اميد!
سدا نرم لهرن ۾ لٽڪي رهي،
جنهين طرف ڏي هير ٿي تنهن ڪري
انهيءَ طرف پنهنجو پيو سرڙو ڌري!
پتيون ڦول جنهن جون ٿيون جلدي کڙن
اهي جلد هڪ ٻئي پٺيان ٿيون ڪرن!
ڪنول جي پتين جيان اميدون رکي
اجايو ڪڏهن ڪين ٿي من دکي
سدا حال ۾ ڪر پيو تون گذر
نه گذريل نه ايندڙ جو ڪر ڪو فڪر
هتان تون به سورج مکي ڙي بڻين
رکي دور تمنا ملامت کڻين
نظر پاڻ کان تيز ۾ ڇو هڻين!