سوز ۾ سک!
سلو خوشدليءَ جو مٽي ڇو ٿيو؟
نظر ڇو سنديءَ ڀاسجي پئي رکي
ائين ڪيئن جڳائي رهڻ تو دکي!
هتي غم ڪرڻ آه ڀاري گناه؛
ٻين جي به راحت ٿئي ٿي تباه!
اگر آ نه محبوب توکي مليو
دلي راز توکي نه ٿس ڪو سليو
سدا خون سان نيڻ تنهنجا ٽمن
ڪڏهن ڪين خوش ٿي ٿا آرام ڪن
جڳائي ته غم اِن کي نا تون سڏين
هٿان جو پرينءَ جي ٿو اوڏو اُڏين!
سدا سوز سڪ ۾ صفا سڙڻ سک
مگر موج تنهن مان جمع ڪرڻ سک!
خوشي – دل جي رهائي
نڪا آه دولت ۾ راحت سمائي
خوشي آه پنهنجي اندر جي اهائي
اگر توکي ناڻي جا آهن انبار
مگر جي وٽنء ڪونه آهي قرار
اُتي ڪيئن ڪم جو اهو ڌن ٿئيئ
وڌائي هٿان سوز ٻيڻو ڏئي!
سندءِ ڀر ۾ مسڪين پڻ جي رهي
سڄو ڏينهن ڪم ۾ اگر ٿو ڳهي
تڏهن پڻ صحت جو ٿو مالڪ رهي
سدا ياد پڻ تنهن کي خالق رهي
ته صدبار بهتر اها زندگي
رهي وسوسن جي نه جت گندگي!
هوا باه پاڻي سڀن لي رهيا
اهي ئي سندءِ ڪافي نعمت ٿيا!