ڏاهو ٻار
هڪ ڀيري مُريد جي ماءُ بيمار ٿي پيئي ۽ مُند به سياري جي هُئي. هڪ رات بيماريءَ جي حالت ۾ مُريد کي ماءُ سڏ ڪري چيو:“ پُٽ! پاڻيءَ ڍُڪ ته ڏي.” مُريد جڏهن پاڻي کڻي آيو ته ايتري ۾ ماڻس کي ننڊ جو جهُوٽو وٺي ويو. مُريد دل ۾ خيال ڪيو ته، امڙ کي ننڊ مان ڪيئن جاڳايان؟ سو پاڻيءَ جو گلاس هٿ ۾ جهلي انتظار ڪرڻ بيهي رهيو. ڪافي دير کان پوءِ ماڻس سُجاڳ ٿي ته ڏٺائين ته، مُريد پاڻي کنيون بيٺو آهي. هوءَ ڏاڍي خوش ٿي ۽ پاڻي پي ڌڻيءَ جي درگاهه ۾ هٿ کڻي دُعا ڪري چيائين ته: “سَدورا پُٽڙا! تون مُنهنجي ڪاڻ هيڏي سيءَ ۾ بيٺو آهين. رب پاڪ تو کي وڏي عُمر عطا ڪري ۽ هميشه پنهنجي مقصد ۾ ڪامياب ڪري. شال تو کي ڪو ڪوسو واءُ نه لڳي. ڌڻي ڪندو سَرؤن سَر هُوندين.”
مُريد کي جيڪا جيجل ماءُ دُعا ڪئي هُئي سا نيٺ پروَر پاڪ پُوري ڪئي ۽ مُريد پنهنجي محنت سان ڪاميابي ماڻي. وڏو ٿي هڪ قابل طبيب بڻجي ويو ۽ هاڻي ننڍو وڏو کيس ڊاڪٽر مُريد صاحب سڏيندو آهي.
ٻارؤ! اوهان ڏٺو ته امڙ ڪيڏي نه عظيم هستي آهي، جو اُن جي ٿورڙي خدمت عرش تي رَسائي ٿي ڇڏي. سو ٻارؤ! توهان به پنهنجي ماءُ پيءُ ۽ وڏڙن جو چيو مڃي ۽ مُريد وانگر محنت ڪري پنهنجو مقصد ماڻيو. هُونءَ به سُٺا ٻار هميشه وڏن جو چيو وٺندا آهن.
****