بوٽ پالش ڪرڻ واري صبح جي ڳالهه
خوشي جيڪا گهڻي وقت کان سندس لاءِ اڻلڀ هئي.
”زندگيءَ ۾ گهٽ ۾ گهٽ هڪ ڀيرو پنهنجو بوٽ پاڻ ضرور پالش ڪرڻ گهرجي.“ بوٽ کي بُرش هڻندي دل ۾ چيائين.
پئنٽ شرٽ پائي ٽاءِ ٻڌي بوٽ پاتائين. چپن تي مُرڪ ڊوڙي آيس.
بوٽ شيشي وانگر پئي جرڪيو.
”پر آخر ماڻهو ڪيستائين بوٽ پالش ڪندو؟“ آفيس لاءِ نڪرندي دروازي وٽ سوچيائين.
”هِتي مرڪڻ تمام مهانگو آهي. آخر ماڻهو رت جي دُٻي ۾ پير ٻوڙي ڪيئن ٿو مُرڪي سگهي؟ ها مان گيدي آهيان. گدڙ آهيان. هِتي فقط شينهن شير خدا جو مُرڪي سگهي ٿو. ڇو جو اهو جهنگل جو بادشاهه آهي. وڻيس ته روئي وڻيس ته کلي. جيئن هو هر فوٽو سيشن ۾ مرڪي رهيو آهي. سندس مُرڪ جو ڪو ڇيڙو ئي نه آهي. جھنگل جلي رهيو آهي ۽ شينهن مُرڪي رهيو آهي. مان نه ٿو مُرڪي سگهان. مان وقت جي انڌي ڳليءَ ۾ جي رهيو آهيان.“
آفيس جي دروازي تي ويٺل سيڪيورٽي گارڊ کيس سلام ڪيو.
هُو فقط گهر جي دروازي کان آفيس جي دروازي تائين سڪون ۽ آزاديءَ سان سوچي سگهيو ڇو ته وقت جو اهو ٽڪڙو سندس پنهنجو هو. آفيس ۽ گهر جي وچ ۾ رکيل وقت جو ٽڪڙو. آفيس ۾ پهچڻ کان پو ءِ وقت تان سندس حق ختم ٿي ويو.
”پليز پنهنجو ڪم ذميواري ۽ ڌيان سان ڪيو.“ آفيس سُپرنٽينڊنٽ مسٽر قادريءَ کيس پنهنجي خيالن ۾ گم ڏسي سوين دفعا اڳ دهرايل جملو دهرايو.
قادريءَ جي وات ۾ سدائين جيان اُها ساڳي اٺ جي وات واري ڌپ هئي. پر هو پنهنجي وات جي ڌپ کان بي خبر هو. هميشه جيان.
هڪ پيءُ جون ذميواريون.
هڪ ڀاءُ جون ذميواريون.
هڪ ڪلارڪ جون ذميواريون.
هڪ پاڙيسريءَ جون ذميواريون.
هڪ دوستَ جون ذميواريون.
هڪ شهريءَ جون ذميواريون.
هڪ ليکڪ جون ذميواريون.
خيالن جو هڪ دائرو پيدا ٿيو. ۽ ڦهلجندو ويو.
هر گهر جي ڪنهن نه ڪنهن ڪمري، باٿ روم، اسٽور روم يا رڌڻي جي ڇت ۾ يا ڇت جي ڪنڊ ۾ هڪ ڄارو ضرور هوندو آهي. ۽ ڄاري ۾ هڪ مک به ضرور ڦاٿل هوندي آهي. ڪڏهن گهر جو ڪو ماڻهو ڊگهي لٺ ۾ ڪپڙو ٻڌي ڪمرن جون ڇتيون ۽ ڪنڊون صاف ڪندو آهي. پراڻو ڄارو پراڻي سڪل مک سميت ڊهي ويندو آهي، پر ڪجهه ئي ڏينهن کانپوءِ ساڳيءَ جاءِ تي نئون ڄارو نظر ايندو آهي. نئين ڄاري ۾ هڪ نئين مک ڦاٿل هوندي آهي. ڄارو ۽ مک هڪ ٻئي لاءِ لازم ملزوم هوندا آهن. هُنَ وٽ ڍڳي وا را سڱ نه آهن. هُو ڄارو ڇني نه ٿو سگهي. هو مک بڻجڻ نه ٿو چاهي. پر چاهڻ نه چاهڻ سان ڇا ٿو ٿي سگهي؟ هو ڄاري ۾ ڦاٿل مک آهي.
قادري صاحب جي ڪرسيءَ کان پنج فوٽ يا شايد ساڍا پنج فوٽ ـــ اهو فاصلو گهٽ وڌ به ٿي سگهي ٿو، ڇو ته اهو هڪ اندازو آهي ـــ پريان مِس سَلميٰ جي ٽيبل آهي. هر ٽيبل تي ڪجهه فائل به هوندا آهن. مس سلميٰ جي ٽيبل تي به ڪجهه فائل هميشه موجود هوندا آهن. سندس ٽيبل ۾ هڪ دراز آهي. دراز ۾ ڪجهه آفيشل ۽ ڪجهه نان آفيشل ڪاغذ آهن. هڪ ننڍڙو آئينو، هڪ ڪنگو ۽ ميڪ اپ جو مختصر سامان آهي. پرفيوم جي هڪ ننڍڙي شيشي آهي ۽ هڪڙو وڏو خوابُ آهي: هڪ گزيٽيڊ آفيسر سان شادي ڪرڻ جو خوابُ. هوءَ هڪ مهانگي ساڙهي پائي، ڊريسنگ ٽيبل وٽ ويهندي، ڳچيءَ ۾ سون جو هار ۽ ڪنن ۾ ڊائمنڊ جا جھومڪ. هڪ بي نيازيءَ واري ادا سان پنهنجي چهري ۽ کليل وارن تي آخري نهار وجھي پرس کڻي ٻاهر نڪرندي ته صاف سٿري وردي پاتل ڊرائيور تڪڙا قدم کڻندو ڪار جو پويون دروازو کوليندو.... هوءَ گاڏيءَ جي نرم سيٽ تي ويهندي، دروازو بند ٿيندو.... هوءَ اکيون پوري اٿاهه خوشيءَ سان ڀريل پُر سڪون خوابن ۾ گم ٿي ويندي ۽ هر روز اهو خواب دهرائيندي. جنهن مهل به دروازو کولي ڪوئي ڪاغذ، ڪوئي فائل کڻندي يا رکندي آهي ته هڪ نِگاهه پنهنجي خواب کي به ڏسي وٺندي آهي. چپن تي مُرڪ ڊوڙي ايندي اٿس. اڳ ۾ هو جنهن مهل به ذهني ٿڪ محسوس ڪندو هو، قادري صاحب جي پريان نظرون اڇلائي مِس سلميٰ کي ڏسي وٺندو هو ۽ تازو توانو ٿي ويندو هو. پر هاڻي ڏانهس نه ڏسندو آهي. هوءَ ته نه اڳ ڏانهس ڏسندي هئي نه هاڻي ڏسندي آهي. هن لاءِ سندس اکين ۾ ڪا به گنجائش نه آهي. بلڪه ڪاوڙ آهي. فطري طور. هڪ معمولي عورت ڪلارڪ جي هڪ معمولي مرد ڪلارڪ تي ڪاوڙ. هوءَ هميشه پنهنجي مرحوم پيءُ جي قول تي عمل ڪندي آهي: ”ماڻهوءَ کي هميشه اوچو سوچڻ گهرجي.“ هو سندس معيار تي پورو نه ٿو لهي ۽ نه ئي ڪڏهن لهي سگهندو.
مسز طاهره وڏيءَ ڀيڻ وانگر چيو هئس ”سلميٰ، هُنَ جي اکين ۾ تو لاءِ ڏاڍو پيار آهي.... ۽ پيار وڏي شيءِ اٿئي،“
”هون،“ ڪاوڙ ۾ چيو هئائين ”نه کپي مون کي ڦٽيچر ڪلارڪ جو ڦٽيچر پيار.... مون کي شاندار زندگي کپي.... وڏو گهر.... وڏي گاڏي.... زندگيءَ جي رونق، خوشي، محفلون....گليمر.... هن مان مون کي ڇا ملندو؟..... سودائي..... ڪِتابي ڪيڙو... اڌ چريو.... ڪجهه ئي وقت ۾ ٻارن جي لوڌ.... اڻ پوري پگهار.... بيماري..... پريشاني... باهه ڏئي ساڙيان اهڙي پيار کي.“
ٻنهي جي وچ ۾ ناپسنديدگيءَ جو پردو حائل هو. ٿلهو پردو. جهڙي سيمنٽ جي ڀِت.
”پليز پنهنجو ڪم ذميواري ۽ ڌيان سان ڪندا ڪيو!“
هو پنهنجي اڻ کٽ ذميدارين ڏي موٽيو.
هن تي ٻيڻي ذميواري آهي.
هو رڳو هڪ ماڻهو ئي نه آهي هڪ ليکڪ به آهي.
هڪ ليکڪ به هڪ ماڻهو آهي.
هو سڀ کان اول پنهنجي ضمير ڏي جوابده آهي.
”ليکڪ جو ضمير!“ اهو جملو سوچيندي هو هميشه مُرڪي پوندو آهي.
”اهو هڪ ڪهاڻيءَ جو عنوان به ٿي سگهي ٿو ۽ نه ٿو به ٿي سگهي.“
مُرڪڻ ۽ پنهنجي خيالن ۾ گُم رهڻ سندس ڪيمو فلاج آهي. کيس بوٽ پالش ڪرڻ مهل اندر ۾ پيدا ٿيل خوشي ياد آئي.
” هر ليکڪ کي گهٽ ۾ گهٽ هڪ ڀيرو پنهنجو بوٽ ضرور پالش ڪرڻ گهرجي.“ هن سوچيو.
خوشيءَ جو تعلق بوٽ پالش ڪرڻ سان آهي. بوٽ پالش ڪرڻ مهل ماڻهو ٻاهرين دنيا کان الڳ ٿي پاڻ سان ڳنڍجي ويندو آهي. پاڻ سان ڳنڍجڻ ۾ خوشي آهي. پاڻ کان ڇڄڻ ۾ غم آهي. پڙهندڙ وڏا منصف آهن. اُهي سچ ۽ ڪوڙ جي پرک لاءِ ڪنهن ايڊووڪيٽ جا محتاج نه هوندا آهن.
”هميشه سچ لکڻ گهرجي“ هن سوچيو. ”۽ سچ تڏهن لکي سگهبو جڏهن ضمير جي روشنيءَ ۾ لکبو. ليکڪ لاءِ ضمير جو هجڻ ۽ اهو به روشن هجڻ ضروري آهي.“ هن آفيس جي وڏي ڪمري جي ڇت ڏي ڏٺو. ڇت ۾ ڄارو نه هو.
”مئل ضمير سان لکيل ليک به مئل هوندا آهن، زندگيءَ جي خوشبو ۽ گرميءَ کان وانجھيل. مئل ليک لکڻ معنيٰ ڪاغذن جون قبرون ڀرڻ. ڪچيون قبرون، جيڪي برساتن ۾ ڊهي پونديون آهن. ڏري پونديون آهن. لاشن جا ڍانچا ظاهر ٿي پوندا آهن.“ هو قادري صاحب جي ڪاوڙ کان بي نياز پنهنجي خيالن ۾ گم هو.
”سچ رڳو اهو نه آهي جيڪو ٻين کي چئبو آهي. اهو ته سچ جو فقط هڪڙو پاسو آهي. سچ پاڻ کي به چوڻ گهرجي. تڏهن سچ مڪمل ٿيندو. سچ جا ٻئي پاسا هڪ جهڙا هوندا آهن. سچ ڪو سِڪو ناهي جو ان جا ٻئي پاسا مختلف هجن. جنهن کي مرضيءَ سان ڪڏهن ”اکر“ ۽ ڪڏهن ”ڀُور“ ڪجي. مان پنهنجي پاڻ کي سچ ٿو چوان ته مان مس سلميٰ جي خوابَ کي ساڀيان ڏيڻ کان قاصر آهيان. مان هڪ جونيئر ڪلارڪ طور ڀرتي ٿيو هئس، ڏهن سالن گذرڻ کان پوءِ به فقط سينئر ڪلارڪ آهيان ۽ رٽائر ٿيڻ تائين سينئر ڪلارڪ يا وڌ ۾ وڌ سپرٽينڊنٽ هوندس ۽ منهنجي وات ۾ به اهڙي ڌپ هوندي جهڙي قادري صاحب جي وات ۾ آهي. مان به ٻين جونيئر ۽ سينئر ڪلارڪن کي ڌيان ۽ ذميواريءَ سان ڪم ڪرڻ جون تنبيهون ڪري رهيو هوندس ۽ رٽائرمينٽ تائين مس سلميٰ جي خواب کي ساڀيان ڏئي نه سگهندس.“ هن پاڻ کي ڏک جي لهرن ۾ لڙهندو محسوس ڪيو.
”زندگيءَ ۾ هڪ ڀيرو پنهنجو بوٽ پالش ڪرڻ ۽ پنهنجي پاڻ کي سچ چوڻ سان گڏ پنهنجي ڪوتاهين جو اعتراف به ضرور ڪرڻ گهرجي.“ هن نه چاهيندي به قادري صاحب جي پريان ويٺل مس سلميٰ جي اکين ۾ نهاريو. هوءَ ڪنهن فائل ۾ گم هئي. فقط سندس وار آزاد هئا. هاڻي سندس اکين ۾ وقت جو ٿڪ لهي آيو هو، پر اڃا سندس خواب ساڀيان نه ٿيو هو. ڏهه سال کن اڳ جڏهن هو نئون نئون نوڪريءَ تي چڙهيو هو ته مس سلميٰ جون اکيون ڏسي دل ۾ چيو هئائين: ”هنن اکين جي سهاري سڄي زندگي گذاري سگهجي ٿي.“
”۽ مان اعتراف ٿو ڪيان ته مون هن مهل تائين جيڪي به پيار جون ڪهاڻيون لکيون آهن اُهي ڪوڙيون ڪهاڻيون آهن. مون پاڻ سان ۽ پنهنجي پڙهندڙن سان ڪوڙ ڳالهايو آهي. مون هر ڪهاڻيءَ ۾ ڪنهن مس سلميٰ سان پيار جي دعويٰ ڪئي. تصور ڪيو اٿم ته هو ءَ منهنجي محبوبا آهي.... منهنجي منتظر آهي. مان سندس پهريون ۽ آخري پيار آهيان. اهو سڀ ڪوڙ آهي. سچ اهو آهي ته مس سلميٰ هميشه کان مون کي ڌڪاريو آهي. نفرت ڪئي اٿس مون کان. مان عورت طرفان رد ٿيل مرد آهيان.“ هن پنهنجي دل تي چڙهيل دز ڌوپندي محسوس ڪئي.
اعتراف جي آڳ ۾ دل تي ڄميل دَز چرٻيءَ جيان قطرو قطرو ٿي ڳري رهي هئس.
هن پنهنجا ڳوڙها لڪائڻ لاءِ اٿي دريءَ جا تاڪ کوليا ۽ ٻاهر نهارڻ لڳو. ٻاهرئين ميدان ۾ يا شايد سندس اندر جي ايوان ۾ خانه بدوش گرگلن جو لڏو لٿل هو. هڪ خيمي جي آڏو باهه جو مچ پئي ٻريو. چار نوجوان ۽ هڪڙو پوڙهو گرگلو باهه جي مچ تي سوئر جي چرٻيءَ جون سونگڙيون پچائي رهيا هئا ۽ ڀرسان وڏي ديڳڙي ۾ سوئر جو گوشت رجھي رهيو هو. چرٻيءَ مان ٽمندڙ سڻڀ ڦڙو ڦڙو ٿي باهه ۾ پئجي رهيو هو ۽ گرگلا ڪنهن ڳالهه تي وڏا وڏا ٽهڪ ڏئي کلي رهيا هئا.
”پليز دري بند ڪيو. گوڙ ٿو ٻڌڻ ۾ اچي....“ اهو قادري صاحب جو نه پر مس سلميٰ جو آواز هو. هن کي حيرت ٿي.
مس سلميٰ گهڻي وقت کانپوءِ ساڻس ڳالهايو هو.
گهڻي وقت کان پوءِ؟ شايد هڪ سال کانپوءِ. يا شايد ڏيڍ سال کانپوءِ. يا شايد فقط ڪجهه مهينن کان پوءِ. بلڪه شايد فقط ڪجهه ڏينهن کانپوءِ!
بي رخيءَ کي وقت جي گز سان ماپڻ جي ضرورت نه هوندي آهي.
بي رخيءَ جي ماپ به پنهنجي ته تور به پنهنجي هوندي آهي. اها ماپ ۽ تور سندس اندر ۾ هوندي آهي.
هن ياد ڪرڻ جي ڪوشش ڪئي ته آخري ڀيرو هنن پاڻ ۾ ڇا ڳالهايو هو؟ پر کيس ياد نه آيو. کيس رڳو سندس اکيون ياد هيون جن ۾ پري پري تائين بي رخي ۽ لا تعلقي جي رُڃ ڦهليل هئي.
انهيءَ بي رخيءَ ۽ لاتعلقيءَ کان وڏو ڀلا ڪهڙو ڏک ٿي پئي سگهيو سندس لاءِ؟؟
هن کليل دري بند ڪري ڇڏي.
مس سلميٰ پنهنجي دراز ۾ گم ٿي وئي.
هُنَ ٻيو ڪجهه سوچڻ چاهيو. اهو ”ٻيو ڪجهه سوچڻ“ دراصل سندس ڪيمو فلاج هو.
مس سلميٰ بابت سوچڻ کان بچڻ جي هڪ ڪوشش.
پنهنجي پاڻ کي نه چاهيندي به ڪنهن معاملي ۾ مصروف رکڻ جو عمل.
هڪ مڪمل ۽ طويل عرصي جو ڪيمو فلاج. هڪ فرار.
”مان اعتراف ٿو ڪيان ته مون کي پنهنجي پٺيءَ تي سياسي پارٽيءَ جو ڪل وقتي ڪارڪُن هجڻ جو ٺپو نه هڻائڻ گهربو هو. آرٽسٽ ته آسمان جا پکي آهن. پکين جي پرن تي ڪو به ٺپو سٺو نه لڳندو آهي. پکين تي سمورين اکين جو هڪ جيترو حق هوندو آهي.“
مس سلميٰ دراز جي دنيا مان ٻاهر نڪري آئي. اکين ۾ ڏک هئس.
شايد اهو هڪ عام ڏک هو. عورت جو ڏک. وڌندڙ عُمر سان ڳلن ۾ پئجي ويل گهنجن جو ڏک. وارن ۾ پوندڙ چانديءَ جو ڏک. خوابن جي ساڀيان ۾ پئجي ويل دير جو ڏک.
هن کانئس ڏک جو سبب پڇڻ چاهيو. توڻي جو سبب کان بي خبر نه هو. پر خبر هئس ته کيس اهو حق نه هو ته کانئس ڏک جو سبب پڇي. هُو چُپ رهيو.
” هِتي سچ ۽ سياست هڪ ٻئي جو ضد آهن. سياستدان ڪرسيءَ تي ويهڻ کان اڳ وڏا فرشتا هوندا آهن، ڪرسيءَ تي ويهي شيطان جي پاڇولي ۾ اچي ويندا آهن. پُٽ پيئرن کي زندانن ۾ وجھائيندا آهن. ڀائر ڀائرن کي جلاوطن ڪندا آهن. ڀينرون ڀائرن جي قتل جون خاموش تماشائي هونديون آهن.“
مس سلميٰ بدستور اداس هئي. خاموش هئي. مسز طاهره آفيس نه آئي هئي.
مسز طاهره آفيس ۾ هوندي آهي ته مس سلميٰ کي خاموش ٿيڻ نه ڏيندي آهي.
پاڻ به ڳالهائيندي رهندي آهي ۽ کانئس به ڳالهرائيندي رهندي آهي.
قادري صاحب سيٽ تي نه هو.
اهو لنچ ٽائيم هو.
شايد قادري صاحب ڪئنٽين ۾ هو.
هن کي به لنچ لاءِ وڃڻو هو.
لنچ لاءِ اٿڻ کان اڳ کيس پنهنجي نوٽ بوڪ ۾ لکيل هڪ پاراتو ياد اچي ويو:
”الله ڪندو سدائين اقتدار جي اُس ۾ هوندين.“
کيس اهو ياد نه آيو ته هن اهو پاراتو ڪڏهن لکيو هو. پر ايتري پڪ هئس ته ان يادگيريءَ جو تعلق بوٽ پالش ڪرڻ واري ڳالهه سان ضرور هو. ڇو ته بوٽ پالش ڪرڻ کان پوءِ گهر کان ٻاهر نڪرندي ئي جھنگ جي بادشاهه بابت سوچيو هئائين، جنهنجي مُرڪ جو ڪو ڇيڙو نه هو. توڻي جو ڪجهه شامون اڳ ئي سندس راڻي قتل ٿي چُڪي هُئي.
۽ هينئر لنچ لاءِ اٿڻ مهل کيس دراز قد شهزادي ۽ گرانٺ مٺڙئي گھوٽ جي ڪهاڻي ياد آئي. گرانٺ مٺڙيو شاديءَ واري شام کان وٺي دراز قد شهزاديءَ جي اڳيان احساسِ ڪمتري ۾ مبتلا ٿي ويو هو ۽ احساس ڪمتري مان نڪرڻ لاءِ سرگردان هو. شهزادي رعيت سميت گرانٺ مٺڙئي جي نيت کان بي خبر هئي. سندس نيت جو پتو ته تڏهن پيو جڏهن شهزادي جي غوراب جا سڙهه ڇڄي پيا ۽ غوراب گهري سمنڊ ۾ غرق ٿي ويو، گرانٺ مٺڙئي جي قد ۾ اضافو ٿي ويو. راتو واهه اقتدار جي اعليٰ مسند تي پهچي ويو ۽ سندس مرڪ جو ڇيڙو ختم ٿي ويو. بوٽ پالش ڪرڻ واري صبح جي منجھند جو لنچ تان موٽندي کيس گهڻو وقت اڳ نوٽ بوڪ ۾ لکيل پاراتي جو مطلب سمجھه ۾ اچي ويو ۽ اهو به ياد اچي ويو ته اهو پاراتو ڪنهن لاءِ لکيو ويو هو.
”لِسن ٽو مي مسٽر!“ اهو سلميٰ جو آواز هو.
هن ڪنڌ مٿي ڪري ڏانهس ڏٺو. آفيس جي هال ۾ هنن ٻن کانسواءِ ٻيو ڪير به نه هو.
”ڏسو! مون کي توهان سان ڳالهائڻ جو شوق نه آهي پر مجبوري آهي. دراز مان منهنجو قيمتي سامان چورائجي ويو آهي.“
”ته توهان جو ڇا خيال آهي ته مون توهان جو قيمتي سامان چورايو آهي؟ مان توهان کي چور ٿو لڳان؟ آفيس ۾ ٻيا ماڻهو ڪونهن؟“ هن ڪاوڙ کي روڪڻ جي ڪوشش ڪندي چيو، جو خبر هئس ته آفيس مان اڪثر چوريون ٿينديون رهنديون آهن. ڪڏهن پيپر ويٽ ته ڪڏهن قلم، ڪڏهن فليوڊ ته ڪڏهن ڪاغذ.
”پر منهنجو شڪ فقط توهان تي آهي.“ مس سلميٰ جون نِگاهون دريءَ جي بند تاڪن ڏي هيون. شايد چاهيائين پئي ته هوند هوا جي ڪنهن جھوٽي تي تاڪ کُلي وڃن ته ٻاهر ڏسان.
”مون تي شڪ اٿو مون....“ هن وڌيڪ جملو چوڻ ٿي گهريو ”مون زندگي ۾ ڪڏهن به چوري نه ڪئي آهي“ پر اهو ياد اچڻ تي ته ننڍي هوندي ريڙهيءَ تان صوف چورايو هئائين، جيڪو ڪينئرو نڪري پيو هو، ان ڪري کائي نه سگهيو هو، پنهنجو جملو چئي نه سگهيو.
”هونءَ باءِ دي وي مس سلميٰ ! توهان جو ڪهڙو قيمتي سامان چورائجي ويو آهي؟“ هن مس سلميٰ ڏي ڏسندي چيو.
”دراصل منهنجي دراز مان منهنجو خواب چوري ٿي ويو آهي.“ مس سلميٰ هڪ اداس ادا سان مرڪندي چيو.
ڳالهائڻ مهل سندس اکيون بدستور روشندان کان ٻاهر ڏسي رهيون هيون.
هن سندس کاٻي ڪن ۾ جھومندڙ جھالي تي نهار وڌي ۽ خاموشيءَ سان آفيس مان ٻاهر نڪري آيو.
ٻاهر اچي آسمان ڏي ڏٺائين. جنوري جو آسمان صاف هو.
”نه مس سلميٰ ! هڪ معمولي ڪلارڪ تنهنجو خواب چورائڻ جي جرئت نه ٿو ڪري سگهي.“ آسمان تان نظرون هٽائي پنهنجي پيرن ڏي ڏسندي دل ۾ چيائين.
سندس بوٽ ميرو هو.