1. لاحاصل
مون هن جي اکين کي غور سان ڏٺو آهي شيشي جيان صاف هيون، جڏهن هو روئيندي هئي ته سندس اکيون هن جي لڙڪن سان ڀِڄي وينديون هيون ۽ ايترو روئيندي هئي ڄڻ ته اها ميڻ جي ٺهيل هجي،جيڪا روئيندي روئيندي وِگهري ويندي پر پوءِ اوچتو کلندي هئي ته ائين لڳندو هو ڄڻ هي ڪائنات وري تخليق ثيڻ لڳي هجي.
جڏهن اسين پهريون ڀيرو ملياسين ته هن جي پُراسرار شخصيت آهستي آهستي منهنجي اڳيان کلندي وئي ۽ مونکي ائين محسوس ٿيو ته آئون هن سان محبت ڪرڻ لڳو آهيان ۽ سچ به اهو ئي هو. هن کي سج جي لڱ ساڙيندڙ اُس ڪونه وڻندي هئي،انهي ڪري هر وقت هو ڇٽي پاڻ سان گڏ رکندي هئي ۽ اڪثر سج کان شڪايت ڪندي هئي ته اهو ايڏو گرم ڇو آهي ۽ آئون چوندو هئس ته منهنجي وس ۾ هجي ته آئون انهي سج کي برف جو گولو ٺاهي ڇڏيان جيڪو توکي تنگ ڪندو آهي،هوءَ انهي ڳالهه ته کلي پوندي هئي. تڏهن ائين لڳندو هو ڄڻ تيز برسات ڳڙن سان وسڻ لڳندي هجي ۽ جڏهن هو کلي بس ڪندي هئي ته لڳندو هو ڄڻ تيز برسات آهستي آهستي بيهي رهي هجي. اسين ٻئي يونيورسٽي ۾ ڪلاس فيلو هئاسين. جڏهن اسان هڪٻئي جا دوست ٿياسين ته سٺا دوست ٿي وياسين، هوءَ مون سان ۽ آئون هن سان هر ڳالهه ونڊيندو هئس.
جڏهن برسات تمام تيز پوندي هئي ته اسين ٻئي اڪثر هڪ ڇٽي هيٺ هلندا هئاسين، ڪلاس ختم ٿيڻ کانپوءِ به هوءَ مون کي پنهنجي گهر تائين پاڻ سان وٺي هلندي هئي. اسين ٻئي تيز برسات ۾ مينهن ڪڻين کان بچندا آهستي آهستي وکون کڻندا برسات جي بوندن ۾ وهنجندڙ وڻن کي ڏسندا، آسمان ۾ چمڪندڙ کنوڻ کي ڏسندا،گلن ٻوٽن جو هوا ۾ رقص ڏسندا هلندا ويندا هئاسين پر مون کي هميشه لڳندو هو ته اسان جو يونيورسٽي ۽ هن جي گهر تائين جو سفر ڪجهه ئي لمحن ۾ کٽي ويندو هو،جڏهن ته يونيورسٽي کان هن جو گهر ڪافي پري هو. مونکي ياد آهي ته اُن ڏينهن برسات ايتري تيز نه هئي پر لاڳيتو وسي رهي هئي، هوءَ مونکي پاڻ سان گڏ پنهنجي ڇٽي هيٺ گهر ڏانهن وٺي پئي وئي. اسين آهستي آهستي هلي رهيا هئاسين هن اوچتو پڇيو” ڇا محبت جو حاصل ٿيڻ ضروري آهي؟”
“نه ضروري ته ناهي پر اها حاصل ٿي وڃي ته بهتر آهي” مون چيو هو.
“مون ٻڌو آهي ته جيڪا محبت حاصل ناهي ٿي سگهندي، اها ئي ڪامياب محبت آهي” هن مرڪندي چيوهو.
“اهو ته ڪجهه ماڻهن جو خيال آهي پر آئون انهي خيال سان اتفاق نٿو ڪريان”
“ها تون به صحيح آهين”
انهي ڏينهن رستي ۾ اسان جي اها ئي ڪچهري ٿي هئي، جنهن ۾ هوءَ رڳو محبت بابت سوال جواب ڪري رهي هئي. برسات واري پُسيل رستي تي هلندي هلندي هن جو گهر اچي ويو هو ۽ آئون هن کان موڪلائي هليو ويو هئس. مونکي اها ته پڪ هئي ته هن کي جنهن سان محبت هئي، اهو آئون ڪونه هئس،هن مونکي انهي ماڻهو جي باري ۾ ٻڌايو هو جنهن سان هن جو يونيورسٽي ۾ اچڻ کان اڳ مڱڻو ٿي چڪو هو.
مون کي ڪافي وقت تائين ته اهو لڳندو رهيو ته هن کي انهي ماڻهو سان محبت آهي پر پوءِ هن پاڻ ئي ٻڌايو ته هوءَ انهي سان پيار نٿي ڪري بس انهي سان ته مڱڻو ٿيل اٿس. اسان جي دوستي جو رشتو تمام گهرو هو، هو مونکي پنهنجي هر ڳالهه ٻڌائيندي هئي ۽ مون وٽ ڇٽي هجڻ جي باوجود به هوءَ مونکي پنهنجي ڇٽي ڪونه کولڻ ڏيندي هئي ۽ پنهنجي ڇٽي هيٺ هلڻ لاءِ ضد ڪندي هئي. هن اهو به ٻڌايو هو ته کيس ڏاڍو عجيب لڳندو جڏهن هوءَ اهڙي ماڻهو سان شادي ڪندي جنهن سان هن کي محبت ئي ناهي.
هن کي چمپا جا گل تمام گهڻا وڻندا هئا، جڏهن هن جي دل شام جو گهمڻ لاءِ چوندي هئي ته هو شهر جي پراڻي پارڪ ۾ ملڻ لاءِ چوندي هئي ۽ اتي چمپا جا گل جام هوندا هئا. آئون هن جي اچڻ کان اڳ هن لاءِ اهي گل کڻي بيٺو هوندو هئس. هوءَ گل ڏسي ائين مُرڪندي هئي جيئن گل ٽڙندا آهن. مونکي ته اها خبر هئي ته اسان ٻنهي جو ساٿ ڪجهه وقت لاءِ هو پوءِ اسان جا رستا جدا هوندا. انهيءَ ڪري هن جي ڪنهن به ڳالهه تي ناراض ڪونه ٿيندو هئس. اسان جو آخري سيمسٽر ٿيڻ وارو هو هوءَ مون وٽ پنهنجي ڊائري کڻي آئي ۽ چيائين ته کيس ڪجهه لکي ڏيان.
“آئون توکي ڇا لکي ڏيان توکي ته خبر آهي آئون توکي ڪيئن ٿو سمجهان” مون چيو هو.
“ها خبر ته اٿم پر وري به يادگيري لاءِ تنهنجا هٿ اکر کپن” هن ڊائري مون ڏانهن وڌائيندي چيو هو.
بس پوءِ مون هن لاءِ ڪجهه ڪمينٽس لکيا هئا،جيڪي پڙهي هن کي تمام گهڻي خوشي ٿي هئي. ڪجهه ئي ڏينهن کانپوءِ اسان جو سيمسٽر ٿي چڪو هو. آئون هن سان آخري ڀيرو ڇٽي هيٺ هن کي گهر ڇڏڻ لاءِ وڃي رهيو هئس،انهي ڏينهن برسات ڏاڍي تيز وسي رهي هئي، مونکي ائين لڳو ته اها برسات منهنجي اندر ۾ وسي رهي هجي. آسمان مان زمين تي ڪرندڙ هر ڦڙو مونکي منهنجو لڙڪ لڳي رهيو هو. منهنجي دل تمام گهڻي اداس هئي، مون کي لڳو پئي ته رستي تي بٺيل اهي وڻ ٻوٽا به اداس هئا. جيڪي برسات ۾ ڀِڄي رهيا هئا. آسمان تي نظر وڌم ته اهو به ڪارن ڪڪرن جو لباس پائي ڄڻ ته ماتم ڪري رهيو هو. اسين ٻئي انهي وقت خاموشي سان هلي رهيا هئاسين.مون محسوس ڪيو ته اداسي هن جي چهري تي به ظاهر ٿي رهي هئي جنهن جو هن اظهار ڪونه ٿي ڪيو.
“اڄ هي پنهنجي آخري واڪ آهي نه؟” هن پڇيوهو.
“ها آخري “ مون کان ڄڻ ته لفظ ڪونه پئي نڪتا.
“پوءِ تون هليو ويندين هن شهر مان”
“ها ظاهر آهي هتي رهي ڇا ڪندس”
“وري مون سان ملڻ ڪونه ايندين ڇا”
“ڪجهه چئي نٿو سگهان خبر ناهي ته زندگي ڪٿي وٺي وڃي”
“پراڄ شام تون مون سان شهر جي پراڻي پارڪ ۾ ملجان،ڪم آهي توسان”
“ڪهڙو ڪم؟”
اهو اتي ئي ٻڌائينديس”
اسان جو پنڌ کٽي پيو هو. هوءَ پنهنجي گهر هلي وئي هئي. آئون پنهنجي ڇٽي کولي تيز برسات ۾ موٽي آيس،شام ٿي ته انهي ساڳي پارڪ ۾ هن جو انتظار ڪرڻ لڳس منهنجي هٿ ۾ هميشه جيان چمپا جا گل هئا. هوءَ آئي مون هن کي گل ڏنا هئا.
“تنهنجي ذهن ۾ اڪثر اهو سوال جنم وٺندو هوندو ته آئون ڪنهن سان محبت ٿي ڪريان”
“ها تو ڪڏهن ٻڌايو به ته ڪونهي”
“مون کي توسان ئي محبت آهي” هن منهجو هٿ پڪڙيندي چيو هو.
“مون سان؟” مون حيرت مان پڇيو هو.
“ها توسان ئي آهي تڏهن ته هيترو وقت توسان گذاريو اٿم پر آئون توسان زندگي گذاري نٿي سگهان” هن اداس ٿيندي چيو هو.
“پوءِ مونکي ڇو پئي ٻڌائين اهو سڀ ڪجهه”
“ڇو ته وري الئه ملي سگهون يا نه انهي ڪري مون کي نه چاهيندي به انهي ماڻهو سان زندگي گذارڻي آهي، جنهن سان مون کي پيار ناهي. پر تون مون تي ڪهاڻي ضرور لکجانءِ ڇو ته تون ڪهاڻيون سٺيون لکندو آهين ۽ انهي ۾ سڀ ڪجهه لکجان” هن جي اکين ۾ پاڻي ڀرجڻ لڳو هو.
مون هن جا ڳوڙها اگهيا،هن جي چپن تي پهريون ۽ آخري ڀيرو چمي ڏني ۽ چيم ته آئون هن تي ڪهاڻي ضرور لکندس،اها اسان جي آخري ملاقات هئي. پوءِ آئون هن سان ڪڏهن به نه ملي سگهيو آهيان.اڄڪلهه آئون هن تي ڪهاڻي لکڻ جو سوچي رهيو آهيان پر اڃا تائين هن تي ڪهاڻي لکي ڪونه سگهيو آهيان. ڇو ته جڏهن به هن تي ڪهاڻي لکڻ جو سوچيندو آهيان ته قلم منهنجي هٿن ۾ ڏڪڻ لڳندو آهي ۽ منهنجيون اکيون ڳوڙهن سان ڀرجي اينديون آهن.