ڀٽڪيل غيرت
فهد پنهنجا اورڻ اوريندي چيو، مان پريت جا پيچ اڙائي ويٺو آهيان، هن جو عڪس منهنجي من جي پاتال ۾ پيهي ويو آهي، جڏهن هو منهنجي سامهون گذري ٿي، تڏهن هن جي سڳند منهنجي روح کي راحت بخشي ٿي، سوچان ٿو تعليم کي تيلي ڏئي، هن کي راضي ڪري، يونيورسٽي مان ڀڄائي، عشق جو ڪو سنسان ۽ الڳ آستان وسايان،
چيومانس، هو آهي ڪير، ۽ ڪٿان جي آهي؟
چيائين ڪير آهي ڪٿان جي آهي، ڪا خبر ناهي؟ پر يار آهي صفا مست، ڇا ٻڌايائين، ڇا ته هن جون اڀريل ڇاٿيون آهن، ڇا ته هن جي چيلھ آهي، جڏهن هو وک وڌائي ٿي تڏهن هن جا ارھ لڏن ٿا، ۽ منهنجي وجود کي سيڪس جي بک ڏيارين ٿا، هاڻ آئون ڪيترن ئي ڏينهن کان سوچن جي دنيا ۾ غائب آهيان ته آخر هن سان پيار جو اظهار ڪيئن ڪيان؟
چيم هو ڪٿي رهي ٿي؟
چيائين يونيورسٽي ۾ مون سان گڎ پڙهي ٿي،
چيم جتي اوهان کي حياء، ادب، اخلاق، علم، عقل، ڏاهپ، سڃاڻپ، ۽ سياڻپ، جو درس ملي ٿو انهيَ درسگاهن ۾ اوهان اهڙا افعال ڪيو ٿا، ٻڏي نٿا مرو،
چيائين بابل اتان جو ماحول آزاد آهي، اتي عشق کان ڪير ڪنهن کي روڪي نٿو سگهي، ڇاڪاڻ جو اتي نه ڇوڪرين جا ماء، پيء، ڀائر هجن ٿا، ۽ نه ئي ڪو هنن جو مٽ مائٽ هجي ٿو، اسان کي استاد چون ٿا ڪنهن سان زبردستي نه ڪيو باقي جيڪو اوهان سان راضي ٿئي، ان سان نينهن جو ناتو نڀائيندا رهو، ۽ عشق جي آگ اجهائيندا رهو،
تڏهن آئون نماڻي انداز ۾ چيومانس، فهد ساڳئي هنڌ تنهنجي " ڀيڻ " به پڙهي ٿي،
تڏهن هو ڪجھ ساعت سانت ٿي ويو، شايد ضمير ڀونڍو ڏنس، ۽ شرم وچان، ڪنڌ هيٺ ڪري اٿي هليو ويو،