وفات:
سندن وفات جو سانحو ڪنهن وڏي ۾ وڏي حادثي کان گهٽ ڪونه هو. ڄڻ ڀنڀور کي باهه لڳي وئي. ڳوٺ مسڻ وڏي جو اهو ڏينهن انتهائي غم، ڏک ۽ صدمي وارو ڏينهن هو. ڪوبه گهر اهڙو ڪونه هو، جتي سائين جي لاڏاڻي تي اکيون لڙڪ لاڙينديون نه هجن. شهر جو ڪاروبار ٺپ ٿي ويو. تعليمي ادارا بند ٿي ويا. مسڻ وڏي جو شهر غم ۾ غرق ٿي ويو. انهي ڏينهن ماڻهن جي منهن تي مرڪ ڏسڻ ۾ نه آئي. هر هڪ اداس ۽ويڳاڻو پئي لڳو. هندو مسلمان انهي م ۾ برابر جا شريڪ هئا. سڀني ٿي سمجهيو ته، ڄڻ سندن ابو انتقال ڪري ويو آهي. بقول فارسي شاعر،
حال ما در ہجر یوسف کمتر از یعقوب نیست
او پسر گم کردہ بود و ما پدر گم کردہ ایم
ترجمو: اسان جي حالت وڇوڙي ۾ حضرت يعقوبؑ کان گهٽ ڪونهي. فرق صرف هي آهي ته، حضرت يعقوبؑ جو ته پٽ وڃايو هو ۽ اسان پنهنجو پيءُ وڃايو ويٺا آهيون.
مون کي سندن انتقال جو لڱ ڪانڊاريندڙ ۽ عقل چرخ ڪندڙ ڄاڻ منهنجي گهر جي دروازي تي مدرسه جي شاگرد اچي ڏنو.
سچ پچ ته، هوش حواس وڃائي ويٺو هوس. پر پالڻهار کان توفيق گهريم ته، جيئن آئون سندن سفر آخرت جي تياري جو سندن فرمان ۽ وصيت مطابق سعيو ڪري سگهان. فوراً مدرسه پهچي سندن رهائش واري ڪمري ۾ داخل ٿي ويٺل همراهن ۽ ڪن شاگردن کي اتي هر وقت حاضر رهڻ لاءِ چئي، پنهنجي دفتر واري ڪمري ۾ آيس ۽ سندن ڀائيٽي جناب عبدالرحمان ولد حاجي عبدالله کي سڏي ڪمري ۾ ويهاريم ۽ ڪي ٻيا شاگرد به اچي ويٺا. پوءِ سائين جن جي اها وصيت جيڪا پنهنجي ذاتي حوالي سان لکي هئائون سا پڙهي ٻڌايم ته،