شاعر جي ڌيءِ
رات جي سانت ۾ جڏهن شهر جي سموري مخلوق سميت شهر جو شور ۽ گجگوڙ به آرام ۾ هو، تڏهن هڪ ينگسٽر ڪنواري ڇوڪري اٿي ٿي، ۽ پنهنجي ڪمري ۾ وڃي ٿي، ۽ ڪمپيوٽر اسٽارٽ ڪري ٿي، ڪجھ ساعت کانپوء هڪ سنڌي ڪلام هلائي ٿي،
تڏهن سندس بابا ڪلام جي آواز تي سڄاڳ ٿي پوي ٿو، ۽ ڌي جي ڪمري ۾ هليو وڃي ٿو، ڪلام جا ٻول ٻڌي ٿو ته ڪاوڙ وچان پنهنجي ڌي جي ڳٽي تي چماٽ وهائي ڪڍي ٿو ۽ ڌي سان مخاطب ٿيندي چوي ٿو،
ڇوري ٻڏي نٿي مرين هڪ بيڪار ۽ ڇڙواڳ ڪلام ٻڌين ٿي،
تڏهن سندس ڌي معصوماڻي انداز ۾ چويس ٿي،
بابا هن ڪلام جي شاعري به اوهان جي ٿيل آهي،
تڏهن هو شرم وچان ڪنڌ هيٺ ڪري ٻاهر هليو وڃي ٿو،