قدرت!
بهار آيو
بهاري سمو ڏس اچي آ ويو
سڀن ۾ نئون روح آهي پيو.
پکي شاد پسجن پيا پاڻ ۾
ٿيو راڳ جاري آ بُستان ۾
اچن ۽ وڃن پيا ڪڏن ٺينگ ڏين
مٿي هيٺ هر هر پيا سڀ نچن!
پَرن ۾ ڀري آب ڀيٽا ڏين
اٽل راز جو پيا ٿا اظهار ڪن!
(2)
قدرت جا ساز!
مٺو ساز قدرت لبن تي ڌري
مڌر راڳه ڳائي پئي ٿي ڦري!
کلي پوش مکڙين جا ان کان پيا
گلن سُر ٻڌڻ لي مٿي نيڻ ڪيا!
وڻن مان ڌڪي ٻور ٻاهر ٿيو
سلي پاڻ کي سبز ظاهر ڪيو
سڪل پن ڇڻي پڻ اچي پَٽِ پيا
نوان پور تنهن دم ئي پرگهٽ ٿيا!
(3)
پورهيا ساب پيا!
ڪڏهين هير هت پيئي هوريان لڳي
ڪنهن نهر ۾ ٻوڙ ٻوڙان لڳي!
مٿان جام بارش پئي پڻ ٽمي
سندر سبز ساوڪ ٿي جت ڪٿ ڄمي
مٿان مينگهه مان سج ٿو پائي لئا
ٻِرن مان ڦٽي جيت نروار ٿيا
هتي هيٺ ساوڪ مٿي آب آ
سڀن جو پيو پورهيو اڄ ساب آ!
(4)
گلن جي اُٿل!
گلن ۾ اچي ٻوڙ ٻوڙان پئي
نڪا دم پٽڻ جي ئي ساعت رهي!
سڄي رات لهرن ۾ لڙهندو رهيس
پئي ڪل نه ٿي ڪا ته ڪٿڙي سُيس!
صبحه جو اچي سَم ۾ جو اک پٽيان
هِتي هُت رهيل ڪي پيو گل پسان
وڻن، ماٿرين ۾ ڪي اٽڪي پيا
ڪي ڪن جي گلي سينڌ ۾ پڻ هئا!
(5)
وري اچن!
اچن کوه تي ٿيون کڻي سڀ دلا
ملي سڪ منجهان گيت ڳائن ڀلا!
دلو هڪ وڄائي ٻه پهريانءِ ڳائن
سڀئي پوءِ گڏجي سندن سر وٺائن!
منجهائن رسيءَ سان ڪا پاڻي ڇڪي
وري هڪ وٺي سو گهڙن ۾ وجهي
جڏهن سڀ گهڙا ائين ڀري ٿيون چڪن
ڇڏي پُور سي شل وري ”ور“ اچن!
(6)
حق کي رسن!
ٻه نديون اچي هت ٿيون ميلاپ ڪن
مٺو سوز سڪ جو ٿيون آلاپ ڪن!
وڇڙي ڪڏهن کان ڦڙا جي ويا
وٺي گود ۾ هڪ ٻئي خوش ٿيا.
اجلتا جون آنسون اچي هت مليون
سنواٽو وٺي راه پِرَ ڏي هليون
اجهو شل وڃي پنهنجي حق کي رسن
حياتيءَ ڪشمڪش جي راحت پسن!
(7)
گل ۽ ڪنڊا
جهنگل ۾ ٿيو رات هو غلغلو
سڄِي رات هڪ هنڌ جو هو حوسلو
اَسُر جو وٺي راه راهي ٿيس
جهنگل جو ڏسي حال کِل ۾ پيس
هئي جنگه گلن ۽ ڪنڊن جي جڳي
گلن کي هئي دشمن تڙڻ جي لڳي!
چيم ”يار ڇو پيا اجايو ڦٽو
سکن ۽ دکن جو دنيا چهچٽو!“
(8)
پهاڙن مٿي!
پهاڙن مٿي سانت ساري هئي
ڪشش روح لي تت نياري هئي
لطف پئي لٽيم آبشارن منجهان
هئو سج به نزديڪ منهنجي مٿان!
پلڪ ۾ ٿي گذريا ورهيه موج ۾
مگر دور توکي ڏٺم روڄ ۾
سندءِ سور پڻ آءُ سگهيس نا سهي
سڏڻ لاءِ تو وٽ پوءِ آيس لهي!