اُلٽي اَک
دنيا جا نه توکي ڪرڻ ئي سهي
ڏسين پڻ اها واٽ آ حق سندي
نڪا دل اندر تو رهي ٿي مندي
پوءِ آرزو تون دٻائي نه رک
مگر مڙس ٿي منهن ڏيڻ تنهن کي سک!
سڄي مختلف ٿئي دنيا پو کڻي
فتح آه تنهنجي – آ توسان ڌڻي!
کڻي ”پاڻ“ تو آه ماري ڇڏيو
تَمن کي اصل لي وساري ڇڏيو
تڏهن پڻ سندءِ حق وويڪي لغام
جڳائي ٻين جو ٿيڻ نا غلام!
دٻائڻ اندر آرزو آ گناه
انهيءَ زندگيءَ کي نه آهي جٽاءُ!
وطن ويندي!
سندس آه دل اڄ خوشيءَ ۾ ڀري
رهيو آ سڪايل وطن جو وري!
هوا هيج سان ٿيءَ هيڪڙ شروع
وڄايو مٺا ساز تنهن روبرو
رهيو آ اجهايل وطن جو وري!
ملامت متان ڪا مٿانئس مڙهيو
مصيبت متان ڪا مٿانئس جڙيو
رهيو آ دکايل وطن جو وري!
مٿانئس گلن جو آ وسڪار ڪيو
مڌر گيت ڳائي مٿس پيار ڪيو
رهيو آ بکايل وطن جو وري!
اٿل کاءُ اي جل اٿي سير ڪير
اچي صاف ڪومل سندس پير ڪر
رهيو آ اڃايل وطن جو وري!
اڃا به تنگ؟
وڃي آه منزل تي سورج رسيو
پٽي دل خوشيءَ ۾ ٿي تنهن کي پسيو
پکي پڻ گهرن ڏي ورڻ هن لڳا؛
رهاڻيون ٻچن سان ڪرڻ هن لڳا؛
جهنگل مان اچي مال ورندو نظر
وٿاڻن ۾ ٿڪ پنهنجو ڀڃندو نظر!
اچي هن ويا ڦوه ۾ سڀ ڪڪر
اچي رات ڀر کان ٽلندي نظر!
چندرما نئين ويس ۾ آ بکيو
اجهو پاڻ ظاهر ڪندو پڻ تڪيو!
ستارا اجهو ڄاڻ ٽمڪڻ لڳا
سندن نيڻ دعائن سان مرڪڻ لڳا!
وٺي موج سڀ سان ٿئي دل اٿاه
رهڻ ڪين گهرجي تتي تنگ پساهه