هڪ ڏينهن جي ڳالهه
ڪُوماڻل ۽ سُڪن چپڙن سان چوَڻ لڳو: “اسان وري ڪي ڊڄڻا آهيون ڇا؟ مان ته چاچي بچل وارن ڏانهن لولو وٺڻ روز هن کان به دير ويندو آهيان. اڄ ته ساجهر آهي. بابو مري ويو آهي. مان پاڙي وارن کان ٽُڪر پني ايندو آهيان، جيڪو سڀ کائيندا آهيون.” ائين چئي اڳتي روانو ٿي ويو.
اسان اُتي ئي بيٺا هُئاسين ته، وري اُهو ساڳيو ئي ننڍڙو ٻارڙو سيءَ ۾ ڏَڪندو ٿَڙڪندو اچي رهيو هو. هوڏانهن هڪ موالي به نشن ۾ اَلهوٽ لڳو پئي آيو. مواليءَ جي ٻارڙي تي ته نظر نه پئي ۽ ٻارڙي کي مواليءَ جو پاسو لڳو ته ٻار ڪِري پيو ۽ سندس پنيل مانيءَ ڳڀا ۽ ٻوڙ ڌُڌڙ ۾ ڪِري هڪ ٿي ويو. ٻارڙو روئڻ لڳو پر مواليءَ کي ڪا ڪَل ئي ڪانه پئي ۽ هُو لامارا ڏيندو ويندو رهيو. ٻار جي روئڻ تي مان ان ڏانهن وڌيس. مون کي سُڏڪندي ٻار چوَڻ لڳو هاڻي ته، مون کي امان به ماريندي ۽ سڄي رات بُک تي به سُمهنداسين. تون لولو ڏيندين ني؟ اڄ نه ته......... ها ڀايَڙا! مون دلداري ڏيندي کيس چيو.
پوءِ اُن کي ماني کارائيمانس ۽ گهر لاءِ به وٺي ڏنيمانس ۽ پنهنجي ننڍي ڀاءُ جا ڪپڙا ۽ جرسي پهرائي، اجرڪ جي ٻوڪي ٻَڌي کيس گهر ڇڏي آيس ۽ هاڻي اُن کي روز گهر پڙهائڻ به ويندو آهيان.
****
(اٺون درجو، 1986ع)