پنجين ڏسا
”هون!“
”جاڳين پئي؟“
”ها،“
”هڪ ڳالهه ته ٻڌاءِ،“
”هون.... چئُه!“
”هُو ڪير هو؟“
”ڪير هو؟؟“
”هُو جيڪو آيو هو.“
”ڪير آيو هو؟“
”ڪو ته هو“
”خبر ناهي.“
”ٻڌاءِ ڪير هو.“
”الاءِ ڪير هو.“
”ڪٿان آيو هو؟“
”خبر ناهي.“
”مون کي پريشان نه ڪر. ٻڌاءِ؟“
”ڇا؟“
”اهو ئي ته هُو ڪير هو، ڪٿان آيو هو؟“
”خبر ناهي ڪير هو، ڪٿان آيو هو؟“
”تنهنجو ساڻس ڪهڙو تعلق هو؟“
”ڪو به نه.“
”جڏهن کان هو ويو آ، تون اداس رهڻ لڳي آهين!“
”ائين ناهي.“
”ته باقي؟“
”اها اداسي ناهي.“
”ته باقي ڇا آهي؟“
”اطمينان آهي شايد!“
”کلين ڳالهائين نه ٿي؟“
”کلڻ ڳالهائڻ خوشيءَ جو دليل ٿورئي آ....“
”ته باقي؟“
”خوشي ڪا ٻي شيءِ آ.“
”ته معنيٰ تنهنجا ٽهڪ ڪوڙا هئا؟“
”ڪوڙا ته نه هئا پر....“
”پر ڇا؟“
”پر سچ به نه هئا.“
”ته ڇا هئا؟“
”سچ ۽ ڪوڙ جي وچ ۾ هئا.“
”ڇا مطلب؟“
”اسين سڀ سچ ۽ ڪوڙ جي وچ ۾ ٿا گذاريون.“
”فضول فلسفو نه بڪ.“
”فلسفو نه آهي.“
”ته ڇا آهي؟“
”سچ آهي،“
”منهنجي تو وٽ اهميت ناهي؟“
”آهي.“
”ڪهڙي ۽ ڪيتري؟“
”جهڙي ۽ جيتري ذال وٽ هڪ مڙس لاءِ هوندي آهي“
”جو ڪجهه تنهنجي لاءِ ڪيم، سو اجايو هو؟“
”ڇا؟“
”گهر.... سهولتون..... پئسا ڏوڪڙ؟“
”مون کي تنهنجي ضرورت هئي.“
”مان به ته تو وٽ ئي هئس.“
”ڪٿي هئين مون وٽ؟“
”ٻيو نه ته، اٺين آسمان تي هئس؟“
”ها. اٺين آسمان تي هئين.“
”ڇا مطلب، ڇا جو اٺون آسمان؟“
”بي ڌيانيءَ جو اٺون آسمان.“
””تولاءِ ته اهو سڀ ڪجهه ڪيم جيڪو....“
”جيڪو......؟“
”جيڪو عورت کي خوش ڪرڻ لاءِ ڪافي هوندو آ.“
”مثال طور؟“
”گهر.... سهولتون.... پئسا ڏوڪڙ.“
”اها ئي ته تنهنجي ڀُل هئي.“
”مطلب ڇا ته؟“
”عورت گل وانگر ڌيان گهرندي آ. نه ملندو اٿس ته.... “
”ته....؟“
”ته مُرجھائجي ويندي آ. عورت محض....“
”محض؟“
”محض گوشت پوست ناهي.“
”ته باقي؟“
”عورت احساس آهي.“
”ڇا مطلب؟“
”عورت عورتپڻو آهي“.
”هميـشه توکي توجهه ڏني اٿم“
”هونهه“.
”کلين ڇو ٿي ته؟“
”ائين ئي.“
”وري به؟“
”واقعي ئي توجهه ڏيندو آهين.“
”نه ڏيندو هان؟“
”ڏيندو آهين پر.... “
”پر ڇا؟“
”پر جڏهن پنهنجي گهرج پوندي اٿئي.“
”اها بڪواز ٿي ڪرين.“
”اهو سچ آهي.“
”اهو ڪوڙ آهي.“
”ته سچ ڪهڙو آهي؟“
”سچ هي آهي ته توسان پيار جي شادي ڪئي هئم.“
”۽؟“
”ٻنهي جي اکين ۾ هڪٻئي جو عڪس رهندو هو.“
”هونهه.....“
”کلين ٿي؟“
”ها.“
”ڇو؟“
”ائين ئي.“
”وري به.“
”شوپيس وانگر گهر ۾ رکي وساري ويٺين.“
”باقي گهر ۾ ويٺو تنهنجو منهن ڏسان هان؟“
”ڪٿي چيو هئم ته ويٺو منهنجو منهن ڏس؟“
”ته باقي؟“
”تو ته ڪڏهن ڀلجي به اکين ۾ جھاتي نه پاتي.“
”وقت نه ويو آهي. اڃا ٻئي پوڙها نه ٿيا آهيون.“
”جواني ۽ پيري جسم جو نالو ٿورئي آ.“
”ته باقي؟“
”اهو ته احساس جو نالو آهي.“
”تون اڃا به سهڻي ۽ جواڻ جماڻ آهين.“
”مان ته ان شام ئي پوڙهي ٿي وئي هئس. جنهن شام.....“
”جنهن شام.....“
”جنهن شام مون سان هڪ ڇيڙي کان ٻئي ڇيڙي تائين هلڻ جو واعدو ڪيو هئي پر....“
”پر...؟“
”پر اڃا پنهنجي پسند جي پيلي ساڙهي پائي وار به نه ٻڌا هئم ته....“
”ته......؟“
”ته تون هڪ فون جي گهنٽيءَ تي پارٽيءَ سان سودو طئي ڪرڻ هليو ويو هئيان ۽ مان......“
”۽ تون ...... ڇا؟“
”۽ مان ڇُڙيل وارن وانگر وکري وئي هئس.“
”اها ڊوڙ ڊڪ نه ڪيان هان ته تون......“
”ته مان؟“
”ته تون اها پنهنجي پسند جي ساڙهي پائي سگهين ها.... ٻُڌاءِ؟“
”مان بحث نٿي ڪرڻ چاهيان. مون کي ننڊ ٿي اچي.“
”مون کي به ننڊ ٿي اچي پر مان سمهڻ کان اڳ .... “
”سمهڻ کان اڳ؟“
”وري به پڇڻ ٿو چاهيان.“
”ڇا؟“
”اهو ئي، ته هُو ڪيرُ هو؟“
”اها ته خبر ناهي ته هو ڪير هو پر.... “
”پر ڇا.... ؟“
”پر هن جي اچڻ کان اڳ آسمان پکين سان ڀرجي ويو هو.“
”شاعري نه ڪر.“
”شاعري ناهي.“
”ته ڇاهي؟“
”زندگيءَ جي ڳالهه آهي.“
”مون کي سوال جو جواب ڏي.“
”ڇا؟“
”تنهنجو ساڻس ڪهڙو تعلق هو؟“
”شايد ڪو به نه. .... شايد رڳو اداسيءَ جو.“
”تو هن سان ڇا ڳالهايو؟“
”ڪجهه به نه.“
”هن ڇا ڳالهايو؟“
”ڪجهه به نه.“
”ماءِ گاڊ ! گونگو هو ڇا؟“
”گونگو ته نه هو پر....“
”پر......؟“
”پر لفظن جو محتاج نه هو.“
”ته باقي؟“
”سڀ ڪجهه اکين ۾ هئس.“
”ڇا؟“
”هڪ بي انت خالي پڻو.“
”خالي پڻو ڇا ته؟“
”خالي پڻو ئي سڀ ڪجهه آهي، ڇو ته.....“
”ڇو ته.....؟“
”ڇو ته خالي پڻي ۾ ئي سڀ ڪجهه آهي.“
”مثال ڇا ته......؟“
”خالي پڻي ۾ پکي اڏندا ۽ .....“
”۽ ڇا؟“
”۽ ڪڪر وسندا آهن. شايد خالي پڻو....“
”ڇا شايد؟“
”خالي پڻو خدا جو آغوش آهي....“
”۽؟“
”۽ هن جي اکين ۾ هڪڙو ڏک لکيل هو.“
”ڪهڙو؟“
”ته ماڻهو محبت کان محروم ٿيندا پيا وڃن ۽.....“
”۽؟“
”دوستيءَ ۾ دغا، پيار ۾ چالاڪي ۽ رشتن ۾ سياست شامل ٿي وئي آ. ان ڪري.....“
”ان ڪري؟“
”ان ڪري ڇوڪريون محبت کان، پکي وڻن کان ۽ ٻار گهـٽين کان ڊڄڻ لڳا آهن ۽ اهو ته...“
”اهو ته؟“
”ته ماڻهن جي اکين ۾ خوابن لاءِ اسپيس نه بچيو آ....“
”عجيب ائبنارمل ماڻهو هو..... جسٽ ميڊيڪل ڪيس.“
”ائبنارمل ماڻهو نه هو، پر......“
”پر؟“
”ائبنارملٽي جي دور ۾ نارملٽي جو احساس هو.“
”تنهنجو اهو ساڳيو سوداءُ...... فنٽسي...... مٿان اچي رات لڙي آ.“
”ته پوءِ؟“
”مون کي صبح سوير اٿڻو آهي ۽ سڀاڻي به ايندي ايندي......“
”ايندي؟“
”ايندي ايندي رات ٿي ويندي.“
”ان ڪري؟“
”سڀاڻي تون ڪنهن سائڪاٽرسٽ سان ملي وٺجان.“
”هونهه.“
”کلين ڇو ٿي؟“
”ائين ئي.“
”وري به؟“
”جن کي خود علاج جي ضرورت هوندي آ، اُهي.....“
”اُهي؟“
”اهي ٻين کي علاج جو مشورو ڏيندا آهن.“
”ڇا مطلب؟ مان بيمار آهيان.“
”مان بحث نه ٿي ڪيان.“
”بحث جو شوق مون کي به ناهي.“
”ته پوءِ سمهي پئه. صبح آفيس وڃڻو اٿئي.“
”پر سمهڻ کان اڳ وري به آ خري دفعو توکان پڇان ٿو.“
”ڇا؟“
”اهو ئي ته هُو ڪير هو؟“
”سچي ٻڌايانءِ؟“
”ها ٻڌاءِ.“
”هو اُداس قبيلي جو آخري فرد هو.“
”اُداس قبيلو؟ ڇا مطلب؟“
”ها دنيا ۾ اداس ماڻهن جو هڪ الڳ قبيلو آهي.“
”ڪٿان آيو هو؟“
”پنجين ڏسا کان آيو هو.“
”پنجين ڏسا ڇا آهي؟“
”پنجين ڏسا چئن ڏسائن کان ڌار طرف آهي.“
”ڪٿي آهي؟“
”جِتي چار ڏسائون ختم ٿين ٿيون، اُتان پنجين ڏسا شروع ٿيندي آهي.“
”پر ڏسڻ ۾ ته نه ٿي اچي.“
”ائين ڏسڻ ۾ نه ايندي آهي.“
”ته باقي؟“
”ان لاءِ ٻاهر ڏسڻو نه پوندو آهي.“
”مطلب؟“
”مطلب ڪجهه به نه.“
”ته پوءِ هو ڪيڏانهن هليو ويو؟“
”اوڏانهن، جِتان آيو هو ۽ ويندي ويندي پاڻ سان....“
”پاڻ سان ڇا؟“
”پاڻ سان گڏ مون کي به وٺي ويو.“
”هونهه.“
”کلين ٿو؟“
”ها.... کل ٿي اچي.“
”ڇو ته؟“
”تنهنجو ساڳيو سوداءُ.... فنٽسي.... وهم... تون ته....“
”مان ته ڇا؟“
”تون ته مون وٽ آهين.... منهنجي بيڊروم ۾.... مون سان گڏ.“
”تو وٽ رڳو منهنجا هٿ، پير، چهرو ۽ وار آهن.“
”ته باقي هُو ڇا کڻي ويو؟“
”هُو منهنجي دل جي ڌڙڪن ۽.....“
”۽ ڇا؟“
”۽ اکين جون چارئي موسمون کڻي ويو.“
* * *