ڪھاڻيون

اُڀر چنڊ پَس پِرين

نسيم ٿيٻو، ڪھاڻيءَ جي صنف ۾ هڪ نرالو نانءُ آهي. هيءُ نانءُ 70 واري ڏهاڪي ۾ پيدا ٿيڻ شروع ٿيو ۽ 90 واري ڏهاڪي تائين پنھنجو عروج ماڻيو. نسيم ٿيٻو جنھن وقت نوجوان ڇوڪري هئي ۽ ڪاليج ۾ پڙهندي هئي، تن ڏينھن ۾ سندس ڪھاڻين کي جيڪا وڌيڪ مڃتا ملندي هئي، ان جا ٻہ ڪارڻ هئا: هڪ تہ هوءَ اظھار تمام سادگيءَ واري انداز ۾ ڪندي هئي ۽ ٻيو تہ سندس مڪالما جارحاڻا ۽ بي ڊپا هوندا هئا. انھن ٻنھي ڳالھين نسيم ٿيٻو جي ڪھاڻين کي هڪ الڳ سڃاڻپ بخشي ۽ گڏوگڏ انھن ڪھاڻين جي پڙهندڙن جو هڪ حلقو بہ پيدا ٿيڻ لڳو. نسيم جون ڪھاڻيون زندگيءَ کي ويجهيون آهن. هن جا ڪردار ڏک سھن ٿا، پيڙا ڀوڳين ٿا پر جيون جي واٽ تي اڳتي وڌندا رهن ٿا.

  • 4.5/5.0
  • 34
  • 3
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • نسيم ٿيٻو
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book اُڀر چنڊ پَس پِرين

جاڳرتا. . . . . !

آسمان ۾ ڪڪر مڙي آيا هئا. اهي، سُرمئي ۽ سُرخي مائل هئا. هميشہ جيان ڪارا ۽ ڪڪوريل نہ هئا. ڄڻ ڪنھن هاريءَ پيار سان ڌرتيءَ تي هر کيڙيو هو، آسمان ۾ ڪڪر ڪجهہ گڏ ۽ ڪجهہ ڇڙوڇڙ ٿيل هئا. ائين جيئن ڌرتيءَ کي کيڙي مٽيءَ کي الڳ الڳ ڪري ڇڏبو آهي ۽ ڌرتي رسي پوندي آهي تہ منھنجي سيني کي چيري هي ڪھڙو من ۾ ڪروڌ ڀريو اٿوَ، پر ڌرتيءَ کي ڪھڙي خبر تہ انھيءَ اتياچار جي پويان ڪھڙا سُندر سَپنا دفن ٿيل آهن. بکايل ماڻھن جا سپنا، ماني ڳڀي لاءِ سڪايل ماڻھن جا سپنا، انگ اگهاڙن، پيٽ بکايل ماڻھن جا سپنا. ڌرتي ماءُ تہ دانھن ڪندي آهي تہ هي ظلم ڇو پر هن کي اها سڌ نہ هوندي آهي تہ کيس ساوڪ جو نئون نڪور ويس پارايو ويندو ۽ ان لاءِ کيس ننگو بہ ٿيڻو پوندو آهي ڇو تہ ڪروڙين انسانن جو انگ ڍڪيو ويندو آهي. ڌرتيءَ ماءُ کي سور سھڻا پوندا آهن، تہ سندس ٻچا ٽھڪڙا ڏين. پر پوءِ ٿورڙا ماڻھو انھن ڪروڙين انسانن کان اِهو مانيءَ ڳڀو کسي وٺندا آهن ۽ اُهي بکايل ٻار هٿن ۾ سڪل ٽڪر ۽ ڳلن تي ڳوڙها کڻي ننگا تتل ڌرتيءَ تي پيرين اگهاڙا ڀٽڪندا وتندا آهن. ويران ويران اکيون کڻي ڳڀي کي ڳوليندا آهن، جيڪي چانديءَ جو سڪو بڻجي وڏيرن جي ٽجوڙيءَ ۾ بند ٿي ويندا آهن.

(ناري پبليڪيشن حيدرآباد: مئي 1988ع ۾ ڇپيل)