ڪھاڻيون

آکاڻي – ۲

سنڌ جي چوٽيءَ جي ڪهاڻيڪارن جي چونڊ ڪهاڻين ۽ عالمي ادب مان چونڊ ڪهاڻين جي ترجمن تي مشتمل آکاڻي سيريز جو سهيڙيندڙ ستار پيرزادو آھي.
ھن ڪتاب ۾ حميد سنڌي، رسول ميمڻ، ستار پيرزادي، جان خاصخيلي، امرلال هنگوراڻي، آسانند مامتورا، شمس نورالدين، ثميره زرين، گورداس واڌواڻي، موهن ڪلپنا جون لکيل سنڌي ڪهاڻيون شامل آھن، جڏھن تہ پرڏيهي ادب مان خليل جبران، سعادت حسن منٽو، موپاسان ۽ گرهام گرين جون ڪهاڻيون شامل آھن جن جو سنڌي ترجمو ستار پيرزادي، ولي رام ولڀ، جيوت چاولا ۽ ميمڻ علي بخش ڪيو آھي.
Title Cover of book آکاڻي – ۲

ڀيڻ: موپا سان _ ميمڻ علي بخش

[b]ڀيڻ[/b]

[b]موپا سان / ميمڻ علي بخش
[/b]

سن 1882ع جي مئي مهيني جي ٽين تاريخ هڪڙو ٽن سڙهن وارو فرينچ وڻجاري جو جهاز، جنهن جو نالو ”ڊي وينٽس ناٽري ڊئم “ هو، ناروي جي بندر کان چيني سمنڊ جي طرف روانو ٿيو. چين جي بندر تي پهنجو مال لاهي، ۽ ان ملڪ جي سامان سان ڀرجي، ڏکڻ آمريڪا جي بيونس آئرس بندر تان مال کڻندو برازيل وڃڻو هو.
ڊگهي سفر جي تڪليفن ۽ صعوبتن کان سواءِ، جهاز کي ٻين آفتن ۽ حادثن سان به مهينن جا مهينا مهاڏو اٽڪائڻو پيو. ان سبب نه صرف جهاز کي نقصان پهتو، پر اهو پورن چئن سالن کان پوءِ 8 مئي 1886ع تي مس پنهنجي وطن فرانس جي ڌرتيءَ تي موٽي سگهيو. جڏهن هي جهاز هاروي بندر کان هليو هو، تڏهن سندس ڪل عملي ۾ هڪ ڪپتان ۽ نائب ڪپتان کان سواءِ ٻيا چوڏهن خلاصي هئا. سفر دوران هڪ ڪپتان مري ويو ۽ ٽي خلاصي سامونڊي ڌاڙيلن سان وڙهندي جهلجي ويا، ۽ باقي جهاز ۾ صرف ڏهه فرانسيسي خلاصي بچيا. جيڪي چار خلاصي جهاز جي عملي مان خارج ٿي ويا، انهن جي جڳهه تي ٻه آمريڪي، هڪ آفريڪا جي حبشي ۽ هڪ سئٽزرلينڊ جي رهاڪوءَ کي ڀرتي ڪيو ويو. اهي چارئي همراهه سنگاپور جي
شراب خاني مان هٿ ڪيا ويا هئا.
فرانس ڏانهن موٽڻ وقت ”ناٽري ڊئم“ مارسيلس بندر تي اچي لنگر انداز ٿيو. ان جا سڙهه لاٿا ويا. لاڄُو سڀ سنوان ڪيا ويا. پوءِ ”ناٽري ڊئم“ کي ٻين جهازن جي وچ ۾ ڌڪي بيهاري ڇڏيائون. ان وقت سمنڊ ماٺو هو. ننڍيون ننڍيون لهرون هڪ ٻئي پٺيان ڪناري سان ٽڪر جي پاڻيءَ ۾ گَجِ جون ڦينگون اڏائي رهيون هيون. جهازن جي قطار لڳي پئي هئي. گهڻو ڪري سڀني ملڪن کان جهاز آيل هئا، جي هڪ ٻئي سان ڪلهو ڪلهي ۾ ملائي بيٺا هئا. هر هڪ جهاز جو قد بت، جڙت ۽ سينگار هڪ ٻئي کان مختلف هو، ۽ ساڳيءَ طرح هر هڪ جهاز جو عملو به لباس جي وضع قطع ۾ نرالو هو. ”ناٽري ڊئم“ کي اٽلي جي ۽ برطانيا جي جهازن جي وچ ۾ جڳهه ملي. اهي ٻئي پنهنجي نئين آيل مهمان کي جڳهه ڏيڻ لاءِ سري بيٺا.
جڏهن جهاز جي ڪپتان کي ڪسٽم آفيسرن کان نجات ملي، تڏهن هن جهاز جي سموري عملي کي ڇهن مهينن جي پگهار ڏئي موڪل ڏني ته شهر ۾ جتي جيئن وڻين تيئن رات گذارين.
تن ڏينهن ۾ بهار جي موسم جي شروعات هئي ۽ تارن ڀريءَ رات جي ڌيميءَ ڌيميءَ روشنائيءَ ۾ مٺڙي مٺڙي خشڪي سمايل هئي. مارسيلس جي رستن تي روشنائيءَ جو درياهه وهي رهيو هو، ۽ سندس بازارين ۾ چئني طرفن کان هر قسم جي خوشبودار طعامن جو هڳاءُ اچي رهيو هو، ۽ ان سان گڏ ماڻهن جي گفتگوءَ جي سريلي وڄت ڪنن ۾ ڀڻڪار ڪري رهي هئي. ٽرئفڪ جي سخت شور، گوڙ، خوشيءَ ۽ مسرت جون شوخيءَ ڀريون چهڪارون، موسم بهار کي ڀليڪار چئي رهيون هيون.
”ناٽري ڊئم“ جا خلاصي ڪناري جي دل آويز مسرتن کان پورن چئن مهينن کان محروم رهيا هئا. تنهن ڪري اڄ هو مارسيلس شهر ۾ گهمڻ نڪتا ته هنن جي قدمن ۾ ڄڻ ته هڪ قسم جو حجاب رقص ڪري رهيو هو، ۽ ائين جيئن ڪي ٻه چار ڳوٺاڻا پهريون دفعو ڪنهن وڏي شهر ۾ گهمڻ اچن ۽ شهر جي عجوبن سان مکاميل ٿي خود به هڪ عجوبو بڻجي پون، هو ڪجهه وقت ته دنيا ۽ مافيها کان بي خبر صرف بي مقصد چڪر هڻندا رهيا ۽ هر عمارت ۽ هر ماڻهوءَ کي چرين وانگر اکيون ڦاڙي ڏسندا رهيا، آخر ڪار چڱي خاصي رُل رُلان کان پوءِ هنن جي چئن مهينن جي بکئي نفس ۾ جنسي خواهش جو ڏنگ چڀيو. هنن جا قدم ڍرا ٿي ويا ۽ هڪ ٻئي ڏانهن وات ڦاڙي نهارڻ لڳا........۽ اکين ئي اکين ۾ سڀ ڪجهه طئه ٿي ويو.
اهڙن معاملن ۾ هو گهڻي عرصي کان پنهنجي ساٿي خلاصي ”ڊگلس“ کي پنهنجو پيشوا تسليم ڪري چڪا هئا. ڊگلس، چڱو خاصو پهلوان هو ۽ رلڻي ملڻي طبيعت جو مالڪ هو ۽ هميشه ڪپر تي تفريحن ۾ پنهنجن رفيقن جو امام هوندو هو. هن کي مناسب ۽ موزون تفريحي جايون ڳولڻ ۽ وقت تي اتان جان ڇڏائڻ جو خاصو آزمودو هو. اهڙن وقتن تي هو هميشه اهڙن جهيڙن جهٽن کان پرهيز ڪندو هو، جيڪي خلاصي هميشه هٿ وٺي ڪندا آهن. جيڪڏهن اتفاق سان ڪڏهن ڪا اهڙي ناخوشگوار صورت پيدا به ٿي پوندي هئي ته هو هميشه پنهنجو سينو سپر ڪندو هو، پر پنهنجن ساٿين جو وار به ونگو ٿيڻ ڪين ڏيندو هو.
خلاصين جي هيءَ ٽولي گهمندي ڦرندي هاڻ اهڙين غليظ گهٽين ۾ اچي نڪتي هئي، جن جي فرش تي به گناهن جا دغ لڳل هئا. گهٽين ۾ ٻنهي طرفن کان نهايت ننڍڙيون ڪوٺيون ٺهيل هيون، جن جي ڌنڌلين درين کان اهڙي ته بدبوءِ اچي رهي هئي جو ڄڻ ته اندر ڪو گوشت جو ڍير سڙي رهيو هجي.
ڊگلس جي اڳواڻيءَ هيٺ هو ڪجهه وقت نڪ کي هٿ ڏئي هلندا رهيا. آخر ڊگلس ڀر واري ڪنڊ وٽان ڦريو. خلاصين به هن جي پيروي ڪئي. هيءَ گهٽي اڳين گهٽين جي ڀيٽ ۾ وڌيڪ روشن ۽ صاف اجري هئي ۽ ان جي هر دروازي تي وڏا وڏا رنگين فانوس ٻري رهيا هئا. خلاصين جا چهرا ڳاڙها ٿي ويا ۽ سندس اکيون خوشيءَ جو ناچ نچڻ لڳيون ۽ هنن جا چپ سامونڊي گيتن جي ياد ۾ ڦڙڪڻ لڳا. هر هڪ گهر جي فانوس تي گهر جي نمبر پليٽ لڳل هئي ۽ هر هڪ گهر جي اندر دروازي جي پوئتان هڪ عورت چمڪندڙ لباس ۾ ملبوس هڪ سائيءَ چمنستاني ڪرسيءَ تي هار سينگار ڪيو ويٺي هئي. خلاصين کي ڏسي هي عورتون پنهنجن گهرن مان نڪري گهٽيءَ ۾ آيون ۽ هنن جو رستو روڪي هنن کي پاڻ ڏانهن راغب ڪرڻ لاءِ ناز نخرا ڪرڻ لڳيون. ڪڏهن ڪڏهن ڪنهن گهر جو دروازو اوچتو پئي کليو ۽ ڪائي گهاگهه رَنَ ڪنهن طوفان ۾ ويڙهيل ڏائڻ وانگر رڙيون واڪا ڪندي ٿي نڪتي - ”اچو- جوانو- اچو- “ ۽ ان سان گڏ ڪنهن نه ڪنهن خلاصيءَ مٿان سرڻ وارو لامارو هڻندي، پوريءَ طاقت سان ان کي پنهنجي نويڪلي ڪمري ڏانهن وٺي وڃڻ جي ڪوشش کي لڳي ٿي ويئي. پنهنجي شڪار کي ڦاسائڻ جي ڌن ۾ هوءَ هو بهو اهڙي ڪوريئڙي وانگر پئي نظر آئي جو پاڻ کان وڌيڪ طاقتور مک کي ڦاسائڻ جي بيسود ڪوشش ڪندو هجي. هن جي شڪار ”خلاصي“، مجبوريءَ جي حالت ۾، عجيب هيڻائيءَ سان هن جو خوب مقابلو پئي ڪيو ۽ سندس ساٿي هن جي اهڙي حالت ڏسي پئي کليا. اوچتو ڊگلس جي رڙ ٻڌڻ ۾ آئي، هن حاڪماڻي آواز ۾ پئي پڪاريو :”ترسو نه..........اتي نه ترسو........هليا اچو.........اسان کي اڳتي هلڻو آهي.“ ۽ سڀ خلاصي هن جي حڪم جي پوري تعميل ڪندا ڄؤرن کان پنهنجو پاڻ کي ڇڏائيندا، ڊگلس جي پوئتان ”آياسون“ چوندا وڃي رهيا هئا.
شڪست کاڌل طوائفون زخمي شينهن جيان غضب ناڪ ٿي نظر آيون ۽ ڄار ڇنائي ويل ”محبوبن“ کي بلند آواز فحش گارين جي تيرن جو نشانو بڻائي رهيون هيون.
خلاصي ان طرح هلندا رهيا، قدم قدم تي هنن جو مکا ميلو غريب ڪلارڪن، کٽل سوداگرن ۽ ڀٽڪندڙ فوجي سپاهين سان پئي ٿيو، جي پنهنجي سنگتياڻين سان ملي واپس ٿي رهيا هئا. هلندي هلندي خلاصي هڪ نئين گهٽيءَ ۾ گهڙيا، جنهن ۾ پهرين گهٽيءَ وانگر هر دروازي تي فانوس ٻري رهيو هو ۽ اهڙي ئي گهٽيل گهٽيل بانس اچي رهي هئي. ڊگلس آخر هڪ چڱي گهر وٽ بيهي رهيو ۽ پنهنجن ساٿين سميت ان اندر داخل ٿيو. خلاصي گهر جي وڏي ڪمري ۾ وڃي ويٺا ۽ منجهائن هر هڪ پنهنجي لاءِ هڪ هڪ عورت پسند ڪري ورتي هئي، جن کان هو هڪ لحظي لاءِ به جدا نه ٿي ٿيا.
هن ننگريءَ جي اها ئي ريت هئي !
هنن جي اڳيان ٽن ميزن کي هڪ ٻئي سان ملائي هڪ ٽيبل بڻائي وئي هئي، جنهن مٿان شراب جون صراحيون ۽ جام رکيا هئا. خلاصين خوب ڍؤ ڪري مارسيلس جي تند ۽ تيز مڌ جا جام مٿان جام چاڙهيا ۽ ٿڙڪندڙ ٽنگن سان عورتن کي بغلن ۾ سوگهو جهليندي گهر جي مٿينءَ ماڙ تي چڙهي ويا. ٿوري وقفي کان پوءِ هو وري هيٺ لهي آيا ۽ نئين طرح بدمست ٿي مٿين ماڙ تي هليا ويا. اهي مستيون انڌا انڌ چالو رهيون، ايستائين جو خلاصين جون ڇهن مهينن جون ڪمايل پگهارون صرف چئن ڪلاڪن ۾ فنا في الهوس ٿي ويون. جڏهن رات جا يارهن لڳا، تڏهن انهن مان ڪنهن کي به تن بدن جو هوش نه هو. تمام گهڻي شراب پيئڻ سبب هنن جون اکيون ڳاڙهيون ٿي ويون هيون، ۽ اهڙي بدمستيءَ جي عالم ۾ هنن جي زبان مان صفا بي معنيٰ ۽ فضول جملا نڪرڻ لڳا، سندن بي سري نڙيءَ مان فحش راڳ نڪرندا رهيا، ۽ گڏو گڏ ميز مٿان به زور سان مڪون هڻي رهيا هئا، شراب جي پيالن مٿان پيالا نڙيءَ اندر اوتي رهيا هئا. هو تعداد ۾ ڪل ڏهه هئا ۽ سڀني ۾ ڊگلس ئي هو جو پاڻ مٿان ڪجهه نه ڪجهه ضابطو رکيو پئي آيو. هن جي بغل ۾ هڪ قداور ۽ ڳاڙهن ڳلن واري حسينه ويٺي هئي. جنهن جي صرف اها ئي ڪوشش هئي ته هيءُ ڪڏهن ٿو مدهوش ٿئي. پيئڻ جي لاءِ جيتوڻيڪ ڊگلس کي به اوترو ئي شراب مليو هو، جيترو سندس ساٿين کي، تڏهن به هن پاڻ کي آپي مان نڪرڻ کان بچائي ورتو هو. شايد اهو ئي سبب هو جو ماحول جي ايڏي گوڙ گهمسان باوجود هن جي دماغ جي ڪوٺڙيءَ ۾ خيالن جو غبار مسلسل چڪر هڻي رهيو هو، ان حالت ۾ اوچتو هن جي دل ۾ ڄڻ ته نرمي ۽ همدردي، شفقت ۽ محبت جو سرچشمو ڦاٽي نڪتو ۽ دل ۾ خيال ڪيائين ته جيڪر ڪا شرافت جي ڳالهه سوچي هن شوخ ڇوڪريءَ اڳيان بيان ڪريان. مگر جيئن ئي هن ڪجهه سوچڻ چاهيو، تيئن ئي هن کي منڍيءَ مان مغز غائب ٿيندو نظر آيو ۽ ڪنهن گونگي انسان جيان سندس وات ڦاٽل ئي رهجي ويو.
”او هو ! “ هن آخري ٽهڪ اوڳاڇيندي چيو ۽ خواه مخواه ڪجهه نه ڪجهه چوڻ جي ڪوشش ڪندي چيائين، ” تڏهن ته...... تڏهن ته........ پر اهو ته ٻڌاءِ، تون هتي آئينءَ ڪڏهن؟“
”ڇهه مهينا کن ٿيا،“ ڇوڪريءَ جواب ڏنو.
ڊگلس پنهنجو ڪنڌ ڌوڻيو، ڄڻ ته ان حقيقت جي تائيد ڪري رهيو هو.
”توکي هت ڪا تڪليف ته ڪانهي؟“
ڇوڪريءَ ڪجهه سيڪنڊن لاءِ سوچيو ۽ پوءِ چوڻ لڳي: ”تڪليف ڇا ٿيندي، هاڻ ته مان عادي ٿي چڪي آهيان، سمجهين نه ٿو ته ماني ته آخر ڪمائي کائڻي آهي ! ايئن به مون کي هيءُ ڌنڌو ملازمت کان هزار درجا وڌيڪ بهتر ٿو نظر اچي. ملازمت ۾ به ساڳي ڳالهه آهي، جيڪا هت ! “
ڊگلس وري ساڳي انداز ۾ ڪنڌ ڌوڻيو ڄڻ ته ان ڳالهه کي به سندس تائيد جي ضرورت هئي.
”ڇا تون هنن ڪوٺين ۾ پيدا ٿي هئينءَ؟“
”اونهون.“
”تڏهن ڇا ڪنهن ٻئي هنڌان آئي آهين؟“
”هون.“
”ڪٿان؟“
هوءَ ٿورو وقت ترسي ڄڻ ته ڪجهه ياد ڪري رهي هئي، ۽ پوءِ چيائين :”مان ”پرپيگ“ جي رهواسڻ آهيان.
”او هو ! او هو !“ ڊگلس تڪڙو چيو ۽ يڪدم چپ ٿي ويو.
”توهان ته شايد خلاصي آهيو؟“ ڇوڪريءَ پڇيس.
”هائو اسين خلاصي آهيون.“
”پوءِ توهان وڏا وڏا سفر ڪيا هوندا؟“
”ها.......تمام ڊگها سفر ڪيا اٿئون، مون گهڻو ڪري سڀ ملڪ ڏٺا آهن.“
”ساري دنيا جي چؤڦير گهمي آيو آهين؟“
”بلڪل،“ ڊگلس چيو، ”۽ هڪ دفعو نه پر ٻه دفعا دنيا ڀر جو چڪر لڳايو اٿم.“
هوءَ ڪجهه وقت خاموش ٿي ويئي. ڊگلس به چپ رهيو. آخر ڇوڪريءَ چيو :
”منهنجي خيال موجب ته توهان گهڻن ئي قسمن جي جهازن وارن سان مليا هوندؤ ! “
”ڪيترن سان ئي.“
”هڪ جهاز آهي ’ناٽري ڊئم‘ جي نالي سان.ڇا ان جهاز جي ڪنهن ماڻهوءَ سان به تنهنجي ڪڏهن ملاقات ٿي؟“
ڊگلس پنهنجي جهاز جو نالو هن جي واتان ٻڌي وائڙو ٿي ويو، ۽ پوءِ ان کي هڪ مذاق سمجهندي چوڻ لڳو، ’ناٽري ڊئم‘ جي ماڻهن سان ته اجهو گذريل هفتي مليا هئا سون.“
”ڇا سچ ٿو چوين؟“
”بلڪ سچ.“
”ڏسُ متان وڌاءُ ڪندو هجين !“
”نه ڙي نه..........چوين ته خدا جو قسم کڻان ته ’ناٽري ڊئم‘ وارن سان گذريل هفتي مليو هوس.“
”چڱو ان جهاز تي ڪو ڊگلس نالي خلاصي به ڏٺو هيئي؟“
”ڊگلس نالي خلاصي !“ بي اختيار سندس زبان، اهو جملو اچاريو ۽ ان سان گڏو گڏ سندس ساري بدن ۾ ڄڻ ته بجليءَ جي لهر ڊوڙي ويئي. ’ڌڻي منهنجا هن ڇوڪريءَ کي منهنجي نالي جي خبر ڪيئن پيئي؟‘ هن سوچيو.
”ٻڌاءِ نه تون ڊگلس نالي خلاصيءَ کي سڃاڻين؟“ ڇوڪريءَ بيتاب ٿيندي، پنهنجو سوال ورجايو.
”تو بهه، تون هن کي ڪيئن سڃاڻين؟“ ڊگلس الٽو سوال ڪيو.
”نه نه مان ته هن کي ڪو نه سڃاڻان، البته هتان جي هڪ ٻي ڇوڪري اڪثر هن جو نالو کڻندي آهي.“ هن چيو.
”اها ڇوڪري ڪير آهي؟ ڇا هن ئي حال ۾ رهندي آهي؟“
” نه هت ته ڪو نه رهندي آهي.“
”تڏهن ڪٿي رهندي آهي؟“
”آخر اها ڪير آهي؟“
”بس هڪڙي ڇوڪري آهي........... بلڪل مون جهڙي.“
”ڊگلس سان هن جو ڪهڙو سٻنڌ آهي؟“
”مون کي ڪهڙي خبر؟ ٿي سگهي ٿو ته هو سندس شهر جو هجي !“
ڊگلس ۽ ڇوڪريءَ هڪ ٻئي جي اکين م ڏٺو.
”مان ان ڇوڪريءَ سان ملڻ ٿو چاهيان.“ ڊگلس چيو.
”ڇو؟“ ڇوڪريءَ پڇيو، ”ڇا توکي ان کي ڪجهه چوڻو آهي ! “
”مان هن کي ٻڌائڻ ٿو چاهيان ته....... ته...........“
”ڇا ٻڌائڻ ٿو چاهين تون هُن کي؟“
”ته مان.............ڊگلس سان مليو آهيان !“
”تون ڊگلس سان مليو آهين؟ ڇا هو زندهه آهي ! خوش ته هو؟“
”هائو، هو خيريت سان هو، پر تنهنجو ان ۾ ڪهڙو ڪم؟“
ڇوڪري چپ ٿي ويئي ڄڻ پنهنجي تخيل جا اٿلايل صفحا ورائي رهي هئي. وري ڪجهه آهستي چيائين، ” ڀلا ’ناٽري ڊئم‘ ڪيڏانهن وڃي رهيو هو؟“
”مارسيلس ڏانهن !“
”مارسيلس ڏانهن !“ ڇوڪريءَ رڙ ڪري چيو، ”ڇا اهو سچ آهي؟“
”بلڪل سچ.“
”۽ تون ڊگلس کي به سڃاڻيندو آهين؟“
”اهو ته پهريون ٻڌايو مانءِ.“
”چڱو ته ٻڌ...........ڊگلس کي چئجان ته تنهنجي ماءُ ۽ تنهنجو پيءُ مري ويا آهن، ۽ اهو به چئجانس ته تنهنجو ڀاءُ به ختم ٿي ويو آهي.......... چئجانس ته تنهنجي وڃڻ کان پوءِ شهر ۾ وبا اچي پکڙي، جنهن ۾ اهي ٽيئي ڄڻا هڪ مهيني اندر مري ويا.“
ڊگلس محسوس ڪيو ته ڄڻ ڪوئي سندس هانءُ چٻاڙي رهيو هو. ڪجهه وقت هو چپ چاپ ويٺو رهيو.هن ڪجهه چوڻ پئي چاهيو، پر سندس نڙيءَ ۾ ڄڻ ته ڪو ڳوڙهو اٽڪي پيو هو. هن جي زبان مان زور سان ڪجهه لفظ نڪتا.
”ڇا توکي يقين آهي ته ايئن ئي ٿيو آهي؟“
”هائو مون کي يقين آهي ته ايئن ئي ٿيو آهي.“
”اهي ڳالهيون توکي ڪنهن ٻڌايون؟“
جواب ۾ ڇوڪريءَ ٻئي ٻانهون ڊگلس جي ڪلهن تي رکيون ۽ هن جي اکين ۾ گهوريندي چوڻ لڳي :”قسم کڻ ته هي ڀيد ڪنهن کي به نه ٻڌائيندين ! “
”مان خدا جو قسم ٿو کڻان.“
”ته، ٻڌ، مان ڊگلس جي ڀيڻ آهيان !“
”ليوسي !“ ڊگلس کان رڙ نڪري ويئي.
ڇوڪريءَ هن جي اکين ۾ اکيون وڌيون ۽ هوريان هوريان سندس چپ چريا،
ايئن پئي معلوم ٿيو، ڄڻ هوءَ لفظن کي زبان کان ٻاهر ڪڍندي روڪي رهي هئي.
”ته تون ڊگلس آهين !“ ڇوڪريءَ جو آواز ائين ٻڌڻ ۾ آيو، ڄڻ تتل رک مٿان ڪو پاڻي هاري رهيو هو. ٻئي پٿر جا بت بڻجي ويا. ساري بدن ۾ صرف سندن اکيون زندهه پئي معلوم ٿيون، جي هڪ ٻئي ڏانهن گهوري رهيون هيون.
هن جي چوڌاري ٻيا خلاصي ۽ انهن جي بغلن ۾ ڀڪوڙيل جنسي اڃ اجهائڻ واريون صراحيون، گوڙ شور مچائي رهيون هيون، شرابي خلاصين جا بي سرا گيت ۽ فضول بڪ ۽ انهن جون وحشاني رڙيون ۽ رنڊين جون هسٽريا ڀريل چيخون ۽ ٽهڪ، اهي سڀ گوڙ گهمسان ۾ شامل هئا.
”اهو ........ٿيو.......ڪيئن؟“ ڊگلس رڪجي رڪجي اهڙي ته ڌيمي آواز ۾ چيو جو ليوسي به مشڪل سان اهي لفظ ٻڌي سگهي.
ليوسيءَ جون اکيون لڙڪن سان ڀرجي ويئون.
”بس هو مري ويا، سڀ......... سڀ مري ويا..........“ ليوسيءَ روئڻهارڪي آواز ۾ چيو.” تنهنجي گهر مان وڃڻ کان هڪ سال پوءِ امان، بابا، ۽ ڀائو ٽيئي هڪڙي ئي مهيني ۾ خدا کي پيارا ٿي ويا. ۽ مان پاپڻ هن ڀريءَ دنيا ۾ اڪيلي رهجي ويس......... ڪنهن رڻ ۾ اڪيلي وڻ وانگر.........ڊاڪٽرن، دوائن ۽ لڳاتار ڪفن دفن جي خرچن، مون کي هڻي پڄائي ڇڏيو ۽ مون انهن خرچن کي پوري ڪرڻ لاءِ گهر جي هر هڪ شئي وڪڻي ڇڏي،ان حد تائين جو مون وٽ صرف تن ڍڪڻ جا ڪپڙا مس وڃي بچيا،......... پوءِ مونشير وٽ نوڪري ڪيم. اهو ئي اسان جي پاڙي وارو مونشير........ ان وقت منهنجي عمر صرف پندرهن سال هئي.........۽ ”مونشير“ مون کي هر لحاظ کان تباهه ۽ برباد ڪري ڇڏيو. ان کان پوءِ هڪڙي گهر ۾ آيا بڻجي رهيس، مگر ات به منهنجو اهو ئي حشر ٿيو. گهر جي مالڪ ڪافي عرصي تائين مون کي هڪ ڌار گهر وٺي ڏيئي سريت بڻائي رکيو. پر آخر ڪيستائين؟ جلد ئي هن به مون کي ڇڏي ڏنو. ۽ آخر نوبت اها ٿي جو ڪيترا ويلا بک تي ڪڍڻا پوندا هئم. پوءِ سوچيم ته جڏهن جت ڪٿ حالت اهائي ٿيندم، پوءِ ڇو نه پاڻ ئي قبول ڪريان ! تنهن ڪري هيڏانهن هلي آيس ۽ هاڻي.........هاڻي..........“ ليوسيءَ جي زبان اٽڪي بيهي رهي ۽ گهٽيل گهٽيل آواز ۾ روئڻ لڳي. چڱيءَ دير تائين ته سندس ڳلن تان ڳوڙهن جون ٻه ڀرپور نديون روان رهيون هيون ۽ هن جي آواز ٿڌن ساهن ۽ سڏڪن سان ڀريل هو.
”مون سمجهو هو ته تون به مري چڪو آهين !“ ليوسيءَ هڪ وڏو سڏڪو ڀريندي، هڪ زخمي آواز م ڀڻڪيو، ”اهڙيءَ حالت ۾ تون ئي ٻڌاءِ، مان ڇا پئي ڪري سگهيس؟“
”پر تون مون کي شروعات ۾ ئي ڇو نه سڃاتو؟“ ڊگلس ڪنهن مريض وانگر ڌيمي آواز ۾ چيو .
”نه ڄاڻان، مون ڪمبخت توکي ڇو نه سڃاتو؟“ هن تيئن زور سان روئندي چيو. ”ڇا ڪريان ! جڏهن تون گهر کان نڪتو هئين ته هاڻ کان مختلف هئين ۽ تو به ته مون کي ڪو نه سڃاتو؟“
ڊگلس کي ايئن محسوس ٿيو ته ڪو ئي سندس دل کي مضبوط چنبي ۾ زور سان نپوڙي رهيو آهي. هو اندر ئي اندر ۾ ڪنهن اندروني تڪليف کان ڪنجهڻ لڳو ۽ سندس دل ۾ بي اختيار روئڻ جي خواهش اڀري، ان معصوم ٻالڪ جيان جنهن کي سندس ڪوئي ساٿي ننڊ ۾ ماري ڀڄي ويو هجي.
هو اٿيو ۽ ڇوڪريءَ جو نازڪ منهن پنهنجن کهرن هٿن ۾ جهلي لڳا تار سندس چهري ۾ ڏسڻ لڳو.
آهستي آهستي هو ان پڪي ۽ پختي چهري ۾ ننڍپڻ ۽ ٻالڪ پڻ جا معصوم ۽ مسرور مهانڊا سڃاڻندو ويو.جن کي هو سمنڊ جي ڊگهي سفر تي اسهڻ کان اڳ گهر ۾ ڇڏي ويو هو.
”ها، تون ليوسي آهين...... منهنجي ڀيڻ !“ آخر هن چيو ۽ يڪدم بي شمار سڏڪا........هڪ مضبوط ماڻهوءَ جا نادر سڏڪا........ڪنهن خراب بدحال شرابيءَ جا سڏڪا......ڊگلس جي سيني ۾ اڀريا......ليوسيءَ جو چهرو هن ڇڏي ڏنو ۽ ڀرسان رکيل ميز تي هڪ زور دار مڪ هنيائين ۽ هڪ حيواني آواز ۾ دانهون ڪري روئڻ لڳو. هن جي مضبوط مڪ جي شديد ضرب سبب ميز تي رکيل بلوري گلاس اچي فرش تي ڪريا ۽ انهيءَ دم ٽڪر ٽڪر ٿي پکڙجي ويا. هوڏانهن سندس سڀ ساٿي ۽ انهن جون ساٿياڻيون ڊپ ۾ ڀرجي هن ڏانهن ڏسڻ لڳيون.
”ڏسو ته ڪيئن نه رعب ڄمائي رهيو آهي !“ هڪ خلاصيءَ کلندي چيو.
”بند ڪر بڪ !“ ٻئي پريان چيو.
”اڙي ڊگلس ڇوٿو رڙين، استاد؟“ ٽئين هن جي ويجهو ايندي ۽ سندس پلوَ کي ڇڪيندي چيو.
”هل نه وري مٿان ٿي اچون !“
ڊگلس يڪدم روئڻ بند ڪيو ۽ ساهه گهٽي، پنهنجي سڀني ساٿين مٿان نظر اڇلائي. سڀ نشي ۾ چور هئا. هن جي ڀرسان ئي هڪ خلاصي هڪ ريشمي لباس ۾ ملبوس مرڪندڙ ڇوڪريءَ کي بغل ۾ جهليون پيو هو.
ريشم ۽ سلڪ جي لباس ۾ ملبوس رن، ڊگلس کي هڪ تازي زخم مثل نظر آئي، جنهن مٿان گلابي رنگ جا تهه ڄمائي حسين بڻايو ويو هجي. هو پنهنجي جڳهه تان اٿيو، ڄڻ ته ڪنهن لڙائيءَ ۾ ٽپو ڏئي رهيو هو. هن هڪ وحشاني عزم سان پنهنجي ڀرپور طاقت جي زور تي رنڊيءَ کي پنهنجي ساٿي خلاصيءَ جي هنج مان جدا ڪيو ۽ هڪ شينهن وانگي گجگوڙ ڪري چوڻ لڳو :
”ڇڏ، ڇڏ هن کي ! ڏسين نٿو، هيءَ تنهنجي ڀيڻ آهي !....... توهان مان هر هڪ جي بغل ۾ اوهان جي ڀيڻ ويٺل آهي!.......هيڏي ڏسو، هيءَ آهي منهنجي ڀيڻ..........ليوسي ! ها..... ها.......ها.........“ ۽ هو سڏڪا ڀري روئڻ لڳو، اهڙي طرح ڄڻڪ هو ٽهڪ ڏئي رهيو هجي. ان کان پوءِ پنهنجون ٻئي ٻانهون هوا ۾ ڦهلائيندو، هو ٿڙندڙ قدمن سان اڳتي وڌيو ۽ فرش مٿان ڪري پيو. بيقراريءَ جي حالت ۾ هو پنهنجون ٻئي ٻانهون ۽ ٽنگون فرش مٿان ائين هڻي رهيو هو، جيئن اڌ ڪُٺلُ ڪڪڙ ڦٿڪندو آهي.
هن جا سڀ ساٿي پنهنجي پنهنجي جڳهه تي حيران ۽ پريشان بيٺا رهيا.
”هلو ته هن کي ڪنهن بستري تي آرامي ڪريون.“ هن جي هڪ ساٿيءَ چيو.
سڀني گڏجي هن کي کنيو ۽ هن کي گهليندا، ڏاڪڻ جي رستي مٿينءَ ماڙ تي کڻي ويا، جتي هن کي هڪ بستري تي سمهاريائون.
ليوسيءَ جي ڪمري ۾ ليوسيءَ جي بستري تي !.

[b] گاءِ ڊي موپاسان فرينچ ٻوليءَ جو ناول نويس جيڪو پنهنجن مختصر افسانن لکڻ ڪري وڌيڪ مشهور آهي. هو 1850ع ۾ ڄائو ۽ 1893ع ۾ گذاري ويو.
[/b]
[b](سماهي ’مهراڻ‘ جي ٿورن سان.)
[/b]