فراق
ڪون بچسان درد تيڏي وچ رو رو دم ڏيسان،
آپين سڻسين دل ٽٽ پوسي هڪ ڏينهن مر ويسان،
دماغ تي هٿ رکيون ڪرسي تي ويهي اداس حال ۾ منظور سخيراڻي جو مٿيون ڪلام وڏي آواز سان ٻڌي رهيو هو، اوطاق جي پاسي کان لنگهيس ته وڏي آواز ۾ ڪلام ٻڌي هڪ دم اوطاق ڏي ڪاهي پيس،
اوطاق ۾ پهچندي ئي اسلام وعليڪم چيم،
ڪلام جو آواز گهٽ ڪندي چيائين
وعليڪم سلام، آ اندر اچ،
نواب ڀاء خير ته آهي اڄ ته ڏکائتو ڪلام پيو ٻڌين؟
بس يار نه پڇ،
يار پڇڻ ته آيو آهيان مون کي ٻڌائي ته ڇا مسئلو آ؟
بيوفا سڄڻ مون جو ويڙهو ويران ڪري ويا ۽ پاڻ وڃي پنهنجو ويڙهو وسايائون اٿئون،
مان نه سمجهيس نواب؟
يار بس رهڻ ڏي خوامخواه منهنجا زخم تازا نه ڪر،
قسم ٿي پياري ماڻهو جو ٻڌائي،
وڏو شوڪارو ڀري چيائين،، ياررر ماري ڇڏيوء،
هاڻي ته ٻڌائڻو پيو، دراصل ڳالھ ائين آ جو اڄ کان تقريبن چار سال پهرين هڪ سندر، سهڻي، سيبتي، ۽ سنهڙي ڇوڪري سان پريت جا پيچ اڙيا هئا، مان هن کي ۽ هو مون کي ڏاڍو پسند ڪندي هئي، روزانو هڪٻئي جو ديدار نه ٿئي ته دل کي سڪون نه اچي، منهنجو پرين شروعات ۾ اهڙو ته اڙانگو هو جو راضي ٿيڻ جو نالو ئي نه پيو وٺي،
پوء؟
پوء ڇا آئون به دل جو دل ۾ پڪو پھ ڪيو ته ڪجھ به ٿي پوي پر هن سهڻي کي ته لازمي پنهنجو ڪندس، ٻن سالن جي ڊگهي جدوجهد کانپوء آخر سهڻن هار مڃي،
واھ، ڀلا ڏي حال تو هن کي پهريون ڀيرو ڪٿي ڏٺو هو؟
منهنجي ننڍڙي ڀائرن جي سنت طهر هئي ان ڏينهن اسان جا سڀ مٽ مائٽ رسم رواج موجب اسان جي گهر آيل هئا آئون ته ٻاهر شادي جي ڪم ڪار ۾ لوھ هيس پر گهر ۾ ڪو اهڙو ڪم ٿي پيو جنهن سبب گهر اچڻو پيو، گهر ۾ پهچڻ شرط جيئن ئي هن اپسراء تي نظر پئي ڪجھ پل لاء آئون موبائيل وانگر هينگ ٿي ويس، سنهڙا چپڙا، ڳاڙها ڳل، ڊگها وار، شرابي اکڙيون، معصوم ادائون، ۽ سنهڙي چيلھ، هاء نه پڇ ڄڻ ته مڌوبالا هجي، هي ڪير آ؟ ڪٿان جي آ؟ ڪجھ ساعتن لاء آئون سوچن جي سمنڊ ۾ ٻڏي ويس،.
ايتري ۾ ٻاهريان رڙ آئي، اڙي هل نواب جلدي سامان کڻي اچ، ها ها آيو آيو ڪري ٻاهر نڪري ويس،
پوء ڇا ٿيو؟
پوء هڪ ڀيرو وري هن جو مکڙو پسڻ لاِ اندر اچڻو پيو پڇڻ تان معلوم ٿيو ته هو سامهون واري ڳوٺ جي آهي،
پوء؟
پوء نياپو موڪليو مانس، پر پهرين ڀيري ته هن کنگهيو ئي ڪونه، آئون به هر روز نئون نياپو موڪليندو هيس، نيٺ ٻن سالن کانپوء هن چيو هاڻي بس گهڻو ٿيو آئون تنهنجي آهيان، هي جسم، جان تنهنجي مٿان قربان، منهنجو جيئڻ مرڻ تو سان آهي،
پوء؟
پوء مسلسل چار سال هن سان خوب نڀايو هيم،
اڇا اوهان شروعات ۾ هڪ ڳالھ ڪئي هئي ته
بيوفا سڄڻ مون جو ويڙهو ويران ڪري ويا ۽ پاڻ وڃي پنهنجو ويڙهو وسايائون اٿئون،، ان ڳالھ جو ڇا مقصد آهي؟
لڙڪ وهائيندي چيائين منهنجو پرين بيوفا نڪتو، ساٿ نڀائڻ جا ۽ گڏ رهڻ جا واعدا ڪري پاڻ وڃي پنهنجو ويڙهو وسايائون،
ويڙهو مطلب مان نه سمجهيس؟
روئندي چيائين، منهنجو پرين هاڻ هن دنيا ۾ ناهي رهيو،،