ٻه لفظ اُتساهه جا .....!!
مرڪندڙ چهرو، ڊاٽڪي لطيفا، ٽهڪ، مستي، مذاق، خوبصورت شاعري، بهترين اسٽيج سيڪريٽري ۽ ٻيون کوڙ ساريون شيون هن جون سڃاڻپ آهن، پر اندر ۾ ڪارونجهر جيڏو درد رکندڙ، مالهورويڻه جي مٽيءَ جو هي مٺڙو ماڻهو پنهنجا سمورا درد لڪائي هميشه مرڪ چپن تي سجائي ٽهڪن جا پوپٽ اڏائيندو رهي ٿو. پر جڏهن درد برداشت کان ٻاهر ٿي وڃن ٿا ته هيءَ شاعري جي ديس ۾ پناهه وٺي ٿو ۽ دردن کي لفظن ۾ پروئي ٿو ڇڏي. شاعري ۾ به هي بناوٽي اصولن، چهڪندڙ تشبيهن، ٺلهي لفاظي بجاءِ پنهنجي ڌرتيءَ ۽ اتان جي ماڻهن جي ڳالهه بنهه سادي ۽ سولي انداز ۾ ڪئي آهي.
پياري شواڻي جي شاعري ڪيتري سگهاري آهي، تنهن کي ڪنهن سَند جي ضرورت ڪونهي ڪو، پرهن جي سرجيل هڪ هڪ سٽ ۾ ڌرتيءَ سان جڙاءَ ۽ مٽيءَ جي سنڳنڌ اچي ٿي. پنهنجي احساس، درد ۽ اڌمن کي انتهائي جٽادار انداز ۾ بنهه سادي ٻولي ۾ بيان ڪيو آهي، ته جيئن سندس لفظن کي ٻوليءَ جا چوٽيءَ جا پارکو توڙي بنهه سادي مزاج جا ڳوٺاڻا ماڻهو پڻ سٺي نموني سمجهي سگهن. پيارا، تون ڪيڏو وڏو شاعر آهين، اهو پاڻ ڇڏيون ٿا ادب جي نقادن تي، اهي ويهي تنهنجي شاعري جو قد ڪاٺ ماپين، پر اسان کي تنهنجي شاعري نج محبت ۽ حجت جو ميلاپ لڳي ٿي، تنهنجي هڪڙي هڪڙي سٽ ۽ لفظ لفظ مان پيار جي جهلڪ محسوس ٿئي ٿي، جنهن مان ڪابه دنياوي ملاوٽ ناهي، نج نڪور محبت جو آئينو آهي، جنهن ۾ بس پيار ئي پسجي سگهجي ٿو
توڙي جو تنهنجي جواني جون سموريون، رونقون ۽ مرڪون شهر جي ماحول ۾ سرجيون هيون پر تون شهري دوستن جي جهڳٽي ۾ هوندي پڻ پنهنجي ڳوٺ ۽ اتي جي ماحول کي وساري نه سگهيو هئين، جو جڏهن به توکي شهر جي دونهاٽيل ماحول ۾ اڪيلائي محسوس ٿيندي هئي، ته توکي ڳوٺاڻو ماحول، چونئنري مان نڪتل چنڊ ۽ اتان جون چلولايون ياد پونديون هيون تڏهن ئي ته انهي کي ياد ڪندي انتهائي خوبصورت نظم ”دل چوي ٿي ڳوٺ وڃان“ سرجي ڇڏيو.
هر پل ٿو هت ساھ مُنجهي،
هن شهر جا، سارا رنگ ڇڏي،
ڪنهن چؤنري مٿان چنڊ ڏسان
دل چوي ٿي، ڳوٺوڃان.
دل چوي ٿي، ڳوٺوڃان.
جتي تو پنهنجي درد، پيار ۽ پيڙاهه کي شاعري جي ڪينواس تي چٽيو آهي، اتي تو مٺيءَ جي انسان دوست ڪردار مامي وشن ٿري کي به نه وساريو آهي، سندس ذڪر ڪندي تو واندي لفاظي کي پنهنجي شاعري ۾ سرجڻ جي بجاءِ بنهي سادن ۽ سهڻن لفظن ۾ سندس ڪردار ۽ ڪم کي ڀيٽا ڏيڻ جي ڪوشش ڪئي آهي، جيڪو تو تي فرض به هو.
تو ۾ رتُ رهيو ئي ناهي !
پوءِ ڀي رتُ ڪرين تو ڀيڙو ؟ ،
ماما ! ڇا ته مسيحا آهين ،
ڪيڏو ستُ ڪرين ٿو ڀيڙو.
.
پيارا، مون کي الائي ڇو امداد حسيني جون اهي سٽون ڏاڍيون وڻنديون آهن:
ڪڏهن رات آهي، ڪڏهن ڏينهن آهي،
هميشه جو آهي، اهو نينهن آهي.
۽ انهي سٽن جو عڪس مون تو ۾ ڀانيو آهي، مون تو ۾ سدائين نينهن اڇل محسوس ڪئي آهي، جو تون جهڙو ٻاهر پيارو آهين اهڙو ئي اندر جو اجرو محسوس ٿيندو آهي، تڏهن ئي ته اڄ تنهنجي پرديس اسري وڃڻ باوجود به سموري سنگت تنهنجي انهي آڇيل محبت ۽ نينهن کي وساري نه سگهي آهي، جڏهن به جتي به ڪا تقريب منعقد ٿئي ته تنهنجو ذڪر ضرور ٿئي ٿو.
اُتساهه پبليڪيشن ٿر سان تعلق رکندڙ اديبن ۽ شاعرن کي مان ڏيڻ لاءِ ڪجهه سالن کان سندن ڏات کي ڪتابي شڪل ۾ منظر تي آڻيندي رهي آهي، هن کان اڳ ۾ سائين شنڪر ساگر ، سائين نور احمد جنجھي ، ڀارو مل امراڻي ۽ ٻين جي فن ۽ فڪر تي ڪتاب آندا آهن. پيارو شواڻي سنڌي ٻوليءَ جو خوبصورت شاعر آهي، جنهن جا اڳ ۾ شاعريءَ جا ٻه ڪتاب دل چوي ٿي ڳوٺ وڃان ۽ ٻاٻيهو ٻولي ڇپيل آهن. هي پياري شواڻي جي شاعري جو ٽيون ڪتاب آهي. جنهن ۾سنڌي، ڍاٽڪي اردو ۽ ٻين ٻولين ۾ شاعري شامل آهي ۽ سندس فن ۽ فڪر تي ڏات ڌڻين جون لکڻيون پڻ هن ڪتاب ۾ شامل آهن، جيڪو توهان دوستن تائين پهچائي رهيا آهيون، اميد ته توهان کي پسند ايندو.
دليپ دوشي لوهاڻو
اُتساهه پبليڪيشن، مٺي
ٿرپارڪر، سنڌ