لاهيارڻ جي سپني ۾ گلاب ٽڙن ٿا
اڳ ائين ورلي ڪو ٿيو هوندو جو هر هر هٿن ۾ ڪنڊا لڳا هجنس. هوءَ ته جدي پشتي لاهيارڻ هئي. گل پٽڻ اباڻو ڌنڌو هئس. هن ته هوش ئي گلن جي ٻارين ۾ سنڀاليو هو. رانديون گلن جي فصلن ۾ ڪيون هئائين ته ساماڻي به گلابن جي وچ ۾ هئي. کاٻي هٿ ۾ گلاب جي ٽاري جھلي ساڄي هٿ جي آڱوٺي ۽ ڏسڻي آڱر جي امتزاج سان اهڙي نفاست سان گل پٽيندي ڄڻ گل نه پٽيندي هجي ٽاريءَ ٽاريءَ جي نيڻن مان خواب چونڊيندي هجي ۽ خواب چونڊي ڪانبو ڀريندي هجي. سندس پٽيل گلاب مان نه پنکڙيون ڇڻنديون نه ڏانڊي ٽٽندي.
پر ان صبح پاڻ ئي مرجھايل گلاب ٿي پئي هئي. گلن کي مرجھائڻ ۾ ڀلا دير ئي ڪيتري لڳندي آهي؟ ڪالهه صبح تائين سڄر گلاب جئان هئي. مهڪندڙ ٻهڪندڙ، ترو تازه خوش....!!
ڀيڄ ڀنيءَ مهل اچي گل پٽڻ ۽ ڪانبا ڀري گڏ ڪرڻ ۽ ٽوڪرين ۾ اهڙي سمجھداري سان رکڻ، جيئن گلن جون پنکڙيون نه ڇڻن. پوءِ زميندار ساجن خان جي پٽ گل حسن جو ڊاٽسن تي اچڻ، گلن جون ٽوڪريون ڊاٽسن ۾ رکائڻ، ڊرائيور سان گڏ شهر پهچڻ ۽ گل مارڪيٽ ۾ وڪڻي واپس موٽڻ.
گل حسن جيڪو اڃا خوابن ۽ حقيقتن جي وچ واري سرحد ۾ ساهه کڻي رهيو هو. پهرئين صبح ئي لاهيارڻ کي ڏسي خوابن جي ڪناري تي لهي آيو.
خواب جن ۾ گلاب هئا، هڳاءُ هو، خوشي هئي، اداسي هئي، انفراديت هئي، ڪجهه الڳ قسم جو نئون نئون وڻندڙ احساس هو. اهڙو احساس جيڪو ماڻهوءَ کي ڪائنات جو مرڪز بڻائي ڇڏيندو آهي. زندگي وڻڻ لڳندي آهي. هاڻي کيس گلن مان اڳ کان وڌيڪَ وڻندڙ خوشبو اچڻ لڳي هئي. هن لاءِ زمين ريشمي قالين ۾ تبديل ٿي وئي هئي.
هونءَ پڻهس هر روز ملي ٻانگ مهل زوري ننڊ مان پٽي اٿاريندو هئس.
”ابا گل حسن! اٿي ٻيلي خدا کي مڃ..... سج چڙهي آيو..... ڊاٽسن وارو ٻاهر هارن بيٺو هڻي..... گل سڪي ويندا.... اٿي تڪڙو ٿي....“
تڏهن وڃي گهلجي سهلجي، آرس ڀڃي، ڪنجھي، ڪرڪي، ماڻهس کان ڪاوڙ ۾ چانهه وٺي چار ڍڪ ڀري کٽ تان لهندو..... پر جڏهن کان لاهيارڻ جي خانه بدوش نيڻن ۾ نهاريو هئائين، تڏهن کان سستيءَ تان دستبردار ٿي ويو هو. هاڻي پڻهس جي اٿارڻ کان اڳ بلڪه ملي ٻانگ کان اول اٿيو ويٺو هوندو هو.
هڪ صبح ته ماڻهس حيرت مان پڇي ويٺس، ”اي ابا گُلا! خير ته آهي ننڊون ڦٽي ويون اٿئي.....“
جنهن جي موٽ ۾ هُو اٿي وڃي ڀاڪرن ۾ ڀري ننڍڙي ٻار جيان ٻنهين ڳلن تي هڪ هڪ چُمي ڏيندس ۽ اجرڪ ڪلهي ۾ وجھي مُرڪندو ٻاهر نڪري ويندو. هو لاهيارڻ سان ڳالهائڻ جا موقعا ٺاهڻ لڳو. ڪنهن مهل گل پٽيندي، ڪنهن مهل ڪانبو لاهيندي، ڪنهن مهل ڀر مان ويندي، ڪنهن مهل ڀرسان ايندي، ڏانهس ڏسڻ ٿي لڳو ته ڪنهن مهل ڳالهائڻ جي ڪوشش ڪرڻ ٿي لڳو....
”ٻڌ مالتي!“
”هون، چئه !“
”مالتي !“
”جيءُ!“
”ڪجهه نه.“
”هان.... ڪجهه نه..... اهو وري ڇا....“ حيرت، معصوميت، مُرڪَ، ٽهڪ، خاموشي، نِهار، جھڪندڙ اکيون، مٿي کڄندڙ اکيون!
”مالتي! “
”هون!“
”تون منهنجي ٿيندينءَ؟“
”ڇا؟“
”مان چوان ٿو تون منهنجي ٿيندينءَ ؟“
”مطبل؟“
”مطبل .... او.... مطلب ته تون منهنجي ٿيندينءَ ؟“
”الاءِ.... خبر ناهي مجيري....!!“
”ڇو.... ڇو خبر ناهي مالتي.... مطلب ڇو؟“
”تون وڏو ماڻهو .... مجيري... اسان غريب ماڻهو... توسان ڪهڙو جوڙ....“
”نه مالتي، مان وڏو ماڻهو نه آهيان... مان غريب آهيان... مون وٽ ڪجهه به ڪونهي.... توکان سواءِ مان ڪجهه به نه آهيان.“
”الئي مجيري خبر ناهي.... مطلب... ڪجهه سمجهه ۾ نٿو اچي.... اسان جو مجهب ٻيو... تهجو ٻيو... اسين ڪڏهن ڪٿي ڪڏهن ڪٿي.... هاڻي ڇا ٿيندو.... الائي ڇا ٿي ويو آهي“.
”الاءِ ڇا ٿيندو!“
”مطلب ڇا ته؟“
”مطلب ڪجهه به نه!“
”وري ساڳيو ڪجهه به نه!“
ٽهڪ، مُرڪون، اداسي، نهار، خاموشي.....
هن خاموشيءَ سان لاهياريءَ جا ٻئي هٿ پنهنجي هٿن ۾ ورتا. لاهياريءَ جا هٿ ٿڌا جهڙ ابرف.... هن سندس هٿ چپن تي رکيا. هٿن ۾ گلابن جي خوشبو. نيڻ نهار تائين ڳاڙها ڳاڙها گلاب.... سرهي هوا. ٿڌڪار... خمار ئي خمار. خواب جو ڪنارو. ڪناري تي بيٺل ٻه اڪيلا مسافر.... ٻه دنيائون... ٻه ڪائناتون... ٻه آواز.... ٻه خاموشيون... ٻه ٽهڪ. ٻه لڙڪ.... لاهيارڻ جو واعدو: ”ها مجيري! مان تنهنجي ٿينديس... ها پاڻ گڏجي گلن جي وچ ۾ گهر جوڙينداسين... گڏجي گلاب پوکينداسين... گلاب پٽينداسين... پنهنجو وڻ هوندو. پنهنجو اڱڻ هوندو. اوطاق هوندي. پيچرو هوندو. پيچري جي ڇيڙي تي اسڪول هوندو. اسڪول ۾ گهنٽي هوندي.... ٽِڻ..... ٽِڻ..... ٽِڻ..... ٽِڻڻڻ..... پنهنجا ٻه ٻار هوندا.... ڪِتابَ هوندا.... اسڪول هوندو... گيت ڌڻيءَ جا گڏجي ڳايون، جو ٿو ٿڌڙا مينهن وسائي، باغن ۾ جو انب پچائي... ويس گلن کي جو پهرائي.... شامَ هوندي... رات هوندي، پڌر ۾ چنڊ هوندو. آڪاس ۾ تارا هوندا. ننڊ هوندي ۽ خوابَ هوندا.... چار چُميون هونديون.... ٻٽيون ڀاڪيون هونديون.... وارن جو واسُ هوندو....“ لاهيارڻ جي سپني ۾ سوين هزارين لکين گلاب ٽڙي پيا.
خواب جي کُڙڪَ مالتي جي پوڙهي پيءُ روات کي پئجي وئي... جھونيون جھانوريون اکيون وسوسن جي ور چڙهيون. زال سان صلاح. قبيلي سان مشاورت ... ڇا ڪجي... ڪيئن ڪجي...... گلن جي وچ ۾ ٺهيل جھوپڙي. ڀريل ڀريل آسمان..... گوڙ... کنوڻ جا چمڪا. ساهه مُٺ ۾.... هٿ ٿڌا برف.... مينهن جي شدت.... بدلجندڙ موسم... پوهه جا پارا.... گلن جو فصل پڇاڙي تي پهتل... ڪڻو ڪڻو گلاب..... هونءَ روز هڪ ڊاٽسن نڪرندي. هاڻي اٺين ڏينهن ڊاٽسن نڪري... مٿان تيز مينهن.... ٻنا ٻوڙ. فصل پاڻيءَ هيٺ. ڏک ئي ڏک. ٻڏندڙ دل جسم ساڻو. ڪنن سان ٽڪرائجندڙ ڪو ڀوائتو آواز، هارن يا ڪو زلزلو.... الاءِ ڇا.... رت جي بوءِ .... الاءِ ڊيزل جي ڌپ.... ساهه ۾ ٻوساٽ... ويس گلن کي.... جو ٿو ٿڌڙا مينهن.... ڏک ئي ڏک.... ابا گل حسن ـــ اُٿي سج مٿي چڙهي آيو آهي.... هو ڇرڪ ڀري ڀوائتي خواب جي وچ مان ٻاهر نڪتو.... اُڀا ساهه. پيشانيءَ تي پگهر.... ڇو ابا.... خير ته آهي... ڇا ٿيو آهي.... اڄ اٿڻ ۾ دير لاتي اٿئي.... ڪجهه نه امان... ڪو خواب پئي ڏٺم.... ڊيڄاريندڙ.... الاءِ ڇا هو... چانهه پيئڻ بنا ئي منهن کي ڇنڊو هڻي اجرڪ کڻي ٻاهر نڪري اچي ڊاٽسن ۾ ويٺو. ڊاٽسن اچي گلاب جي فصل ۾ بيٺي. مزدورن گلن جون ٽوڪريون کڻي ڊاٽسن ۾ رکيون. هن جون نِگاهون لاهيارڻ کي ڳولي ڳولي ٿڪجي پيون....
.... ڇو ڀلا.... ڪيڏانهن وئي.... ڪير به ڪونه ٿو ڏسجي.... ڇا ٿيو... ڊاٽسن هلڻ لڳي.... هو ڊرائيور جي ڀر ۾ ويٺو. بي خيال. گم سم گم سم.... چپ چپ.... ڏکارو.... اکين ۾ حادثي جو ڊپ.
ڊاٽسن فصل جي وچان پيچرو ڏئي اچي روڊ تي چڙهي ۽ اتان گذري جِتي لاهياريءَ جي قبيلي جا جھوپا هئا. بي خياليءَ ۾ پنهنجا ٻئي هٿ منهن تي رکيائين... ساڳي خوشبوءِ جيڪا لاهياريءَ جي هٿن ۾ هئي. ٽارين مان ڇڳل گلابن جي اداس زخمي زخمي مقتول خوشبو!
هن ٿڌو ساهه کڻي ڪنڌ پوئتي سيٽ تي لاڙي اکيون ٻوٽي ڇڏيون. کيس لڳو ڄڻ ڊاٽسن ۾ گل نه آهن، سندس لاش پيو آهي!