دکي دنيا!
سڄو ڏينهن غصب سان پئي ٿي وڳو
ٽٽي پيا ها گلشن ۾ درخت گهڻا
هزارين پکي پڻ ها بي گهر بڻيا!
انڌاريءَ جا قاصد جڏهن پئي ڦريا
پکي هڪڙي بڙ تي اچي ها مڙيا؛
مصيبت ۾ وسري وئي هئن لات
رهاڻين ۾ گهارڻ گهريائون ٿي رات؛
سندن ڌيان طوطي ڏي تڏهين ڇڪيو
عمر ۾ جو سڀ کان ٿي ڪهنو بکيو
ڪيو جنهن دنيا جو چڱو هو اڀياس
دنيا ٻيءَ ۾ خياليءَ ڪيائين ٿي واس!
سندس نور پڻ تنگ ٿي ڪنهن کي ڪيو
انهيءَ سوز مان پوءِ شروع ڪيئن ڪيو:-
غلام ڏيہ
”اوهان پيا سمجهو دنيا آ سکي
مگر سچ پڇيو آ دنيا هيءَ دکي؛
انهيءَ تي نه جيڪي به وشواس ڪن
اهي غور سان ويهي مونکي ٻڌن:
مثل سرڳ ڪو ديس سائو هجي
دنيا جو اصل پيل پائو هجي،
جبل جهنگ جت جام اوچا هجن
پکي ڪن توارون ۽ سالڪ تڳن
جتي جام نهرن ۾ پاڻي نچي
هوا ٿمي جتي هير هرام اچي
هزارين هجن نعمتون نت مدام
مگر سو اڀاڳو هجي جي غلام
اتي ڪنهن به دل ۾ ڇا هوندو صبر،
اتي ڪين ڪيئن نيڻ هوندا ڪڪر!
منجهيل مسافر
جهنگل هڪ ڀيانڪ وچان راه آ
مرن جو به مٺ ۾ جتي ساه آ!
اتي هڪ پيرسن مسافر هجي
جنهين راه پوري به نا ٿي سجهي؛
ڏکڻ کان اچي تت مرن ٿا ڪڪر
مٿي ۾ اچي تنهن پون ٿا چڪر؛
پلڪ ۾ شروع زور سان مِينهن ٿئي
وري سامهون تت اچي شينهن ٿئي!
دنيا کيس پو باسندي ڇا سکي؟
پٽيندو ۽ چوندو دنيا آ دکي!