مڃو ڪين ٿا پر پڪا ٿي ويا ھو.
اچڻ ۽ وڃڻ کان جھڪا ٿي ويا ھو.
مڙئي بس کلو ٿا، مڙئي بس ملو ٿا،
سچي جي پڇو ٿا، رکا ٿي ويا ھو.
کلياسين، رناسين، نه ماڻا نه منٿون،
ملڻ کان اڳي ئي جدا ٿي ويا ھو.
اسـان جي محبت ۾ اهڙو به ڇا هي!
ويا رنگ مٽجي، ڦڪا ٿي ويا ھو.
خطا بس اسان جي اکين کان ئي ٿي آ،
غصي ۾ اچي ڇو اڀا ٿي ويا ھو.
گھليو واءُ ‘‘مھراڻ’’ ڪھڙو اوھان تي،
اوهان هئو ته ساوا، سڪا ٿي ويا ھو.