ذرن ۾ زور!
ڦٽي جنهن منجهان ٿو هلي واه واه!
ملي زلف ڪارا ٿا پسجن عجيب
ٿئي مير، ميڙي ٿو ڪوڏيون غريب!
هزارين ملي مکڙيون بستان ۾
خوشيءَ ۾ ٽٻائڻ ٿيون مهران ۾!
ستارا ملي جڏهن مرڪن مٿي!
رهي راه سالڪ جو روشن هتي!
عنبر جا اڻا جڏهن اڏري اٿن
تڏهن ڪيئن نه دلڙيون ٿيون معطر ٿين!
ذرن کي به تون گهٽ ڪڏهن ڪين ڄاڻ
مٿان جن بزرگيءَ جو آهي نشان
رهي جوت مالڪ جي سڀ ۾ سمان.
سچي پوڄا!
مندر جو وٺي راه راهي ٿيو
آلو پاند ۾ آب هٿ ۾ هيو،
گلن سان ڀريل هوس سارو پلاند
اندر ۾ پرينءَ لي رهي آنڌ مانڌ!
مليس راه ۾ ڪوئي ٻڍڙو فقير
پيل پاه بکه ۾ - نه هو سو سڌير؛
ويو تڙڦندي گهٽي هو تنهن دم
پسي کيس سالڪ نه چوريو قدم،
وڌي تنهن گدڙن جو وسڪار ڪيو!
ڏئي آب سيما مٿس پيار ڪيو!
وٺي راه پنهنجي پوءِ هرڪو هليو
اُنهيءَ ڏينهن محبوب ان کي مليو
هئو قرب هن جو ڦٽيل سان سليو.
پيار: طاقت: سياڻپ
اگر ڪنهن مٿان دل ٿو مشتاق ٿئي
سڙي سوز سڪ ۾ صفا خاڪ ٿئي؛
وڃن پوءِ يتيم جي توکان کسي
ته بيشڪ انهيءَ لي تو لوڙڻ کپي!
اگر مال ملڪيت مٿان ٿي فدا
رهي تات طاقت جي توکي سدا؛
لٽي پوءِ قدرت ڪري جي تمام
جڳائي ته تو ۾ رهي تڙڦ جام!
مگر جي سياڻپ سندي دل رکين
نئين نيت جي نت نمرتا سکين
ته اُلڪي ڪرڻ جو نه آيو ضرور
کسي سي سگهن نا ڪري ڪو غرور
سندءِ راڄ راحت تي آيو ظهور!