رڻ تي فتح!
منجهائي ڇڏي مرد پيئي رڃ ڪئي!
اتان هڪ مسافر جو آوراه ٿيو.
پريشان ٿي ٿو پڪارڻ لڳي
صدائن کان رڻ جنهن جي گونجي اٿي!
خيابان آخر چڙهي ٿو نظر
عجيبن سندو آه جت ٿيو گذر
وڃن کيس ٿا جهوپڙيءَ ۾ وٺي
ٿڌي تنهن ليءِ آڻن لسيءَ جي وٽي
مکڻ روٽ کائي پري آ هٽي
ٻڍيون گيت حب جا ٿيون ڳائن ملي،
پسي نيٺ منزل جي بالم ٿئي
تڏهن ڪيئن تنگ هي ٿو عالم ٿئي؟
ميلاپ ڪنهن لي؟
سندم لي جڏهن تنهنجو فرمان ٿيو
دنيا مون لي موجود سامان ڪيو،
جڏهن نار سان هتڙي آيس لهي
سگهيس ڪين توکي ڪري مان سهي،
نماڻو بڻي آءٌ رلندو رهيس
سندءِ يڪوجوديءَ لي ڦرندو رهيس!
اياڻن سدا حال منهنجا ڪيءِ،
اصل ۾ ئي ڇو ڪين هي ڏس ڏنيءِ
ڪري آب لي ڪيئن ڳولها مڇي
بنا جنهن مري جلد تڙڦي لڇي!
پکيءَ ڪيئن هوا لي لڳائي چڪر
سدا جنهن سمائي ڪري ٿو گذر!
سدا تو نئين مان رهي ڪيئن سگهان؟
نه تڙڦان يا تڙڦان تڏهن پڻ اگهان!