سونهن جا پاڻ يار ٿي وياسين.
لوڪ تي ڄڻ ته بار ٿي وياسين.
آيو منهنجي اندر لهي ويٺو،
زرخريدي نثار ٿي وياسين.
هڪڙو پل ڌار ڄڻ قيامت هئي،
هن جي ٻانهن جا هار ٿي وياسين.
ڪيڏو هن کي وري وري پيتو،
سرت ناهي خمار ٿي ويا سين.
هاءِ ‘‘مهراڻ’’ کي خبر ناهي،
ڪيئن اسان اشڪبار ٿي وياسين.