ڪڪر ڀي ڪري ڇــــانو گذري ويو.
وســــڻ تـي ھـيو ھــُو ته وکري ويو.
اسان به اڏيـو دل تي آکيـرو هو،
پـکي هو پرين پر سو اڏري ويو.
ڀلا ڪيئن روئي ها محفل ۾ هو؟
اکين ۾ جـھلي لڙڪ نڪري ويو.
نه ڄاڻ ڪاڏي ويو گم ٿي،
هيو ٻارُ مڪتب لاءِ سنبري ويو.
عجب آ ادا هيءَ ڀي ‘‘مهراڻ’’ جي،
وٺي نانءُ چوي ٿو ته وســـري ويو.