شادي:
مون ٻڌو هو ته، جواني واري وقت ۾ مولانا عبدالڪريم کي سندن لغاري عزيزن سڱ ڏيڻو ڪيو هو ۽ کين نڪاح لاءِ به ڏينهن ڏنو هئائون. پوءِ پروگرام مطابق جڏهن مولانا عبداللڪريم پنهنجي ڀائرن سميت لغارين جي ڏنل ڏينهن تي وٽن نڪاح لاءِ ويا ته، لغارين کين چيو ته سائين جنهن ڇوڪري جو سڱ اسان توهان کي ڏيڻو ڪيو هو سو هاڻي ڏيون ٿا فلاڻي کي، توهان کي وري ڪو ٻيو سڱ ڏينداسون. انهي جواب تي پاڻ سخت ناراض ٿيا ۽ پنهنجي نڪاح لاءِ آندل کارڪون اتيئي ڇڏي، ڀائر وٺي اٿي واپس هليا ويا ۽ هميشه لاءِ شادي تان هٿ کڻي ڇڏيائون. اسان ٻڌو هو ته، جيڪا ڇوڪري سائين کي پرڻائڻ جو وعدو ڪري، وري انهي واعدي تان ڦري ٻئي کي پرڻائي هئائون، سا ڇوڪري شادي ٿيڻ کان سال ڏيڍ پوءِ گذاري وئي.
مولانا عبدالڪريم کي ڪيترن ماڻهن پنهنجي ڌيءَ جو سڱ ڏيڻ جي آڇ ڪئي پر پاڻ جواب ۾ فرمايائون ته، مون کي شادي جي ضرورت ڪونهي.
فقھ اسلامي جي لحاظ کان شادي (نڪاح) فرض، واجب يا سنت جي حيثيت رکي ٿي.
شادي انهي ماڻهو لاءِ فرض آهي، جنهن کي سخت خطرو آهي ته، کانئس نفس تي ڪنٽرول نه ٿي سگهندو ۽ ضرور ڪو ڏوهه ڪري ويهندو، اهڙي طرح انهن لاءِ شادي ڪرڻ واجب آهي جنهن کي انديشو هجي ته، متان ڪو ڏوهه ٿئي، پر جن ماڻهن جو پنهنجي نفس تي مڪمل ضابطو ۽ ڪنٽرول آهي تن لاءِ شادي ڪرڻ سنت يا مستحب آهي. مولانا عبدالڪريم صاحب انهن ماڻهن مان هو، جن جو پنهنجي نفس تي مڪمل ڪنٽرول هو. نفس کي اهڙو ته، ماري ميڻ ڪري ڇڏيو هئائون جو اهي سڌون ئي دل تان ميسارجي ويون.