هيءُ ڪو عيسيٰ ته ناهي
هُن ٻن وڏين ڪاٺين کي ڪوڪا هڻي پاڻ ۾ اهڙيءَ طرح ڳنڍيو جو اهي ٻئي ڪاٺيون انگريزيءَ جي اکر T جهڙو ڏيک ڏيڻ لڳيون پر اهو صليب نه هو!!.
مان هُن جي گرفت ۾ هئس، هن جا ڪارندا مون کي گهيريو بيٺا ها. مان زخمن ۾ چُور هئس پر ڳاٽ اُوچو هيم، هن جي ڪنهن ڪارندي سٽ ڏئي منهنجي وارن ۾ هٿ وڌو ۽ پنهنجو پورو زور لڳائي منهنجو ڪنڌ نوائڻ جي ڪوشش ڪيائين، ڀائنيم وارن جون چُڳون پٽجي پيون آهن، سُور جون سٽون اُڀري آيون پر همت نه هاريم، هُو پگهرجي پيو، جڏهن سمورو زور رائيگان ويس، تڏهن مون کي مارڻ شروع ڪيائين پر پوءِ به منهنجو ڪنڌ نِوائي نه سگهيو!.
ڪجهه پلن کان پوءِ هن جي هلڪي اشاري تي سندس لاٺڙيي ٿڌو ساهه کنيو، تنهن مان پتو پيو ته هُو ماريندي ٿڪجي پيو آهي....... پوءِ هُوءَ اڳتي وڌي آيو، مُنهنجي تن تان قميض ڇڪي لاٿائين جا ڪجهه دير پهرين هُن جي مارڻ دوران ڪُجهه هنڌن تان ڦاٽي پئي هُئي.
ڪي پل ته هُوءَ جلاد جيئان مون کي ائين ئي گهوريندو رهيو پوءِ وري اشارو ڪيائين، سندس لاٺڙيا مون کي ورائي ويا ۽ گهِلي کڻي ان ٽِياس تي ٽنگيائون جيڪو هن منهنجي اکين اڳيان جوڙيو هو، هُوءَ سڀئي منهنجا هٿ پير مضبوطي سان جهلي بيٺا پر پوءِ به منهنجو ڪنڌ نه جُهڪيو!!.
هُوءَ پوئتي هٽيو ۽ هڪ وڏو لوهي سُنڀو ۽ هٿوڙو کڻي آيو، مُنهنجي مٿان بيهي چيائين؛ “هي لوهي سُنڀو تنهنجي سنڌ سنڌ ۾ هڻندس.”، سندس لهجو بُڇان جهڙو ۽ مُرڪ مڪاريءَ واري هئي.
“تون سمجهين ٿو ته منهنجا سنڌ ساڻا آهن پر ٻُڌي ڇڏ منهنجا ارادا ڪمزور ناهن.”، مون کيس گهوريءَ ڏسندي چيو؛ “مُنهنجا سنڌ ڀڃڻ سان توکي ڪجهه به نه ورندو، مُنهنجا آدرش ڌرتيءَ جي سينيءَ ۾ پيوست آهن.”
“تنهنجن ارادن سان ڇا ٿو ٿئي؟؟، هي ڪوڪو تنهنجي هانءُ ۾ ٽُنبيندس مان!!.”، هُن چيو.
“منهنجو هانءُ چيرڻ سان ڏهه هانءُ ٻِيا پيدا ٿيندئي، جن کي تون مُنهن ڏئي نه سگهندين!!.”
“مان هر اُن هانءُ کي ڳولي ٻاهر ڪڍندس جيڪو تنهنجي آدرشن مان پيدا ٿيندو.”
“تون منهنجن آدرشن ۽ ارادن اڳيان بيوس آهين، تون ڪجهه به ڪري ڪين سگهندين.”
“مان توکي ٽُڪر ٽُڪر ڪري ڇڏيندس.”
“اِها تنهنجي ڀُل آهي، تون مون کي ماري سگهين ٿو پر منهنجا آدرش نٿو ماري سگهين تون.”
“مان تنهنجي آدرشن کي ختم ڪري ڇڏيندس، مان تباهه ڪري ڇڏيندس تُنهنجي وجود کي، تُنهنجي هستيءَ ۽ مستيءَ کي نابود ڪري ڇڏيندس مان!.”، هُن ڪروڌ مان مون کي چيو.
مان هن کي ڏسي مُرڪيم ۽ هُوءَ چڙيءَ پيو، هڪل ڪري پنهنجن گُماشتن کي چيائين؛ “ڇِڪي ڪڍوس زُبان گهڻو ٿو ڳالهائي.”
“تون ڪجهه به نه ڪري سگهندين مون کي.”، سندس اکين ۾ اکيون وجهي چيم؛ “منهنجون پاڙون مُهين جي دڙي جي پاتال تائين گهريون آهن، تون منهنجي زبان ڇڪي ڪڍي سگهين ٿو پر منهنجون پاڙون نه!!.”
“مان اهو دڙو ئي تباهه ڪري ڇڏيندس.”
“تون ڇا ڇا تباهه ڪندين؟؟”، چيم؛ “تون ڪجهه به نه ڪري سگهندين!.”
“خاموش................!!.”، هن جي رڙ ماحول ۾ ڏهڪاءُ پکيڙي ڇڏيو؛ “پٽيوس زبان ۽ ڪڍوس اکيون ته جيئن پنهنجي برباديءَ جو منظر نه ڏسي سگهي ۽ جي ڪو بيان ڪريس ته نه ٻُڌي سگهي!!.”
“اِهو ڦٻيءَ نه سگهندئي...............
“تو ڳالهائي پاڻ سان ظُلم ڪيو آهي، تو کي سزا ضرور ملندي.”
“ڳالهائڻ منهنجو حق آهي.”
“محڪومن جو ڪو حق ناهي هوندو.......... تون محڪوم آهين، توکي محڪوم ٿي رهڻو آ.”، لاپرواهيءَ مان چيائين.
“مان محڪوم ناهيان!!.”، مون پنهنجي زخميءَ زبان سان چيو.
“ماٺ........ محڪوم ڳالهائيندا نه آهن، صرف حُڪم جي تعميل ڪندا آهن.”
“اهو ظُلم ۽ جِبر آ جابر.”
“مان توکي جواب ڏيڻ جو پابند ناهيان.”
“توکي منهنجيءَ هر ڳالهه جو جواب ڏيڻو پوندو، مان محڪوم ناهيان، محڪوم ناهيان...............”، کن رکي چيم؛ “مجبور ۽ مظلوم آهيان.............. مان.”
“تون مجبور ناهين، مظلوم به ناهين، تون ڏوهاريءَ آهين ۽ هاڻ تنهنجي هانءُ ۾ ڪوڪو ٽُنبيندس!.”
“تون تاريخ جي وڏي ڀُل ڪري رهيو آهين.”
“مون کي ڊيڄارڻ تنهنجي وس جي ڳالهه نه آهي.”، هُن چيو؛ “اجائي اهڙيءَ ڪا ڪوشش نه ڪر”
“مان توکي...........
“ڪجهه به هُجي پر تُنهنجو خاتمو مُنهنجو جياپو آهي.”، هُن منهنجي ڳالهه ڪٽي ورتي.
مان ڪنڌ مٿي کڻيءَ بيهيءَ رهيس ۽ زور سان کيس چيم؛ “ها منهنجو سينو چيريءَ ڇڏ، منهنجو هانءُ ڪڍي ڇڏ پر پوءِ به تون مون کي مات ڏئي نه سگهندين!!!.”
هُوءَ ٻرندڙ اکين سان اڳتي وڌيو پر انهُيءَ کان اڳي جو هُوءَ لوهيءَ سِيخ مُنهنجي سينيءَ مان پار ڪري، هُن جو خاص لاٺڙيو اڳتي وڌي آيو ۽ سندس ڪن ۾ ڪجهه ڀُڻڪي، ڪجهه چئي پوئتي وري ويو ۽ هُن اوڏي مهل ئي رڙ ڪئي؛ “هٿ ڪڍوس...............!، حراميءَ وڏو چالاڪ آهي.”
سندس ڪارندن مان ئي ڪو اڻڄاڻائي منجهان کائنس پُڇي ويٺو؛ “ڇا ٿيو سائين؟؟، ڏوهاريءَ کي ته سزا ڏبي آهي!!.”
“ها ڏوهاريءَ کي سزا ڏِبي آهي.”، هُن ڦٽيل نگاهه سان مون کي ڏٺو ۽ چيائين؛ “پر هي لعنتي عيسيٰ ٿيڻ ٿو چاهي!!.”
سندس موجود ماڻهن جي ميڙ ۾ سُس پُس ڦهلجي وئي، هرڪو حيرانيءَ مان مون کي ڏسڻ لڳو تڏهن هُن هِيڻائي منجهان چيو؛ “پر هِن گُنهگار کي ڪا سزا ناهي ڏيڻي!!.”
“پر ڇو سائين!؟.”، هڪ ٻِئي همراهه ڳالهايو.
هُن هڪ آهه ڀري ۽ چيو؛ “ڪوڪا صرف عيسيٰ جي بدن ۾ هڻبا آهن....... هِن کي بس ائين ئي آهسته آهسته ماريندا رهو........... هي ڪو عيسيٰ ته ناهي!!.”
* * * * * * * * * *