قسط 3
هو سج اڀرندي واري منظر کي ڏسي سوچڻ لڳو ته مدرسي ۾ شايد مونکي خدا نه ملي ها.
هاڻ هو جڏهن به چاهي سفر لاء ڪو به نئون گَسُ وٺي ٿي سگھيو. ڪيترا ئي ڀيرا ان علائقي جي سفر ڪرڻ جي باوجود هو اڳ ڪڏهن به ان ڊَٺلَ گرجا۾ نه آيو هو. دنيا تمام وڏي ۽ اڻکٽ آهي؛ بس هيڪر پنهنجي رڍن کي پنهنجي صحيح گَسَ تي آڻڻ کانپوء هو ڪيتريون ئي نيون ۽ دلچسپ شيون ڏسي سگھيو ٿي. مونجھارو بس اهو هو ته رڍن کي اهو احساس ئي ناهي ته هو روز نئين رستي تي هلي رهيون آهن. ۽ کين نون ميدانن ۽ موسمن جي تبديل ٿيڻ جو به احساس ناهي. کين ڪنهن شيء جي خبر آهي ته بس اهو آهي ڀوڄن.
“اسين انسان به شايد انهن وانگر ئي آهيون، ۽ آءٌ پڻ،” نِينگَرُ سوچن ۾ مُستَغرق ٿي ويو. “جڏهن کان آءٌ واپاريء جي ڌيء سان مليو آهيان، تڏهن کان ڪنهن ٻي عورت جو سوچيو ئي ناهي.” سج جي بيهڪَ ڏسندي هن ڪاٿو لڳايو ته هو طريفا ٻنپهرن تائين پهچي ويندو. جتي کيس پهنجو ڪتاب هڪ ٿلهي ڪتاب جي عيوض مٽائڻو هو، مَڌُ جي گُگھي ڀرڻي هئي ۽ حجامت ڪرائڻي هئي. نِينگِرِيءَ سان ملاقات لاء کيس تيار ٿيڻو هو، کيس اهو اُلڪو هو ته متان به منهنجي ڌڻ کان وڏي ڌڻ وارو ڪو ٻيو ريڍار کانئس اڳ ئي اتي پهچي واپاريء کان سندس نِينگِرِيءَ جو هٿ نه گھري وٺي.
“ٿي سگھي ٿو ته اهو خواب سچو ٿئي ۽ زندگي خوشگوار ٿي پوي.” هن ٻيهر سج جي بيهڪ ڏسي وقت جو اندازو لڳايو ۽ پنهنجي رفتار تيز ڪئي. اُمالَڪُ کيس ياد آيو ته طريفا ۾ هڪ ٻُڍڙِي به آهي جيڪا خوابن جي تعبير ٻڌائيندي آهي.