الف الفابيٽ جي اُڻيل ڪاف ڪهاڻي
هڪ سوال! سؤ سوال. هڪ جواب. سؤ جواب.
گهڻو ڪجهه؟
ڪافي ڪجهه؟
ٿورو ڪجهه؟
ڪجهه به نه؟
ڪجهه به نه واري ڳالهه غلط آهي.
صبح کان اڌ رات تائين هر ماڻهوءَ سان ڪجهه نه ڪجهه ضرور ٿي گذرندو آهي. ڪڏهن ڪڏهن ته گهڻو ڪجهه ٿي گذرندو آهي. بلڪل ائين جيئن ان ڏينهن مسٽر ”ن“ سان گهڻو ڪجهه ٿي گذريو ۽ ان گهڻي ڪجهه ساڻس گهڻو ڪجهه ڪيو.
ان گهڻي ڪجهه جي شروعات صبح جو شايد نائين وڳي ڌاري هڪ مختصر ٽيڪسٽ مئسيج سان ٿي. ڪجهه ئي لمحا اڳ هن پنهنجي دوست ”ڪاف“ کي هڪ ٽيسڪٽ جي جواب ۾ ٽيسڪٽ ڪيو هو.
”يار! تنهنجا بقايا پندرهن هزار تو ڏي اڄ نه سڀاڻي يعني يارهين تاريخ تي ايزي پئسا ڪندس.“
۽ اهو ٽيڪسٽ جيڪو ان ڏينهن جو اهم ٽيڪسٽ بڻجي ويو اُهو سندس مٿئين ٽيڪسٽ جي موٽ هو:
”يار! تو مون کي پئسن واپس ڪرڻ جيترا انجام ڏنا آهن ايترا ته ڪا طوائف به ڪانه ڏيندي آهي.“
مسٽر ”نون“ کي پنهنجي اکين تي اعتبار ئي نه پيو اچي. کيس پنهنجي دوست مسٽر ”ڪاف“ مان اهڙي توقع بلڪل نه هئي. مسٽر ”ڪاف“ سندس خاص دوست هو. تمام خاص. هن پنهنجا اعصاب شل ٿيندا محسوس ڪيا. سُن ٿي ويل اکين سان هن ٻيو دفعو ۽ پوءِ ٽيون، ڇوٿون دفعو ساڳيو ٽيڪسٽ پڙهيو.
۽ پوءِ هن هروڀرون ڪجهه نه ڪجهه ڳائڻ چاهيو. الاءِ ڇو؟
شايد دل تي رکجي ويل ڳري پٿر کي ٿورو پري ڪرڻ لاءِ. ساهه کڻڻ لاءِ. پاڻ کي balance ڪرڻ لاءِ.
”ممبئي سي آيا ميرا دوست، دوست ڪو سلام ڪرو“
۽ وري ٻيو گيت:
”تون مڃين مڃين نه مهربان مان ته منٿ ٿو ڪري ڇڏيان.“
هو بس ائين ڪافي دير ڪو نه ڪو اڌورو گيت ڳائيندو رهيو. توڻي جو هن کي خبر هئي ته هو بنهه بي سُرو هو. هن کي سُر ساز جي به ڪا خبر ڪانه هئي. پوءِ به.....!
پر هو پاڻ کي balance نه ڪري سگهيو. هن جو توازن جيئن ان صبح ٽٽي پيو ته وري جُڙي نه سگهيو.
هن وري گنگنايو:
My candle burns at both
Sides….. burns at both sides….
گهڙيءَ کانپوءِ هن گهڙي کن اڳ سندس ڀر ۾ اچي ويٺل دوست مسٽر ”غ“ کي مسٽر ”ڪاف“ جو ٽيڪسٽ پڙهايو.
مسٽر ”غ“ ڏي سندس ڪجهه پئسا رهيل هئا. مسٽر ”غ“ ٽيڪسٽ پڙهي اداس اکين سان هڪ پل لاءِ پنهنجي دوست مسٽر ”ن“ جي اکين ۾ ڏٺو. اکيون جن ۾ ڏک هو. اداسي هئي. تڪليف هئي. ۽ ٻئي پل کيسي مان ٻٽون ڪڍيو ۽ ٻٽونءَ مان ڏهه هزار ڪڍي سندس هٿ تي رکيا. ۽ هن ان پل ئي مسٽر ”ڪ“ ڏي ٽيڪسٽ لکيو:
”ادا مهرباني ڪري پنهنجو شناختي ڪارڊ نمبر موڪيو ته اوهان ڏي پئسه موڪليان“
”خير آهي ڀاءُ ـــ سڀاڻي ئي موڪلجو.“
”ادا پئسه مليا آهن هڪ دوست وٽان. سو......... موڪليان ٿو....
پليز..... شناختي ڪارڊ..... نمبر.... موڪليو.....“
My candle burns at both sides
It will not remain whole
The night…. My candle burns
At both sides…. Both sides….
هو آفيس مان ٻاهر نڪتو. منجھند جا ٻه. اڃا پنج هزار گهٽ هئا. گهر آيو.... گهر ۾ مهمان هئا. شام تائين مهمانن سان ويٺو رهيو. سج لٿي مهل پنهنجي زال”م“ کي چيائين ”پنج هزار جي ضرورت آهي.“
”گهر ۾ته خرچ جا اٺ ڏهه هزار هوندا.“
”پنج هزار ڏي.... الله مالڪ آهي.“
هو وڏي ڪوشش سان اکين ۾ هر هر ڀرجي ايندڙ ڳوڙهن کي ڇلڪڻ کان روڪڻ ۾ ڪامياب پئي ٿيو پر ڪنهن به وقت ناڪام ٿي پئي سگهيو.
”ڪنهن کي ٿو ڏين؟“
”پنهنجي دوست مسٽر ”ن“ ڏي ٿو موڪليان.“
زالهنس سندس چهرو پڙهي ورتو.... ۽ ڄاڻي ورتو ته هن سان ضرور ڪو حادثو ٿي گذريو آهي.
هڪ ڏينهن ۾ صبح کان اڌ رات تائين ڪنهن به ماڻهوءَ سان گهڻو ڪجهه ٿي سگهي ٿو.
ان ڏينهن جي شامَ جو هڪڙو حصو کيس مس ”ط“ سان به گذارڻو جو موقعو مليو.
ڪجهه وقت لاءِ هو پنهنجي دوست مسٽر ”ڪ“ جي ان ٽيسڪٽ کان بي نياز ٿي ويو جنهن ٽيڪسٽ سندس اکين ۾ لڙڪ ڀري ڇڏيا هئا.
”نيڻ تنهنجا نديءَ جهڙا هن. دل چوي ٿي ٻُڏي وڃان تِن ۾“ هن ”طه“ جي نيڻن ۾ ڏسندي چيو.
هوءَ ڇوليءَ جيئان ڇُلڪي پئي.
مُرڪ سندس چپن جي ڪنارن کي چمي وئي.
”تون گڏ هوندو آهين ته وقت گذرڻ جي خبر ئي نه پوندي آهي.“
”تون منهنجي ڪيترو نه ويجھو ٿي وئين آهين.“
”تو ڪيو آهي مون کي پنهنجي ويجھو.“
”الا! ڪا به ڇوڪري الاءِ ڇو محبت ۾ ويجھڙائيءَ جو الزام پنهنجي مٿان کڻڻ نه چاهيندي آهي“.
ٻئي ٽهڪ ڏئي کلڻ لڳا.
درگاهه جي وڻن ۾ ويٺل پکي خوشيءَ جي ٽارين تي جھومڻ لڳا.
شام ريڍي کير جي چانهه جيئان گهاٽي ٿي وئي ته هن کانئس موڪلائڻ چاهيو.
”هاڻي هلجي. دير ٿي وئي آهي“. چاڪليٽ جهڙي ڇوڪريءَ چاڪليٽي لهجي ۾ مُرڪندي چيو.
”ايترو جلدي؟“ هن ڳليءَ جي ڇيڙي ڏي ڏسندي ڄڻ ڳليءَ سان ڳالهايو.
”ها.... هوائون چغلخوري ڪنديون آهن.“ هن محبوباڻي مرڪ سان چيو ۽ هڪ دفعو وري ٻئي کلڻ لڳا. هن دفعي ٻئي اداس هئا.
موڪلائڻ مهل سوڙهي گهٽيءَ ۽ هلڪي اونداهيءَ جو فائدو وٺندي هن مس ”ط“ جا ”ع“ ۽ ”غ“ جهڙا ٻئي جاڙا ڳل چُمي ورتا. آسمان وڌيڪَ ويجھو ۽ گهرو نيرو ٿي ويو.
کيس پڪ ٿي ته چوريءَ جون چُميون وڌيڪَ وڻندڙ ۽ مٺيون هونديون آهن. ايزي پئسا شاپ تي آيو.
دوست مسٽر ”ڪ“ جو شناختي نمبر ۽ سيل نمبر ٻڌائي پئسا موڪليائين ۽ کيس ڪوڊ نمبر ٽيڪسٽ ڪندي لکيائين.
”ادا! پنهنجا پئسا کڻي سگهو ٿا. ڪوڊ نمبر 00786“
۽ پوءِ ٿڪل پر مطمئن قدمن سان هلندو گهر آيو.
رات جا يارهن ٿي چڪا هُئا. هُنَ پاڻ کي تمام گهڻو ٿڪل، ڪمزور بلڪه بيمار بيمار محسوس ڪيو.
هو پنهنجي پاڻ سان ڳالهائڻ لڳو.
ڪجهه خوشيون هر ڏک تي ڀاري پئجي وينديون آهن پر ڪجهه ڪجهه ڏک اهڙا هوندا آهن جيڪي سمورين خوشين کي کائي ويندا آهن. جيئن وڏا سامونڊي طوفان سڀني غورا بن کي ڳهي ويندا آهن.
مسٽر ”ڪ“ جو ٽيڪسٽ جهڙو سونامي.
۽ ”ط“ جي ڳلن تي ڏنل چميون جهڙيون ساحل تي بيٺل ٻه ننڍڙيون ٻيڙيون.
جنهنجو تختو تختي سان ۽ سر سر سان نه ملندي آهي.
”ممبئي سي آيا ميرا دوست.... تون مڃين مڃين نه مهربان....
“My candle burns at both….”
سيل فون تي وڄندڙ ٽيڪسٽ جي بيپ تي هن جي ڌيان جي ديوار ڊهي پئي.
”ادا ! پئسن جو مئسيج ڪونه آيو آهي.“ دوست لکيو هو.
ٻاهر وڃڻ لاءِ اٿيو.
”وري ڪيڏانهن“؟ زالهنس ڳڻتيءَ مان پڇيو.
”هن تائين پئسا ڪونه پهتا آهن. وڃان ٿو، ڇونه پهتا آهن. دُڪان تان confirm ڪري اچان.“
”ڇو صبح ڪونه ٿيندو؟“
”نه صبح ڪونه ٿيندو. هن تائين هن مهل پئسا نه پهتا ته منهنجو صبح ڪونه ٿيندو. شايد هو گهڻي تڪليف ۾ آهي، نه ته هو اهڙو ٽيڪسٽ نه ڪري ها.... هُو اهڙو ماڻهو نه آهي. هو منهنجي لاءِ اهڙو جُملو نه لکي ها.... ڪڏهن به نه....“
هو پنهنجي مُنهن ڀڻڪندو ٿڪل وجود سان ٻاهر نڪري ويو. گهر کان دڪان تائين جو فاصلو ڪيئن طئي ٿيو.... رستي ۾ ڪير مليس.... ڪنهن سان ڳالهايائين. ڇا ڇا چيائين. ڇا ڏٺائين.... ان جو ڪو پتو نه پيس... دڪان واري سان ڳالهايائين.... نيٽ ورڪ جو ڪو مسئلو هو. مسئلو حل ٿيو... ”ڪ“ تائين پئسن پهچڻ جو مئسيج پهتو... تڏهن مطمئن ٿيو ۽ ساڳئي ٿڪل وجود سان واپس موٽيو... ساڳيو رستو... ساڳيا دڪان... آواز، ماڻهو... ڳليون... اداسي... خوشي....اطمينان... ڏک.... مُرڪ.... لڙڪ.... رات جا ساڍا ٻارهن.... هڪ.... ڏيڍ... پوءِ ڇا ٿيو.... ڪجهه به نه ته... ڇا ٿيندو... ائين ٿيندو آهي.... ٿيندو رهندو آهي... ممبئي سي آيا ميرا دوست.... تون مڃين مڃين نه مهربان... هر ماڻهوءَ وٽ ڪونه ڪو زخم هوندو آهي.... ننڍو زخم... وڏو زخم.... تون ڏاڍي ڏاڍي ڏاڍي سهڻي آهين.... تون منهنجي ڪيڏو نه ويجھو ٿي وئي آهين... هان.... هوائون چغلخوري ڪنديون آهن... ايترا انجام ته ڪائي طوائف.... ڪيڏي ٿو وڃين... نه صبح ڪونه ٿيندو.... ايڏو ڏ ک ٿيو اٿئي دوست جي مئسيج جو... هان؟؛ چريا ماڻهو.... زالهنس وارن ۾ آڱريون ڦيريندي چيو پئي... ۽ هن جي اکين مان ٽه ٽهه ڪوسا ڳوڙها وهي رهيا هئا....
مسلسل.... مسلسل.... دير تائين.... دير تائين....!!