نديءَ تي نينگريون وهنجي، کڻي وييون مٽ پاڻيءَ جا،
ندي پئي هيکلي روئي، ڏسي ڪو ڦٽ پاڻيءَ جا،
اڳي ته ايئن هوندو هو. مليو ٿي انُ بازارين! ،
جڏهن کان پاڻ سُڌريا هئون، ڏٺاسين هٽ پاڻيءَ جا،
صبوح کان سڀ آيون پي،کوه تي هيل پاڻيءَ لئه
مگر تون نه آئيين جو ، لُڇيا ٿي پٽ پاڻيءَ جا
جتي ڪل جر جاري هو، اُتي ته هاڻ واري آ
مُهاڻو ٿو روئي ساري، اُهي گُوگهٽ پاڻيءَ جا
❖