دل جي دروازي تي آهي دسـتڪ اڃان.
ڪو پڇي ٿو پرين مان، اچان يا وڃان.
يا ٿي خــوشبو هوا ۾ مان اڏري وڃـــان،
يا خـزان بڻجي هاڻي مان پن پن ڇڻان.
مـونجـهه آهـي اندر ســوچ کي لوچ آ،
تـون مـٽيو آن ته مان هاڻي مــٽجي پوان.
آءُ هيڪر اڱڻ تـي تون ‘مهـــراڻ’ جي،
مست منظر نچن، مان به جهومي نچان.