کي آٿت ملي. معزز ڊاڪٽرو! هاڻ اوهانجي اڳيان هڪ نوجوان مجرم ڊاڪٽر سيموئل وارنر کي پيش ڪريان ٿو.“
ڊاڪٽر وارنر پنهنجي ڳچي رومال سان اُگهي.”منهنجو مريض هڪ سترهن سالن جو ڳڀرو نوجوان هو. هو با صلاحيت ۽ متاثر ڪندڙ خوبين سان گڏ هڪ ڀلوڙ شاعر پڻ هو. مونکي سڏڻ کان هو ٻه هفتا اڳي بيمار ٿيو هو. مون هنجي تشويش ناڪ حالت ڏسي هنکي فوري اسپتال منتقل ڪرڻ تجويز ڪيو. هنجي بيماري جي شروعات پيٽ جي کاٻي پاسي کان شديد قسم جي سور سان ٿي هئي. هن مونکي پهرين گهرائڻ جو سوچيو. پر جيئن ته هن جو سور ٽن ڏينهن اندر ختم ٿي چڪو هو ۽ هو پاڻ کي مڪمل فٽ فاٽ محسوس ڪرڻ لڳو هو، تنهنڪري هن مونکي گهرائڻ جي ضرورت محسوس نه ڪئي. پر هو گذريل ٻن ڏينهن کان شديد بخار ۾ وٺجي چڪو هو. ۽ هو جڏهن مون وٽ آيو ته هن کي ڪافي جلاب پڻ هئا، جنهن ۾ رت ۽ پونءَ شامل هو. هنجي رپورٽن مان ظاهر هو ته هنکي پيٽ ۾ جيوڙا به نه هئا. رپورٽ جي آڌارتي مون هن لاءِ السر تجويز ڪيو. ۽ ها، نه ته رپورٽ مان ۽ نه ئي مرض جي بيماري جي علامتن مان وڌيل آنڊي جي زخم (Appendicitis) جو گمان ٿيو ٿي. علاج جي باوجود مريض پوئتي پوڻ لڳو. هن کي آنڊي ۾ سوڄ وڌڻ لڳي. ٻن هفتن جي نهايت محتاط علاج جي باوجود مريض دم ڏيئي ڇڏيو.“
”۽ پوسٽ مارٽم کانپوءِ يقينن پتو پيو هوندو ته تو مريض لاءِ غلط علاج تجويز ڪيو؟“ ڊاڪٽر وڊ پڇيو.
”مون مردي جو پوسٽ مارٽم نه ڪيو. ڇاڪاڻ جو نوجوان جي والدين جو مون ۾ ڪامل يقين هو، ۽ نوجوان جو مون ۾ پڻ اوتروئي اعتماد هو. اُنهن سڀني کي خاطري هئي ته آءٌ هنجي زندگي بچائڻ لاءِ هرڪا ڪوشش وٺي رهيو هئس.“
”ته پوءِ تون ڪيئن ٿو چوين ته تون پنهنجي علاج ۾ غلط هوئين؟“ ڊاڪٽر هيوم سوال ڪيو.
”حقيقت هي آهي ته،“ وارنر جو چهرو غصي مان ڳاڙهو ٿي ويو. ”مريض بجاءِ چڱو ڀلو ٿيڻ جي مري ويو. مون غلط تشخيص سبب هنکي ماري ڇڏيو.“
”اهو ته ان جو منطقي جواب ٿيو.“ ڊاڪٽر سئني چيو.
“ٺيڪ آهي معزز ڊاڪٽرو!” پوڙهي ٽڪ لرزندڙ آواز ۾ چيو. ”اسانجو با صلاحيت ڊاڪٽر جيڪو عظيم شاعر جيان تهذيب يافته آهي پنهنجي تشخيص ڪيل علاج تي لڳايل الزام جي تهه تائين پهچي چڪو هوندو.“
ڪنهن به نه ڳالهايو سرجن جي پريشاني کين سوچڻ تي مجبور ڪيو.
”ته مري ويل شاعر جي قصي ۾ ڪٿي نه ڪٿي ضرور غلطي ٿي آهي، ۽ ڪا ڳالهه اهڙي آهي جنهن تي اڃان غور ناهي ڪيو ويو.سڀئي ڊاڪٽر مسئلي جي تهه تائين پهچڻ لاءِ سنجيدگي سان سوچڻ لڳا.
”گهڻو اڳي مريض وفات ڪئي؟“ ڊاڪٽر روسن پڇيو.
”گذريل اربع تي.“ وارنر جواب ڏيندي سوال ڪيو ”ڇو؟“
“تنهنجي چوڻ جي مطابق نوجوان جي مائٽن جو تو ۾ مڪمل ڀروسو هو.“ ڪرتيف چيو. ”پوءِ ڀلا تون ڪهڙي ڳالهه کان پريشان هوئين؟ ڇا پوليس جي ڪا انڪوائري هلي رهي هئي؟“
”نه“ وارنر چيو “جيتوڻيڪ مونکان گناهه ٿيو هو پر ٻڌو!“ هو مسلسل ڳالهائيندو رهيو. ”پر جي توهين چاهيو ته به منهنجي علاج کي غلط ثابت نٿا ڪري سگهو.“
هنجي ڪيل دعويٰ سڀني ميمبرن کي چڙ ڏياري.
”علاج ۾ ڪٿي نه ڪٿي غلطي ضرور ٿي آهي.“ وڊ وارنر ڏي نهاريندي آهستي چيو.
”فقط هڪڙي ئي غلطي.“ وارنر تڪڙ ۾ چيو. ”۽ اُها آهي ڪيس جو منجهيل هئڻ. محترم ڊاڪٽرو! توهان صاف دلي سان هڪ سادي سودي ڏوهه کي فوري طور تي قبولي وٺو ٿا، جيئن مونکي اڄوڪي رات جي ڪيسن ٻڌڻ مان محسوس ٿيو آهي.“
ڊاڪٽر سئني نرمي مان چيو. ”ڊاڪٽر وارنر جو ڪيس تشخيص تي گهٽ تحقيق جو، هڪ بهترين مثال چئي سگهجي ٿو. هن جيڪي اهڃاڻ بيان ڪيا آهن اُن مان بيماري جا گهڻا ئي ڪارڻ ڪڍي سگهجن ٿا.“
وارنر کي ڄڻ جهٽڪو لڳو. ”ڇاتون پنهنجي بي عزتي جي پويان ٿورڙو سائنس کي به ذميوار سمجهين ٿو؟“ هن سوال ڪيو.
”تو پيٽ جي سوڄ کي بيماري جو ڪل ڪارڻ ڪري ورتو. “ڊاڪٽر ڊئوس چيو. ”جڏهن ته تنهنجو ڌيان پيٽ جي جهلي ڏانهن به وڃڻ گهربو هو.“
”۽ السر کان سواءِ زخم ٿيڻ جي ٻين سببن ڏانهن پڻ توکي سوچڻ گهربو هو.“ سئني ڊاڪٽر ڊئوس جي ڳالهه ۾ وڌيڪ اضافو ڪيو.
ڊاڪٽر وارنر پنهنجو منهن آلي رومال سان اُگهيو ۽ نرمائي مان اقرار ڪندي چيو ”منهنجو ڌيان زخم ٿيڻ جي ٻئي ڪنهن ڪارڻ ڏانهن قطعي ڪونه ويو.“
“”توکي اُنتي سوچڻ گهربو هو.“ ڪرتيف مرڪيو.
”ذرا سوچيو.“ پوڙهي ٽڪ اڌ مان ڳالهه ڪٽي. ”هيڏانهن هوڏانهن نه ڀٽڪو. سوچيو ته زخم ڇو پيدا ٿيو؟“
”مريض سترهن سالن جو کائيندڙ پيئندڙ نوجوان هو. هو يقينن گوشت کائيندڙ هوندو.“ ڪرتيف پنهنجي راءِ ظاهر ڪئي.
”منهنجو اندازو آهي ته مرغي جو ڪنڊو کاڌي جي نلي ۾ اٽڪي پوي ٿو ۽ معدي تائين نٿو پهچي سگهي.” ڊاڪٽر وڊ چيو.
”وارنر اصل ۾ اهو نڪتو اهم آهي.“ پوڙهي تڪ چيو. ”اسان ڳالهه جي تهه تائين تقريبن پهچي چڪا آهيون. ڦهلجندڙ سوڄ مان مراد هئي ته زخم وڌي رهيو هو. بيماري ۾ ورتل دوائن مان ظاهر ٿئي ٿو ته، اهو زخم السرجي ڪري نه هو، ڇو جو دوائن ڪو به اثر نه ڏيکاريو. ان قسم جي سوڄ لاءِ هاڻ چئي سگهجي ٿو ته، مريض ڪا شيءِ ڳڙڪائي هئي. اسان هيلتائين ڳڙڪايل ٽاچنين ۽ ڪڪڙ جي هڏين جا ڪئين آپريشن ڪيا آهن. پر هن ڪيس ۾ ٻئي پاسي ڏانهن به ڌيان وڃي ٿو.“
”مڇي جو ڪنڊو.“ ڊاڪٽر سئني چيو.
”بيشڪ.“ ٽڪ تائيد ڪئي.
ڊاڪٽر سيموئل وارنر صحيح تشخيص جي ڄاڻ پوندي فوري طور تي پريشاني جي عالم مان اُٿي بيٺو. ٽڪ ڊاڪٽرن جي گڏيل فيصلي جو اعلان ڪرڻ شروع ڪيو.
”آءٌ سمجهان ٿو ته اسين سڀ ان ڳالهه تي متفق آهيون ته ڊاڪٽر وارنر پنهنجي مريض کي السر جون دوائون ڏيئي اُن جو خون ڪيو. جڏهن ته هو مڇي جي ڪنڊي سبب پيدا ٿيل زخم جو آپريشن ڪري، نوجوان شاعر جي حياتي بچائي سگهيو ٿي.“
ڊاڪٽر سيموئيل وارنر اُن ڪمري ڏانهن تيزي سان ڊوڙيو جتي هنجو ڪوٽ ۽ ٽوپلو ٽنگيل هو.
”تون ڪيڏانهن وڃي رهيو آهين؟“
ڊاڪٽر وڊ هن کي پٺيان کان سڏ ڪندي چيو. ”جڏهن ته اسانجي ميٽنگ اڃان جاري آهي.“
”مون وٽ ايترو وقت ناهي.“ وارنر ڪوٽ پائيندي چيو. ”توهان ڪيس جي صحيح ڇنڊ ڇاڻ ڪري چڪا آهيو. حقيقت اها آهي ته منهنجو مريض اڃا زندهه آهي. آءٌ گذريل ٻن هفتن کان هنجو السر جو علاج ڪري رهيو هوس، ۽ اڄ منجهند جو ان نتيجي تي پهتو هئس ته مون مرض جي غلط تشخيص ڪئي هئي. ۽ مون کي پڪ هئي ته جي هن جي مرض جي صحيح تشخيص نه ٿي ته، هو ايندڙ چويهه ڪلاڪن ۾مري سگهيو ٿي. آءٌ توهان سڀني جو مرض جي تهه تائين پهچڻ ۾ منهنجي رهنمائي ڪرڻ تي شڪر گذار آهيان، جو اُن سان مونکي منهنجي مريض جي حياتي بچائڻ ۾ مدد ملندي.“
اڌ ڪلاڪ کانپوءِ ايڪس ڪلب جا سڀ ميمبر سينٽ مائيڪل اسپتال ۾ وارنر کي آپريشن جي تياري ڪندي ڏسي رهيا هئا. ڪنهن به نه ڳالهايو. نرس سرجن جي هٿن ۾ آپريشن جا اوزار ڏيندي رهي. هن جا هٿ رت سان ڀريل هئا.
طب جي دنيا جي چوڏهن ناليوارن ڊاڪٽرن جون آسونديون اکيون نوجوان شاعر تي کتل هيون، جنهنکي مڇي جو ڪنڊو اٽڪي پيو هو. نه ڪوئي بادشاهه ۽ نه ئي ڪو پوپ هنجي ساهه کي واپس ورائي سگهيو ٿي. پر اهو ڪم جي ڪير ڪري سگهيو ٿي ته فقط هڪ ڊاڪٽر ئي ڪري سگهيو ٿي.
اوچتو آپريشن ڪندڙ سرجن جي هٿن ۾ ڪا شيءِ ظاهر ٿي.
”هن کي صاف ڪر.“ هن نرس کي آهستي چيو،”۽ معزز ڊاڪٽرن کي ڏيکار!“
پوڙهو ٽڪ اڳتي وڌيو ۽ نرس جي هٿن ۾ نهاريندي چيو.
”مڇي جو ڪنڊو.“
ايڪس ڪلب جا ميمبر اُن جي چوگرد ائين مڙي ويا ڄڻ اُنهن کي ڪو بي بها خزانو هٿ آيو هجي. ٽن هفتن کانپوءِ نوجوان شاعر مڪمل صحتيابي ماڻي، هڪ ڀيرو وري پنهنجي ڀرپور جواني ۽ امر شاعري سان هن رنگين ۽ خوبصورت دنيا ۾ سدا بهار ٽهڪن سميت واپس موٽي آيو.
***