سڀني لاءِ!
”سندم جل نه ڪنهن خاص لي آ رهيو
پياسين سڀني لي سدا پئي وهان
تڏهن پڻ وڃي پنهنجو پيارو لهان!“
ستارن اندر هيءَ چر پر هئي:
”جهلڪ آ اسان جي سڀن ليءِ رهي
اگر ڪو به وڇڙيل مسافر هجي
لڳائڻ سنئين دڳ اسان کي سجهي“!
صبح جو مٺي هير مرڪي چيو:
”رڳو آ نه هارين سان سنگ مون ڪيو
مگر هر ڪنهن تي رهان مان فدا
هجي مير، عالم يا جاهل، گدا“
ڪڏهن تو به دل ڪا ڪئي سا صدا؟
تنهنجون خاميون!
اهو آه ڏس ڪهڙي توکي ڏنو
ته تون رهجه ڳڻتين اندر نت ڀنو!
اجايو ٿو خامين جو سمرڻ ڪرين
هٿان دل گناهن سان پيو ٿو ڀرين!
حقيقت دنيا ۾ نه آ ڪو خراب
نڪا آ برائي نڪو آ ثواب
چڱو ۽ برو جيئن زمانو چئي!
سدا پاڻ لي پاڻ اهي خيال ڪر
ڇڏي لوڪ کي پاڻ لي راه گهڙ!
ڳرڻ آه سالڪ سندو نا مرڪ
پياري جي پورن ۾ ره تون غرق
ڪري ڇڏ چڱايون مدايون ترڪ!
متان ستو ئي سمهين!
پري وقت نا من جڏهن تون هلين
تڏهن پڻ نه ٿو ننڊ کان دل پلين!
ستارن سندي رات جا هئي غفا
اها آه هاڻي ٿيڻ تي صفا،
رهي رات سان ڇو سندءِ نينهن ٿو
نئين موت کان پوءِ اجهو ڏينهن ٿيو
اچي پاڻ پريتم ڪندو هت سفر
تڏهن ڪين کلندو ڏسي ٿو سمر؟
اڙي اُٿ! رهي رات آهي رمي
متان اي مسافر ستو ئي سمهين!
مٿان تنهنجي آيا ها ٽيڙو اُڀا
ڪڪڙ جي به جاري رهي هئي صدا
اجهو پئي لڳي هاڻ باد صفا!