تدفين
اکين ڪين ڪيو، رت نه رنائون،
بيٺي ڏٺائون، ڦوڙائبا سپرين.
سندن جنازه نماز مولانا محمد اسماعيل مرحوم جي باغ ۾ راقم الحروف جي امامت ۾ پڙهي وئي، جنهن ۾ هزارين مسلمانن سان گڏ هندو به شريڪ ٿيا هئا. جنازه نماز کان فارغ ٿي سندن جنازو مسڻ وڏي جي مشهور قبرستان “عبدالله فقير” ڏي نيو ويو ۽ “حلقه ابرار” (چڱن جي چوياري) ۾ مولانا محمد اسماعيل جي پيراندي، آلين اکين، آهن ۽ سڏڪن سان سپرد خاڪ ڪيو ويو. ڪيترن عقيدتمندن سندن مزار مٿان گلن جون چادرون چاڙهي، گلن جي ورکا پئي ڪئي.
ٿي سگهي ٿو ته، تدفين کانپوءِ سندن اندر مان اهي التجا ڀريو الوداعي آواز نڪتو هجي ته،
ڌڙ ڏٽي ويا ڌوڙ ۾، باقي ڌڻي داني رهياس
پل اندر پوري وريا، پنهنجا پرايا اوچتا
(احمد ملاح)
آخر ۾ آئون منهنجي محترم مربي استاد مولانا عبدالڪريم بابت پنهنجي ذاتي راءِ ڏيئي مضمون ختم ڪندس ته، جيڪڏهن ڪو ملائڪ انساني روپ ۾ اچي دنيا ۾ رهي ها ته، يقيناً اهو مولاناعبدالڪريم جي گفتار ۽ ڪردار وارو هجي ها.
واقعي ملائڪ ته، انسان ٿي نه ٿو سگهي، پر انسانن ۾ مولانا عبدالڪريم هڪ ملائڪ ماڻهو هو، پر افسوس! بقول سانگي،
ويا دار دنيا مان نوبت وڄائي،
ملائڪ صفت مهربان ڪهڙا ڪهڙا