پنهنجي پاران : رديءَ جو ليکڪُ
”توهان ڪهاڻيڪار آهيو؟“ منهنجي پاڙي جي دڪاندار ان ڏينهن مون کان هٻڪندي پڇيو.
”جي ها ادا!“ مون کيس هٻڪ جي جھاڪي مان ٻاهر ڪڍڻ لاءِ مُرڪندي وراڻيو.
”پر اوهان کي ڪيئن خبر پئي؟“
مون کانئس اضافي سوال ڪيو، جو ان پاڙي ۾ مون کي جاءِ ورتي ڪو گهڻو وقت ڪونه ٿيو هو. ان ڪري مون کي پڪ هئي ته هو منهنجي لڇڻن کان واقف ڪونه هوندو.
”دراصل ڀائو! ڪالهه سُڪي مانيءَ وارو مون وٽ هڪڙو ڪهاڻي ڪتاب وڪڻي ويو آهي، جنهن تي تصوير اوهان جي آهي ۽ نالو به اُهو آهي، جيڪو کنڌي واري رجسٽر تي اوهان لکيو هو. يعني ”منور سراج“.
دوڪاندار خوشيءَ، حيرت ۽ حجاب جي گڏيل ڪيفيت سان مون ڏي ڏسندي نه ڏسندي چيو.
ڄڻ کانئس غلطي ٿي وئي هجي.
ڄڻ ڪجهه صحيح ٿيو هُجي.
ڄڻ ڪجهه صحيح ۽ ڪجهه غلط جي وچ تي ٿيو هُجي.
جڏهن ته مان، مون تي اوچتو ۽ زندگيءَ ۾ پهريون ڀيرو ٿيل ان انڪشاف سان، ته مان اصل ۾ رديءَ جو ليکڪ آهيان، خوشيءَ جي اهڙي درياهه ۾ تبديل ٿي چڪُو هئس، جنهن جو ڪوئي ڇيهه نه ڇيڙو هو! مون محسوس ڪيو ته رديءَ جو ليکڪ هجڻ جي خوشي پنهنجو پاڻ ۾ هڪ منفرد، اجنبي ۽ نئين نڪور خوشي آهي. اهڙي خوشي جنهن سان اڳ ڪڏهن به مان متعارف نه هئس... بلڪل ائين جيئن جنم کان اڳ هڪ ٻار، ماءُ جي ٿڃ جي ذائقي ۽ آغوش جي ڪوساڻ کان بي خبر هوندو آهي!
مون کي اها ته خبر هئي ته مان محبتن، انتظارن، سرگوشين، خاموشين، گلن، خوشبوئن، ٻارن، پوپٽن ۽ خودڪشيءَ جي رستن تي هلندڙ معصوم قدمن جهڙن Date Expired موضوعن ۾ گم سم رهندڙ ڪردارن جي ڪهاڻين جو معمولي قسم جو ڪهاڻيڪار آهيان، مون وٽ ڪو ثبوت نه هو ته مان واقعي به ٽئين درجي جو ليکڪ آهيان. پر ان ڏينهن جي وڻندڙ واقعي / انڪشاف مون کي پڪو ثبوت به ڏئي ڇڏيو ته مان واقعي به رديءَ جو ليکڪ آهيان.
هونءَ به اهو سچ آهي ته جديد سرمائيداراڻي سماجي نفسيات ۾ جتي انساني جذبو ۽ جذبي جي Originality، توڻي ماڻهوءَ جو وجود، محض commodity بڻجي رهجي ويو آهي، اُتي سموري آرٽ کي به جهڙوڪر هڪ غير ضروري ۽ اضافي شئي سمجهيو پيو وڃي.
پر شايد پاڻ جهڙن پاڳل ۽ Date expired ليکڪن کي دل جي ديوانگي ڏاڍي وڻي ٿي. من جا موضوع مٺا ٿا لڳن.... مون کي ته رديءَ جو ليکڪ هجڻ ڄڻ پنهنجي لاءِ هڪ وڏو اعزاز ۽ ايوارڊ ٿو ڀاسي، جو رديءَ جهڙا بڻجي ويل هن جديد دور جا سڀ قصا، مون کي پنهنجي دل جا حصا ٿا لڳن.
”ڀائو!“ دڪاندار مون کي خيالن ۾ گم ڏسي چيو ”توهان منهنجي ڳالهه تي ناراض ته ڪونه ٿيا آهيو؟“.
”نه علي جان!“ مون پنهنجي اندر جي عميق سرهائيءَ جون لهرون سپيُن جئان سهيڙيندي چيو ”رديءَ جي صورت ۾ هڪ پڙهندڙ کان ٻئي پڙهندڙ تائين پهچڻ منهنجي لاءِ ڏاڍي خوشيءَ جو باعث آهي“.
دوستو!
سچي ڳالهه هيءَ آهي ته بطور ليکڪ جيڪڏهن مون کان منهنجي ڪائي وڏي خواهش پڇي وڃي ته مان چوندس ته منهنجي خواهش اها آهي ته مون کي رديءَ جي ليکڪ طور سڃاتو ۽ سڏيو وڃي.
۽ پنهنجي ان خواهش کي عملي روپ ڏيڻ لاءِ مون ان شام دڪان ۾ رکيل پنهنجي کنڌي واري رجسٽر تي دڪاندار کان اجازت وٺي، هڪ وشال مُرڪ سان پنهنجو نالو ”منور سراج“ ڊاهي، ”رديءَ جو ليکڪ“، لکي ڇڏيو.
[b]منور سراج
[/b] رديءَ جو ليکڪ
8 ڊسمبر 2015ع جي شام
نواب شاهه ـــ سنڌ
siraj.munawar@gmail.com
0340-1327080