ساجد جنهن جو قلم تلوار جيان هلي ٿو
ڄمڻ کان وٺي مرڻ تائين انساني زندگي سان ٻين صنفن جي ڀيٽ ۾ ڪھاڻي جو گھرڳ تعلق رھيو آھي. پر مختلف وقتن تي ان جي شڪل يا بناوت ۾ فرق ايندو رھيو آھي. اسان وٽ نثر جي ڀيٽ ۾ نظم تمام گھڻو لکيو پيو وڃي، پر ان سان گڏوگڏ نثر کي به چڱي خاصي وسعت حاصل آھي. اھو ڪالمن، ڪھاڻين ۽ مضمونن جي صورت ۾ اسانجن پراڻن ڪھاڻيڪارن ۽ ڪالم نويسن سان گڏ نوجوان دوست بہ نثر ۾ پاڻ ملھائي رھيا آھن.
در اصل ڪھاڻيڪار کي ڪھاڻي لکڻ وقت گھڻ پاسائون خيال رکڻو پوي ٿو.
ڪھاڻي ۾ اظھار جي آزادي، منظر نگاري، دک درد، معاشرتي اوڻايون،ڪلائيمڪس ۽ ڪھاڻي جو معياري ھجڻ.!مطلب تہ سڀني رخن تي نظر رکي ڪھاڻيڪار ڪھاڻي سرجي ٿو.اسان وٽ ڪيترا ئي نوجوان ادبي کيتر ۾ پنھنجون پنھنجون ذميواريون نڀائي رھيا آھن. انھن نوجوانن ۾ ڏھرڪي جي پسگردائي جو محبوب دوست، پيارو ساٿي ساجد حسين سومرو بہ پنھنجي قلم جي نوڪ سان ادبي کيتر کي زرخيز ڪرڻ لاءِ ڏينھن رات ڪوشان آھي.
ھن دوست اٿندي ئي پنھنجي قلم کي اسانجي سماج ۾ ٿيندڙ ڪڌين رسمن، ٿيندڙ نہ انصافين، ۽ بڇڙاين سان جنگ جاري رکڻ جي ذميواري سونپي ڇڏي آھي.
ھن جي ڪھاڻين جو ڪتاب،اڌوريون خواهشون، اميد اٿم تہ سنڌي ادب ۾ جدا حيثيت ۽ نالو پيدا ڪندو.
حافظ محمد بخش (ملزم سومرو)
ڳوٺ حافظ بخشڻ سومرو
ڏھرڪي