امڙ
سندس پيءُ قاسم مجيب کي چيو:“جيءُ پُٽ!.”
“بابا! امان ڪٿي آھي؟” مجيب پڇيو.
“پُٽ تنھنجي ماءُ شاديءَ ۾ گھُمڻ وئي آھي ۽ اچي ويندي.” قاسم چيو.
“پر امان کي ته ٻه ھفتا ٿي ويا آھن. اڃا ڇو نه آئي آھي؟” مجيب چيو.
قاسم وراڻيو: “مجيب پُٽ اچي ويندي.”
مجيب پنھنجيءَ ماءُ سان نه ملڻ سبب بيمار ٿي پيو. قاسم پنھنجي پُٽ جو طبيبن کان تمام گھڻو علاج ڪرايو، پر وري به مجيب جي طبيعت ٺيڪ ڪانه ٿي.
ھڪ ڏينھن قاسم مجيب کي ٻُڌايو ته:“پُٽ تنھنجيءَ ماءُ کي وڏيري شڪار ڪندي گولي ھڻي ڇڏي، جيڪا ان وقت کوهه تي پاڻي ڀري رھي ھُئي ۽ اھڙيءَ طرح تنھنجي ماءُ مولا کي پياري ٿي چُڪي آھي. ”
مجيب اھي لفظ ٻُڌي صدمون نه سھي سگھيو ۽ مري ويو. قاسم پنھنجي گھر واريءَ ۽ ٻچڙي جي جُدائي نه سھي سگھيو ۽ دماغي توازن وِڃائي ويٺو.
****
(پندرھنوار عبرت ميگزين حيدرآباد،هفتيوار ٻارن جو صفحو، 15 ڊسمبر 1989ع)