درد بڻيو دلربا
[/b]
ڪير به ان جو مطلب سمجهي نٿو سگهي. شروع شروع ۾ اهو جادوئي دورباسي ٿو ۽ پوءِ ڍينگو ڍيري ٿي پوي ٿو. ۽ هڪ سٺي ۽ سهل زندگي تباهه ٿي وڃي ٿي. مون پنهنجي آئيني ۾ هڪ اجنبي جو اُجڙيل چهرو ۽ ڊنل اکيون ڏٺيون. ڪافي بيمار ۽ جهور پوڙهو.
”مونکي ڇا ٿي ويو هو؟“
منهنجي ڪهاڻي مان توهان سٺو سبق حاصل ڪري سگهو ٿا. اُن لاءِ ضروري آهي ته توهان کي اها ڄاڻ هجي ته مون زندگي جا سڄا سارا پنجيتاليهه سال دنيا جي دستور جي پوئواري ڪندي، عام ماڻهن جيان هڪ ئي ڌڳ تي گذاري ڇڏيا. اسڪول، شادي، ٻار، گهرو ڪم ڪار، لکڻ جو مشغلو، هڪڙو ماحول، هڪ ئي گهر ۽ ساڳي دنيا. ۽ پوءِ منهنجي زندگي جي وچ واري عرصي جي ڪمن ڪارين ۽ مشغولين منهنجي معمول واري زندگي کي ڀڃي ڀورا ڀورا ڪري ڇڏيو.
تبديلي مٿان تبديلي. نت روز نئون مسئلو. طلاق، مالي بحران، خاندان جو وکرڻ، مون پاڻ کي لکڻ جي ذريعي زندهه رکڻ جي ڪوشش ڪئي ۽ مشڪل سان زندهه رکيو، ان اُميد سان ته ڪا عظيم تبديلي منهنجي زندگي جي ڪا يا پلٽ ڪري ڇڏيندي. مون ان ئي اُميد سان انگلينڊ کان ڪيليفورنيا جو سفر ڪيو، جتي قسمت هڪ ڀيرو وري منهنجو ساٿ ڏنو.
منهنجي آمدني اوچتو ئي اوچتو وڌي ويئي. ۽ آءٌ اُن ئي ڌڳ تي ثابت قدمي سان اڳتي وڌندو رهيس. ظاهر آهي گهر کان هيڏو ڏور شان ۽ دٻدٻي واري زندگي ماڻڻ لاءِ ئي ته نڪتو هوس، مون کي هڪ ڪم سونپيو ويو. ڪم اهو هو ته مان بهار جي منڌ ۾ آمريڪا جو ڊگهو سفر ڪريان. ٽڙندڙ گلن کي سرجيندڙ سر زمين، جيڪا مون اڳي ڪانه ڏٺي هئي اُنتي لکان!
هاڻي آءٌ سيلاني بنجي ويس ۽ بي خودي جي مستي ۾ اڻ ڏٺل جي تلاش ۽ اُن مان تجربا ماڻڻ لاءِ نڪري پيس. اُن سفر مونکي اڻمين خوشين سان ڀري ڇڏيو، ۽ انهن خوشين کان سواءِ ٻيو ڪجهه به... خوشي کانسواءِ انهن لاتعداد تبديلين سبب ذهن ۽ جسم تي دٻاءُ حد کان زياده وڌندو ويو. مون کي تمام گهڻي خوشي ملي هئي ۽ ڏاڍو ٿڪي پيو هوس. ننڍ گهٽ ٿي نصيب ٿي ۽ پوءِ.... هڏن ۾ منحوسيت پيدا ڪندڙ سور پيدا ٿي پيو.
”دٻاءُ؟“ ڊاڪٽر ڀڻ ڀڻ ڪئي ”ڪجهه سور!؟ ڇو پاڻ لاءِ تڪليفون ۽ عذاب ايجاد ڪجن؟؟“
انتهائي تڪليف ده حالتن ۾، مون زوري لکڻ جي حد پوري ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي ۽ ڊهي پيس. ۽ تنهن کانپوءِ... وري ميڪسيڪو جي جهنگلي جيوت تي ڪم ڪرڻ جي دوران ڪري پيس. گرم ڏينهن، سرد ڏينهن، ماڪ ڀنل راتيون، خاموش بيابان، ۽ گجندڙ سمنڊ. مونکي انهن سان جنون جي حد تائين عشق هو. پر آءٌ ٿڪاوٽ کان لرزي اٿيس ۽ منهنجو سنڌن جو سور جيئن پوءِ تيئن ويو شديد ٿيندو.
جنوري ڌاري آءٌ ڪيليفورنيا موٽي آيس. اُن علائقي ۾ آءٌ مشڪل سان سڃاتو ويندو هوس. هڪ دفعو وري آءٌ ماڻهن لاءِ اجنبي بنجي ويس. آءٌ ٿڪاوٽ ۽ ڪمزوري سبب ٽٽي پيس، ايئن جيئن شيشو ڀڄي ٽڪرا ٽڪرا ٿيندو آهي. دماغ، جسم، روح، جذبا، احساس سڀ مونکان رشتو ٽوڙيندا دور ٿيندا ويا.
سور انتهائي خطرناڪ هو، ۽ مان ذري گهٽ پاڳل بنجي چڪو هئس. ننڍ نه اچڻ جي بيماري ٿي پيئي هئي ۽ رکي رکي اکين اڳيان اوندهه ڇانئجي ويندي هئي. هڪ ڀوائتو ۽ خوفناڪ دٻاءُ.. ۽ پوءِ منهنجا اڃان به خراب ۽ بدنصيب ڏينهن شروع ٿيا. بستري تان ٻه ٽي ڀيرا لهڻ سان سندن جي سور جو عذاب اڃان به وڌيڪ ڀوڳڻو ٿي پيو. آءٌ اُٿي بيهه نٿي سگهيس. هلي نٿي سگهيس. ڪپڙا بدلائي نٿي سگهيس، گاڏي هلائي نٿي سگهيس. پنهنجن سٺن ڏينهن ۾ کاٻي هٿ سان پين جهلي ساڄي آڱرين مان ٺڪاءُ ڪڍندو هوس ۽ گذارو ڪندو هوس ۽ هاڻ...... جيڪو لکندو هوس اُهو رد ڪيو ويندو هو. اها منهنجي پهرين ناڪامي هئي، جيڪا اڳي ڪڏهن به پلئه نه پيئي هئي.
منهنجي بچت جيڪا منهنجو اڪيلو سهارو هئي، آهستي آهستي ختم ٿي رهي هئي. حال کان مستقبل تائين ڦهليل خوف مونکي ڏڪائي ڇڏيو هو. ملڪ جي هُن پار جيڪي مونکي چڱي پر سڃاڻيندا هئا، تن کي مون تي آيل مصيبتن جي خبر نه هئي. هتي ڪوبه ويجهو يار دوست يا مٽ مائٽ نه هو، جيڪو حال ڀائي ٿئي. ڪئين مهينا گذري ويا. مونکي اُهي ڏکيا ڏينهن ۽ رهزن راتيون اڄ به ياد آهن.
آڪٽوبر ڌاري مون وري هڪ ڊاڪٽر سان مشورو ڪيو. جنهن منهنجي بيماري کي سنجيدگي سان ورتو. اسان هڪ ڪلاڪ تائين پاڻ ۾ بحث ڪيو. ڊاڪٽر منهنجي لاءِ ڪجهه ٽيسٽون تجويز ڪيون. جڏهن اُنهن ٽيسٽن جون رپورٽون آيون ته ڊاڪٽر اُنهن جي آڌار تي پنهنجي ماهرانه راءِ ڏني. ڊاڪٽر جي راءِ مونکي اڌورو سڪون ۽ اڌورو صدمو پهچايو. آءٌ فٽنگ ٿي چڪو هوس. رت جي جزن ۾ خطرناڪ حد تائين بي ترتيبي ۽ بگاڙو اچي چڪو هو. وزن ۽ بلڊپريشر وڌي ويو هو. منهنجي جسماني ۽ ذهني حالت پريشاني جي حد تائين ڳنڀير ٿي چڪي هئي. اها وڌيل عمر جي ڪري به ٿي سگهي ٿي. مون سوچيو به نه هو ته هڪ سال جي قليل عرصي ۾، ايترو پوڙهو نظر اچڻ لڳندس، جيترو هونئن ڪر سالن کانپوءِ نظر اچان ها.
”شديد دٻاءُ جون سڀ علامتون موجود آهن.“ ڊاڪٽر چيو، ”مان حيران آهيان ته تون اهڙي حالت ۾ ڪيئن ٿو گذارين؟“
منهنجي جسماني سور کي نالو ڏنو ويو. مونکي وائي سور ٿي پيو هو. منهنجي جسم جو مدافعتي سرشتو ڪمزور ٿي چڪو هو، نتيجن هڏن جي جوڙن مٿي سوڄي وڌي ويئي هئي، جنهن مان رکي رکي شديد سور اُڀريو ٿي.
ذهني دٻاءُ منهنجيون متيون منجهائي ڇڏيون هيون. ”اُن کان ڪافي حد تائين بچي سگهجي ٿو؟ شايد ايئن ڪري سگهجي ٿو!؟ آخر ڇو منهنجو زندگي جي سموري قيمتي سال ۾ منهنجي جسم ۽ دماغ هڪ ئي رستو اختيار ڪيو؟ ايئن ڇو ٿي رهيو هو؟؟“
ٻئي مهيني مون دٻاءُ بابت ڪافي ڄاڻ حاصل ڪئي. جڏهن ڪا غير معمولي خواهش يا چئلينج (حقيقي يا خيالي، جيڪو اسانجي وس ۾ يا وس کان ٻاهر هجي) اسانجي سامهون اچي ٿو ته اسانجي دماغ ۾ گهنڊ وڄي ٿو، ۽ فوري طور تي جسم جو مدافعتي سرشتو ڪم تيز ڪرڻ شروع ڪري ٿو. نتيجي ۾ رت ۾ شامل جزا، ٻارڻ، کنڊ ۽ چرٻي رت جي دوري کي وڌائن ٿا ۽ دل تيزي سان جسم جي عضون ۽ مشڪن کي رت پهچائي ٿي. ڀڃ گهڙ ۽ ساهه جو سرشتو تيزي سان هنگامي صورتحال کي منهن ڏي ٿو ۽ اهڙي ريت، مشڪن، چمڙي، غدود، جيري، اکين جي تارن، ڪنن جي پردن، مطلب ته جسم جي هرهڪ عضوي جي ڪم ڪرڻ جي صلاحيت ۽ ڪارڪردگي وڌي ٿي. ايتريقدر جو اسين چاهيون ته حڪم به هلائي سگهون ٿا. (جي اهو ڊپ جي رد عمل طور پيدا ٿيو آهي ته اُنجي خبر بگهڙن کي هوندي).
پر اسين بگهڙن کي ڪيئن منهن ڏيونٿا؟ ڇا هن سڌريل دور ۾ زندگي کي زوري جاڳائڻ جو اهو طريقو موزون ناهي؟ اُن جو جواب هائوڪار ۾ ٿي سگهي ٿو. پر جيئن ته اسان موجوده شڪل ۾ اچڻ لاءِ، هزارين سالن جي ارتقا ئي عمل مان گذريا آهيون، انهي ڪري اسان هر ڪم ڪرڻ لاءِ تيار ٿي وڃون ٿا. تڏهن ته اسان هاڻي به پنهنجي تمام ترقوت سان ڀرپور رد عمل ڏيکاريون ٿا. اهو وقت جي لحاظ کان صحيح عمل آهي.
حيرت ۾ وجهندڙ ڳالهه اها آهي ته دٻاءُ صرف ڏکئي وقت جي پيداوار ناهي، بلڪ خوشي پڻ دٻاءُ جو ڪارڻ بنجي سگهي ٿي. جيئن ٻار جو ڄمڻ يا بهتر ڌنڌو، جيڪو زندگي جي جيئڻ جي ڍنگ کي نئون روپ ۽ نئون انداز ڏئي ٿو. دٻاءُ اسان جي اندر جا خزانا کولي ٿو ڇڏي، جيڪي اسانجي راويتي زندگي ۾ اڻ ميون خوشيون اوتي ڇڏين ٿا ۽ سرور منجهه رکن ٿا. اسين راند روند، پورهيئي ۽ ڊيڄاريندڙ فلمن کي ڏسي دٻاءُ جو مزو وٺون ٿا. ۽ اهڙي طرح برداشت کان ٻاهر جهڙي زندگي پلئه پوي ٿي، جنهن ۾ سٺي دٻاءُ جي سهڻ جي شڪتي يا قوت ختم ٿي وڃي ٿي.
پر حد کان زياده دٻاءُ جيڪو ماڻهو تي هڪڙي ڌڪ ۾ يا مرحليوار غلبو ڪري ٿو وٺي، سو سواءِ درد ۽ ڳوڙهن جي جنم نٿو وٺي. بيمار يا ٿڪل جسم يا دماغ (يا ٻيئي) جنهن به پل چوٽ کائي ٿو ته اُنجي شڪست جو نتيجو دٻاءُ جي شڪل ۾ اچي ٿو، جڏهن ته ڪافي تحقيق ڪندڙ ان خيال جا آهن ته انسان جي ڪمزورين (بيمارين) ۾ دٻاءُ جو لاڙو اڳ ئي موجود هجي ٿو. دٻاءُ جا آثار اُنهن ماڻهن ۾ عام پاتا وڃن ٿا، جن کي اڪثر مٿي ۾ سور يا ٿولهه جي شڪايت رهندي اچي ٿي. دٻاءُ ايترو تباهه ڪن آهي، جيترو شراب جو واهپو يا گهرو جهڳڙو ۽ اُنجو نتيجو ايترو ڪرب ناڪ آهي، جيترو اوچتو موت يا خودڪشي.
۽ اسان پاڻ ۾ معاهدو ڪري ورتو.
جڏهن منهنجي هن سان ملاقات ٿي تڏهن آءٌ درد وچان منڊڪائي هليس ٿي. منهنجيون اکيون ڏرا ڏيئي ويون هيون ۽ مايوسي سبب اڌ چريو ٿي چڪو هوس. مون هنکي ٻڌايو ته ”آءٌ پاڻ ۾ تبديلي آڻڻ چاهيانٿو. پاڻ کي ٺيڪ ٺاڪ ڪرڻ جي ڏکئي ڪم ۾ هنجي مدد وٺڻ چاهيان ٿو.“
”منهنجي خواهش آهي ته هرڪو مريض ان طريقي کي محسوس ڪري.“ هن چيو.
اهو ئي سبب آهي جو اسين، منهنجي دٻاءُ جي بي ترتيبي جو علاج ڪرڻ لاءِ هڪ ٻئي ۾ گڏجي ڪم ڪرڻ لڳاسين. اسان اهو طئه ڪيو ته ان بيماري تي قابو پائڻ لاءِ جيترو ٿي سگهيو، گهٽ ۾ گهٽ دوائن جو سهارو وٺنداسين. اسان فقط سنڌن جي سور لاءِ دوائون ورتيون، ۽ اهو طئه ڪيوسين ته باقي گهربل نتيجا، زندگي جي انداز کي تبديل ڪري حاصل ڪبا.
مون کاڌي ۾ کنڊ، لوڻ، چرٻي ۽ ڪوليسٽرول ۽ ڪيفين وارين شين جو استعمال گهٽايو. ۽ تازين ۽ ساين ڀاڄين، چڻن، مڇي ۽ ملائي لاٿل کير ۽ پروٽين سان ڀرپور شين جو استعمال وڌايو. شراب جو روزانو استعمال بند ڪري، ڪڏهن ڪڏهن اندر جي اُڃ کي ماٺو ڪرڻ لاءِ هڪ اڌ پيگ تي اڪتفا ڪرڻ لڳس. ۽ اُن سان گڏوگڏ وٽامنس جي شربت جو واهپو پڻ شروع ڪيم.
منهنجي ڊاڪٽر مونکي کلي ۽ تازي هوا ۾ ڏينهن ۾ ٽي ڀيرا گهٽ ۾ گهٽ اڌ ڪلاڪ ورزش ڪرڻ جي صلاح ڏني. ڇا هن کان منهنجو وائي سور وسري ويو هو؟ ڇا ان ۾ ڪو راز سمايل هو؟ ها ان ۾ راز ئي سمايل هو. هن چيو، ”تون جي سنجيدگي سان ڪوشش ڪرين ته آهستي آهستي گرم پاڻي جي تالاب ۾ تري سگهين ٿو ۽ ورزش واري سائيڪل هلائي سگهين ٿو.“
مونکي ورزش کان نفرت آهي. پر ڇو؟ اُن لاءِ مون وٽ ڪو مناسب دليل ناهي. غير ضروري توانائي جيڪي تناءُ پيدا ڪري ٿي ورزش اُن کي جهڪو ڪرڻ ۾ مددگار ثابت ٿئي ٿي. اُها جسم ۾ ڪوليسٽرول ۽ جسم جي اجائي ۽ فضول ٿولهه کي گهٽ ڪري، وزن تي ظابطو رکي ٿي. ذهن کي تازو توانو ۽ جسم کي ڦڙتي بخشي ٿي ۽ سڪون وري ننڍ کي وڌائي ٿي. مونکي اها پڪ هئي ته ورزش منهنجي وائي جي سور مان ڇوٽڪاري جو پڻ ڪارڻ بنبي. مون ورزش جي سائيڪل آندي ۽ورزش شروع ڪري ڏني.
منهنجي ڊاڪٽر راءِ ڏني ته ڏينهن ۾ ٻه ڀيرا انتر ڌيان (خيالن ۾ گم ٿيڻ) سان پڻ فائدو ماڻي سگهجي ٿو. آءٌ ڊاڪٽر جي ان تجويز کان ڏاڍو متاثر ٿيس. مون کي اڳ ئي خبر هئي ته انتر ڌيان سان جسم ۾ اهڙيون تبديليون رونما ٿين ٿيون، جيڪي دٻاءُ کي روڪين ٿيون. پر ڪنهن به ڊاڪٽر هن کان اڳ مونکي اهڙي صلاح نه ڏني هئي. مون اڃان به من جي تسلي لاءِ، ڊاڪٽر جي ڏنل راءِ بابت نفسياتي ماهر سان صلاح ڪرڻ مناسب سمجهي.
جسم دماغ ٺاهي ٿو ۽ دماغ جسم کي هلائي ٿو. هر ڏينهن مون کي ياد ڏياريو ته آءٌ هڪ اڪيلو منجهيل وجود هئس. دٻاءُ منهنجو نيٺ ڪجهه به نه بگاڙيو. ۽ هاڻ مون پنهنجي زندگي جا وکريل ذرڙا گڏ ڪرڻ شروع ڪيا. دٻاءُ اهڙيون حالتون پيدا ڪيون هيون جنهن سبب ڪمزوري ويئي ٿي وڌندي، ۽ مون پاڻ ۾ اهڙيون تبديليون آڻڻ شروع ڪيون جنهن سبب صحت ويئي ٿي سڌرندي.
مون هڪ حيرت ۾ وجهندڙ قانون سکيو. ”جڏهن جسم ٿڪل هجي ته دماغ جي ورزش ڪري ذهن کي تازو رکو. ۽ جڏهن دماغ ٿڪي پوي ٿو ته جسم جي وزرش ڪريو.“ منهنجون جيڪي به ضرورتون هيون اُنهن جي تڪميل لاءِ اندر مان پيغام پهچندا رهيا. ’سج جو لهڻ منهنجي روح جي تازگي لاءِ سٺو سوڻ آهي. وٽامن سي جي پورائي لاءِ نارنگيون بهتر آهن. وقت جو انتظار نه ڪريو گهڙي کي نه ڏسو. هاڻي ئي سمهي پئو. پيار جو جذبو اندر ۾ آنڌ مانڌ پيدا ڪري ته گهر ڏي رخ ڪريو.‘
منهنجي طبيعت ۽ مزاج ۾ آهستي آهستي سڌارو اچي رهيو هو. مون کي اهو محسوس به ٿي رهيو هو. ڊاڪٽر چيو، ”اها تبديلي تنهنجي جيئڻ جو انداز ٻيهر بدلائي ڇڏيندي.“
جيئن ئي مون نئين ڌڳ تي هلڻ شروع ڪيو ته مونکي محسوس ٿيو ته، اڄ جي دور ۾ دٻاءُ جا ڪافي ڪارڻ خود اسانجي ذهن جي پيداوار آهن. روز جا دوکا ۽ فريب، غلط ڪم، سنسني خيز ۽ همٿ هاريندڙ خبرون، ٽريفڪ جو گوڙ شور، هنگامن سان ڀرپور وڏا ميڙاڪا ۽ جلوس، پنهنجي حيثيت کان مٿي رتبي ماڻڻ جي خواهش ۽ ٻيا کوڙ سارا خود ساخته مسئلا دٻاءُ کي غير ضروري طور تي وڌائن ٿا. زندگي ۾ تمام گهڻي تيز رفتاري اچي ويئي آهي. تمام گهڻا ادارا کلي ويا آهن، جن ۾ پاڳل بگهڙ شڪار واسطي وات پٽيو ويٺا آهن. ان ۾ ڪو به شڪ ناهي ته اسين خود پنهنجين پيدا ڪيل بيمارين ۽ مسئلن ۾ پاڻ گهيرجي ويا آهيون.
پر هاڻ مون ڄاڻي ورتو ته اسين پنهنجو دماغ استعمال ڪري خود پنهنجي دماغ جي تناءُ کي جهڪو ڪري سگهون ٿا. دٻاءُ فقط واقعن يا حادثن جي پيداوار ناهي، پر اُنجي پيدا ٿيڻ جو ڪارڻ اهو آهي ته اُسين اُنهن واقعن ۽ حادثن جو ڪيئن ۽ ڪيترو نوٽيس وٺون ٿا. اسين ان صورتحال کي تبديل ڪري سگهون ٿا. پنهنجو پاڻ سان ڪيل زيادتين ۾ ڪمي آڻي سگهون ٿا. جي فقط اهو قبول ڪري وٺون ته ڇا ناهي جو تبديل نٿو ڪري سگهجي؟ اسين هر ڪم ڪري سگهون ٿا. ڪنهن ڪم کي اوليت ۽ اهميت ڏيڻ يا نه ڏيڻ اسانجي وس ۾ آهي. ڪوشش ڪري پنهنجن مسئلن کي پاڻ حل ڪجي، نه ڪه، شراب، سگريٽ، مختلف کاڌن يا ٻين مسئلن ۾ وڪوڙجي پنهنجي لاءِ خود ساخته دٻاءُ پيدا ڪجي.
دٻاءُ جي طوالت کي اڳواٽ قبول ڪندي، اسان کي اُن جي حل لاءِ منصوبه بندي ڪرڻ گهرجي. اضافي بوجهه گهٽائڻ گهرجن ۽ اها تبديلي آهستي آهستي آڻجي. جيڪڏهن اسان پوءِ به شديد دٻاءُ جو شڪار رهون ته پوءِ، اسان کي پيدا ٿيندڙ حالتن کان هوشيار رهڻ گهرجي. اسان تبديلين کي ڪيئن محسوس ڪريون ٿا ۽ ڪهڙو رويو اختيار ڪريون ٿا؟ اسان اُن تي ڪيئن سوچيون ٿا، ۽ ڪهڙو رد عمل ظاهر ڪريون ٿا؟ اُن لاءِ اسان کي بنا ڪنهن دير ڪنهن ماهر کان مدد وٺڻ گهرجي.
هڪ سال کانپوءِ مون اِهو سوچڻ بلڪل ڇڏي ڏنو ته، آءٌ ڪا بيڪار يا غير اهم شئي هئس. منجهائيندڙ ۽ پريشان ڪندڙ دور ختم ٿي چڪو ۽ مون وري بلند حوصلي سان ڪم ڪرڻ شروع ڪري ڏنو. هاڻي بهار پنهنجي جوڀن ۾ محسوس ٿئي ٿي. مون هڪ ليڊي ڊاڪٽر سان مشورو ڪيو. جيئن ته اهو دور ختم ٿي چڪو هو تنهنڪري اُن تي ڳالهائڻ فضول هو. آءٌ انساني جذبن کي دٻائيندڙ خيالن کي پوئتي ڇڏي آيس. ۽ نتيجن منهنجي اندر جي شڪتي، منهنجي وائي سور کي چڪنا چور ڪرڻ ۾ منهنجي مدد ڪئي (جيڪو سدائين مون سان گڏ هوندو آهي) هن مون کي پنهنجو پاڻ تي قابو پائڻ ۽ ظابطو رکڻ پڻ سيکاريو.
منهنجو سوچڻ جو انداز تبديل ٿي ويو. ماضي کي پوئتي ڇڏي مستقبل ۾ ڏسڻ لڳس. آءٌ واپس انگلنڊ موٽيس. ساوا ميدان، ماکي جي مکين جي ڀُون ڀُون، گهر، اولاد، يار دوست اها جون جي منڌ هئي ۽ دل کي ڏاڍي ڀانئي ٿي.
”گهر اچو، رهڻ لاءِ“ منهنجن پيارن مونکي نياپو مڪو.
”آءٌ واعدو ٿو ڪريان، ايندڙ سال ضرور ايندس. آءٌ توهان کان جدا رهي نٿو سگهان.“
ڏهن مهينن کان پوءِ ٻيهر طبيعت ڏيکارڻ لاءِ پنهنجي ذاتي ڊاڪٽر وٽ ويس. جيتوڻيڪ منهنجو وائي جو سور ۽ منهنجي پيڙا ناقابل علاج هيون، پر آءٌ اُنهن جي نتيجي ۾ پيدا ٿيل دٻاءُ تي گهڻو اڳ قابو پائي چڪو هوس. ”جون تو پاڻ ۾ زبردست حيرت ۾ وجهندڙ تبديلي آندي آهي.“ ڊاڪٽر چيو. ”ها مون ڪري ڏيکاريو. مون پاڻ مڃائي ڏيکاريو.“ مون وراڻيو.
۽ اهڙي طرح مون پاڻ مڃائي ورتو. ۽ پنهنجي باقي زندگي ۾ به مڃائي رهندس. دٻاءُ کان بچاءُ ئي اُنجي صحيح دوا آهي، جيڪا نه صرف سادي بلڪه اثر واري پڻ آهي.... جيڪا جيون کي وڏي عمر بخشي ٿي ۽ جيون ۾ سدا سرور ۽ مزو برقرار رکي ٿي.
اونهاري جي هڪ صبح جو آسمان ۾ خوبصورت انڊلٺ، ڪنهن سان ايندڙ وقت ۾ واپس موٽي اچڻ جو وچن ياد ڏيارڻ لاءِ جلووا فروز هئي. مون جيڪي سوچيو اُن لاءِ تياري ڪري ورتي، اهو منهنجي زندگي جو تمام وڏو ڪارنامو هو. آءٌ اهو خواب ۾ به آڻي نٿي سگهيس ته جنت کان جهنم تائين 2000 ميلن جيترو طويل فاصلو، منهنجي جسم ۽ دماغ جي لڪل حصن کي، ماضي جا اُهي سڀ لمحا موٽائي ڏيندو! اهو ڪنهن جانباز جي بهادري کان به وڌيڪ معجزو ۽ ڪنهن جادو کان گهٽ ڪم نه هو.
۽ هاڻ من اندر ۽ من کان ٻاهر جي دنيا بابت صلاح، آءٌ گهر وڃڻ لاءِ تيار آهيان. آءٌ تيار آهيان انهن موقعن کي حاصل ڪرڻ لاءِ، جن جي شهرت مونکي بيتاب بنائي ڇڏيو هو. آءٌ پوئتي نه پر هر قدم اڳتي وڌائڻ چاهيان ٿو. اهو ئي سبب هو جو مونکي پنهنجو گهر ياد پيو.
بيشڪ اهو منظر دٻاءُ پيدا ڪندو. پر ها هڪ لطف پيدا ڪندڙ دٻاءُ، هڪ سرور پهچائيندڙ تبديلي. نون پراڻن چهرن سان ميلو ٿيندو. هڪ دفعو وري انگلنڊ ۾ رهڻ جو موقعو نصيب ٿيندو. وري سياري جو مزو وٺبو. روح کي تسڪين ۽ سرور پهچائيندڙ دٻاءُ.
۽ مون هاڻ بهتر نموني دٻاءُ تي قابو پائڻ ڄاڻي ورتو آهي. ڀلا پوءِ انتظار ڇو ڪريان؟ مان هاڻي ئي سفر تي اُسهان ٿو.
***