منهنجي من کي پچاءِ ڪنڀر.
ڀورَ ٿيڻ کان بچاءِ ڪنڀر.
ڳوهي مٽي عمر سڄي تو،
رنگ نئون ڪو رچاءِ ڪنڀر.
ڦوڪي سگهين ٿو پساه ان ۾؟
رانديڪڙو مَنُ، نچاءِ ڪنڀر.
ڪاريگري هي ڪمال تنهنجي،
پيو مٽيءَ کي سجاءِ ڪنڀر.
تنهنجي هٿ ۾ آ ‘‘مهراڻ’’،
جيئڻ وڻئي تيئن واهاءِ ڪنڀر.
شاعري
اوهان ڇا پيار مان ڄاڻو
مهراڻ ڌامراهو جي شاعريءَ ۾ سادگي، سچائي ۽ زميني صحيفن جا اهڃاڻ جابجا جهلڪندي نظر اچن ٿا، سندس شاعريءَ ۾ انفراديت جا رنگ ان ڪري به نمايان محسوس ٿيندا جو مهراڻ لفاظيءَ جي پاڇي کان پرڀرو ٿي پنهنجو رستو جوڙي بغير هام جي مسلسل لکندو رهي ٿو. ”اوهان ڇا پيار مان ڄاڻو“ مهراڻ جي انهن خوابن جو مجموعو آهي جيڪي خواب ڌرتيءَ ۽ سرتيءَ جي عشق مهراڻ کي ڏيکاريا آهن.
- 4.5/5.0
- 2974
- 897
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- مهراڻ ڌامراهو
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- ڪتاب نمبر 69
- ارپنا
- سنڌسلامت پاران
- اداري پاران
- مهاڳ
- مهراڻ، هڪ سٻاجهڙو شاعر
- پنهنجي پاران
- غزل
- اوھان ڇا پيار مان ڄاڻو، اوھان لاءِ پيار بي معنيٰ!
- مون ۾ به آ، جدا به آ.
- ڏاند گاڏيون، مٽيءَ جا رانديڪا
- ھــڪڙا ماري کلندا ماڻهو.
- رات جو ھنڌ ۾، ياد تنھنجي پرين.
- مان ئي چيو هو ٺاهه مونکي
- اسان جي پيار جا قصا اڻپورا اڌورا ها.
- ڇو مٽيل آ مٺا، تون لڳين ئي نه ٿو،
- اوھــــان جو وڇــوڙو، وڏو حادثو.
- ڌنڌلو هـر مـنـظر آ.
- دل جي ڌڙڪڻ جو، ڪو ته سبب ھــوندو.
- سپنا اکين ۾ ڪنھنجا اچن ٿا.
- ڇڻڪار ڪيـا، ٿم آءُ راڻا.
- جـڏھن من ھي ڪنھن کي به چاھڻ گُھري ٿو.
- جنھن سان منھنجو وير آ.
- جاڳ کٽي آ، ننڊ اچي ٿِي.
- ٽور تنھنجي پرين ٿي وڻي واھه تي.
- توسـان ھـجي ڪا رات ڪٿي.
- جئين ساهه جي لئه هوا لازمي آ.
- ڀلي وڃو، رلايـو نه.
- ڀرجي آيـو نيڻين پـاڻي.
- جي بيٺا ھُياسـين ته ميلا ھياسين.
- سڄي زندگي جيئن مـرضيءَ جيـئو.
- مڃو ڪين ٿا پر پڪا ٿي ويا ھو.
- ڪيڏو به ڪنھن کي چاھيون اسان.
- رازق، رب، رحمان پرتو.
- ائين زنــدگيءَ مان هو نڪري وئـي آ.
- زندگيءَ کي گيت سمجھي گنگناءِ.
- شھر نـنڊ پـيو آ، بحر ننڊ پـيو آ.
- فقير آ، طبيعتن.
- ڪن ۾ والي ، پينگهه لــڏي ٿي.
- گم ٿي ويو ھان گھر ۾ ھوندي.
- سڳنڌون هوا ۾ ڀريندي رھي ھوءَ.
- ‘‘مھراڻ’’ جي طبيعت، سمجھي نه ڪو سگھيو آ.
- ھـر رنگ ۾ جيـئو ته مان مڃان مڃان مڃان.
- تنهنجي پاسي ڀيرا ڇا جا!
- اوهان کان او جانان جو وڇڙي وياسين.
- دوست هيو پر دشمن جھڙو.
- وکريل ماڻھو ڳولي ڇا ڇا؟
- ھير گھلي ته سڪون ملي پيو.
- وري شام ورندي، وري باک ڦٽندي.
- ٻـاھر عـاليشان ھُيو ھُو.
- ٻول ته تنـھنجي ذات خبر پئي.
- پن ڇڻن ۽ لـڙڪ ڪرن ٿا.
- تنھنجي جڏهن ڀي پار ۾ آھيان.
- توکي روزو، نـماز جي آهي.
- ڪڏھن تـو ۾ ‘‘مھراڻ’’ تبديلي ايندي.
- جيڪو آھي تنھنجو آھـي.
- ڪڪر ڀي ڪري ڇــــانو گذري ويو.
- ڪوئي وٺي مان دل ٿو کپايان.
- ڪـي ڪـي ماڻھو ويندي ويندي ڌوڙ اڏائي ويندا ھنِ.
- پائي جــهاتيون لــڪي ويون.
- اوهان سان ملياسين وڌيا حوصلا.
- هرڪــو هن تي فدا هيو.
- اڃــان ياد آهـــن تباهيءَ جا منظر.
- مُلهه مـنهنجو ڪٿي نه هو؟
- درد جــي ســٽ، سهي نه سگهنداسي.
- ڪيڏو ڪوئي ھيکل ھيکل.
- منهنجي من کي پچاءِ ڪنڀر.
- ھاڻـي ڪنھن سان نه واسطو آھي.
- يـاد هن جي وڏي وندر آھـي.
- ھر خوشي وينـــدي ڏسي، زندگي روئندي رھي.
- ويـــٺي ويــٺي وڃائجي ٿا وڃون.
- ٿورو چپ ڪر خيال سوچيندا.
- دل جي دروازي تي آهي دسـتڪ اڃان.
- مڙِي آيو آ جهڙ نيڻين لڳي ٿو مينهن وسڻو آ.
- جڏهن تنهنجي يادن ۾ پاتي مون جهاتي.
- مٽيءَ کي مٽيءَ سان گڏيندو هـــجان.
- ائيـــن اڄ ڏسين ٿو رليا ڄڻ نه آهيون.
- بــي قراري وڌي رهي آهي.
- اسان ۽ اوهان ۾، وٿيون ڪيتريون هن.
- هيڏي هــن دل پــار او سائين.
- جنهن کي آهي سو ٿو ڳاهي.
- حياتيءَ ۾ بڻجي ڪوئي ڀرجــهلو.
- مينهن وسن، مــــال چرن ، سنڌ سـڄي ۾.
- تنها تنها ڇاهي مــاڻهو؟
- باهه جـو هي مچ ڇـــاهي؟
- موٽي ڀل جوُ هلڻو ناهي،
- تمـــاشي تي تاڙي نه ٿي.
- شھر نـنڊ پـيو آ، بحر ننڊ پـيو آ.
- چـــئبو منـــهن تــــي ســـچ ســٿي.
- ماڻهن جو محلاتون ملڪيت.
- درد ڏيـــــو ڀــــل لاهــــي پاهــــي.
- مــٿي اڀ ڪـــڪرن ۾ روئــي ڏنــو آ.
- خـــواهشــون دل ۾ ويهاري.
- وياسين ته پنهنجا نه هوندا نشانا،
- سونهن جا پاڻ يار ٿي وياسين.
- هـــوائن ۾ خوشبوءِ گهولي وڃو.
- اسان ۽ اوھان ۾ وڏو فرق آھي.
- اوھان کي ڏسڻ سان اکيون بند ٿي ويون.
- جڏهن ڀي جتي ڀي چاهيوسي اسان
- جنهن وٽ سڪ جو سٽ ناهي
- خودڪشيءَ جو خيال آيو آ
- ڪـنهن کي ايڏو ياد نه ڪر.
- وايون
- چنڊ اچي ڀل جھول ڪري ،
- تون ته نه ٿي اوپرو،
- توسان منھنجي ملڻ جو،
- مٺي سڀ مٺيون،
- روشنين جي پٺيان،
- اونداھين راتين کان،
- زندگيءَ کان سٺي،
- سپنن ۾ ھا تو سان پرچي.
- سکڻو اجرڪُ نه چـهءُ،
- مونکي ايندي ڏسي
ڀورَ ٿيڻ کان بچاءِ ڪنڀر.
ڳوهي مٽي عمر سڄي تو،
رنگ نئون ڪو رچاءِ ڪنڀر.
ڦوڪي سگهين ٿو پساه ان ۾؟
رانديڪڙو مَنُ، نچاءِ ڪنڀر.
ڪاريگري هي ڪمال تنهنجي،
پيو مٽيءَ کي سجاءِ ڪنڀر.
تنهنجي هٿ ۾ آ ‘‘مهراڻ’’،
جيئڻ وڻئي تيئن واهاءِ ڪنڀر.