سوانحي خاڪو
وڃي ڀونءَ ڀيٽي، سڪندي کي سڄڻين.
ويهين صدي عيسوي ويندي ويندي اسان کان ڪيئي عظيم شخصيتون وڇوڙي وٺي وئي جن جي جدائي جو صدمو سالن تائين نه بلڪه ايندڙ صدين تائين محسوس ڪيو ويندو. هنڪري ته، اهي وڇڙي ويل عظيم شخصيتون اهڙيون هيون جن جي هر قول ۽ فعل تي انسانيت جي جياپي جو دارومدار هو. جيتوڻيڪ رب العالمين طرفان اهڙو سلسلو قائم رکيو ويو آهي جو هڪڙا ويندا ته ٻيا ايندا، هڪڙا مرندا ته ٻيا ڄمندا. هر دور جي فرعون لاءِ موسيٰ جهڙا جرئتمند پيدا ٿيندا رهندا، پر هر هڪ جي حيثيت، مرتبو ۽ مقام پنهنجو پنهنجو آهي. اهوئي سبب آهي جو انهن ڀلارن جي وڃڻ تي جيڪو خال پيدا ٿئي ٿو سو خال ئي رهجيو وڃي، انهي جي ڀرجڻ جي نوبت نٿي اچي. ؓ
ماضي قريب ۾ اسان سنڌ واسين کان هڪ اهڙي ئي هستي هميشه هميشه موڪلائي وڃي پنهنجي حقيقي مالڪ سان ملي. انا لله وانا اليه راجعون.
اها عظيم الشان هستي آهي حضرت مولانا عبدالڪريم لغاريؓ مسڻ وڏي وارا.
حضرت مولانا عبدالڪريم لغاريؓ جن جي شخصيت سنڌ جي ڪنڊ ڪڙڇ ۾ علم و عمل، تواضع ۽ توڪل، صبر ۽ تحمل، تقويٰ ۽ تزڪيه، ايثار قرباني، ڪسر نفسي ۽ ڪم گوئي، پاڪدامني ۽ پرهيزگاري، نوڙت ۽ نهٺائي، سخاوت ۽ مهمان نوازي خدمت خلق ۽ خودداري، ديني فڪر جي صحيح پرچار، تصنيف ۽ تاليف جهڙين اعليٰ صفتن سان ڄاتي سڄاتي وڃي ٿي. رحمة الله عليھ رحمة واسعة وادخلھ الله فسيح جناتھ- آمين اسان هتي سندن زندگي جي ڪن پهلوئن کان پڙهندڙن کي واقف ڪرڻ گهرون ٿا.